του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει κάτι απόλυτα πρωτοποριακό σε τούτη την ταινία, το οποίο παραγνωρίζει… στο φτύσιμο τις πιθανές κινηματογραφικές αναφορές του «Sin City» και όλες τις μέχρι σήμερα απόπειρες παντρέματος της τέχνης του σινεμά με το comic! Στην προκειμένη περίπτωση, δε μιλάμε για μια απλή μεταφορά comic στη μεγάλη οθόνη αλλά για μία ουσιαστική απόπειρα να πάρουν «χάρτινες» διαστάσεις οι πρωταγωνιστές και τα locations (σε εισαγωγικά, γιατί σχεδόν τα πάντα δημιουργήθηκαν ψηφιακά μέσω υπολογιστών) του φιλμ, έτσι ώστε να μεταμορφωθούν στην όψη ακριβώς όπως και στις βινιέτες του Φρανκ Μίλερ. Οι φετιχιστές του είδους θα έπρεπε να φιλάνε τα πόδια του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ πεσμένοι στα τέσσερα, για το θάρρος που πήρε αφήνοντας τον πραγματικό δημιουργό να αναλάβει το σκηνοθετικό μέρος, βοηθώντας τον μονάχα στη διαδικασία των γυρισμάτων και σε τεχνικές λεπτομέρειες που ο πρώτος γνωρίζει πολύ καλύτερα. Έτσι, η πρόσμιξη ενός guerilla κινηματογραφιστή με τη γνήσια γραφικότητα ενός κομίστα δημιούργησαν αυτό που θα δείτε στο πανί και… δεν θα το πιστεύετε!

Η «Αμαρτωλή Πόλη» αποτελείται από τρεις ιστορίες παρμένες από την ομώνυμη σειρά graphic novels, με ήρωες από τον υπόκοσμο, καταραμένες ιστορίες αγάπης κι εκδίκησης, νουαρικά στερεότυπα, έναν στυγερά pulp κυνισμό που εξουδετερώνει τις λογοτεχνικές του ρίζες και μία πεσιμιστική διάθεση που μοιάζει να σου λέει πως το θάνατο πρέπει να τον κοιτάς πάντοτε στα μάτια, με χαμόγελο που κάνει τα δόντια να τρίζουν. Οι χαρακτήρες του είναι πλάσματα αλλόκοτα, σχεδόν ανθρώπινα, «μεταλλαγμένα» από αισθητικές φόρμες και το σχεδιασμό τους, διαθέτουν αντοχές και δυνάμεις που ενίοτε σχετίζονται με το φανταστικό (ως προς την υπερβολή) και διαφέρουν από τη λογική των περισσότερων comics που θέλουν τους ήρωες να γίνονται σύμβολα στη φαντασία εφηβικών αναγνωστών και μυαλών. Το «Sin City» είναι ξεκάθαρα ενήλικη υπόθεση, ένας μαυρόασπρος εφιάλτης που υπακούει σε νόμους αμοραλιστικούς, που βουλιάζει σ’ ένα φωσφορούχα λευκό (κατά το άσπιλο, παραδόξως) ποτάμι από αίμα, με σεκάνς βίας που κάλλιστα μπορούν να λένε στον Κουέντιν Ταραντίνο (ο οποίος συνυπογράφει μια μεγάλη σκηνή του έργου) να πάει να παίξει με τα κουβαδάκια του στην άμμο και να μην τολμήσει να πονηρευτεί με τις γυναίκες που παίζουν, γιατί αυτές οι πουτάνες του Μίλερ σκίζουν καρωτίδες ή πετάνε με σπαθιά samurai πριν προλάβεις να βγάλεις την τελευταία σου ανάσα.

Η αφήγηση της ταινίας έχει δευτερεύοντα ρόλο, προφανώς. Εδώ υπερισχύει το στιλ, το γκροτέσκο, τα αρχέτυπα, κώδικες που θα «μιλήσουν» σταράτα στους fans και θα τους φέρουν ρίγη ηδονής. Οι υπόλοιποι – μη μυημένοι – θεατές θα θαμπωθούν από το θέαμα, κυρίως στην πρώτη ώρα, αλλά θα κουραστούν στο δεύτερο μισό, καθώς το στοιχείο της έκπληξης εκλείπει σταδιακά και η δράση επιφυλάσσει μονάχα κάποιες εκρήξεις σαδισμού και μακελειών σχετικά πανομοιότυπων. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, το αποτέλεσμα ξεπερνά οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα, πόσω μάλλον σε σχέση με την ρεαλιστική, τρισδιάστατη οπτικοποίηση των comics, μετατρέποντας απόπειρες σαν τον «Dick Tracy» (1990) σε φτωχό συγγενή. Η βάση του δείχνει να προσεγγίζει την περίοδο του ’50, όμως πολλά σύγχρονα στοιχεία (κυρίως στη γκαρνταρόμπα) μας λένε πως δεν πρέπει να στεκόμαστε σε λεπτομέρειες με αυτή τη λογική. Το ίδιο «αναχρονιστικό» είναι και το παίξιμο ενός τρανταχτού καστ, που όσο κι αν θέλει να φλερτάρει με ήρωες βγαλμένους από τα υποτιθέμενα «δευτεροκλασάτα» νουάρ του ’40 και του ’50, προκαλεί αντιθέσεις βασισμένες στην αθυροστομία και τον τσαμπουκά του σήμερα. Κορυφαία μορφή ο Μίκι Ρουρκ που, με λίγα προσθετικά και το στοιχειώδες μακιγιάζ στο ήδη κατεστραμμένο πρόσωπό του, μας δίνει μία απόλυτα πειστική περσόνα, τραγικά ελεγειακή και βασανισμένη από εκείνο το σύμβολο μιας καρδιάς… κατακόκκινης.

Στο φινάλε, το ρίσκο είναι δικό σου. Πως είναι εκείνα τα σκοτεινά σοκάκια που δε βλέπεις ούτε τη μύτη σου για να τα διασχίσεις περπατώντας, και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ξεπροβάλει μέσα απ’ τις σκιές τους; Έτσι είναι και η κινηματογραφική «Αμαρτωλή Πόλη». Επικίνδυνη και δελεαστική, πρωτόγνωρη σαν εμπειρία, για τα μάτια και τις αισθήσεις. Πρέπει να σε τρομάζει. Αλλά σε τραβάει κιόλας, μέσα της. Προχώρα αν τολμάς…