του Άγγελου Μαύρου

Μην… κάψουμε «Το Δάσος». Αν και πρέπει να οξυγονώνεται καλά ο εγκέφαλός σου για να ανέβεις πρώτα και να δεις μετά τις πλαγιές τού προς εξερεύνηση άγνωστου που «παίζει» εδώ. Τύπος που κουβαλάει μπιτόνι με εύφλεκτο υλικό θέλει να αφήσει στανικά σε λεσβίες το σκυλί του. Δυο άλλοι μιλάνε για ένα νταλαβέρι με διακύβευμα αμάξι και μετά με κάτι έμψυχο. Ανδρόγυνο αρπάζεται για 10χρονη κόρη (τους ακούει) που ο μπαμπάς πρωτοβλέπει σεξουαλικά ενοχλημένος. Δύο ψαράδες αφηγούνται ιστορία για γατόψαρο – γίγαντα. Πορνόφιλος τα ακούει απ’ τη δικιά του. Μία άλλη έχει εφιάλτη (ότι θα μοιάσει σ)τη γκιόσα γιαγιά της. Δύο νεαρές ψάχνουν κούκου συμφοιτητή που αγνοείται – στο δάσος. Φυσικά.

Στο no budget (success) story του θεσμικά ασπούδαχτα αυτοφυούς (μετά το… κόψιμο της αίτησής του από την κρατική Κινηματογραφική Σχολή) Μπένεντεκ Φλίγκαουφ που, ποτισμένος απ’ τον Μπέλα Ταρ και, εν προκειμένω, απ’ τις τεχνικές του «Δόγμα 95», εξελίχτηκε γρήγορα σε ένα απ’ τα ψηλότερα πλατάνια του σινεμά της Ουγγαρίας. Αναμένοντας, όχι πολύ αργότερα ελπίζουμε, την πιο πρόσφατη παραφυάδα του (με Αργυρή Άρκτο στην τελευταία Μπερλινάλε), «Csak a Szél», και ενώ τα «Τejút» – «Womb» (με την Έβα Γκριν, hello?) παραμένουν αδιανέμητα εδώ, συνιστά μια ενδιαφέρουσα δοκιμασία των αντοχών των ριζών του καλλιεργημένου θεατή η εξερεύνηση του habitat της πρώτης φιξιόν μεγάλου μήκους του.

Ενός σε πεζούλες καμπών ιδώματος της θέας (χτισμένης με την εξπεριμενταλιστική αφαίρεση για χώμα) τής ψυχολογικά και ηθικά αποψιλωμένης – μετά το χάσιμο του κομμουνιστικού εδάφους κάτω από τα πόδια της και τη μεταφύτευσή της στην «περιβόλι» νέα Ευρώπη – χώρας των Μαγυάρων. Αν ο auteur θέλει λίγο… ξύλο δεν είναι τόσο επειδή υλοτομεί τη συστάδα υποθέσεων μοστράροντάς μας σκλήθρες της με διφορούμενα κρυμμένο το κλου της επτάδας τεταμένων τετ α τετ μεταξύ κάποιων διόλου τυχαίων ανθρωποδειγμάτων.

Είναι επειδή μόνο κάποια από αυτά συνδέονται διακλαδισμένα χαλαρά και γριφωδώς (δηλαδή στο δραματουργικό δρυμό «σηκώνεται» ένα μίνι αυθαίρετο), χρονοτριβή φωτοσύνθεσης στα (τουλάχιστον σχεδόν ποτέ φλου) σούξου μούξου έντασης κουράζει αρκετά, σε δύο τουλάχιστον απ’ τις μια κι έξω βινιέτες βλέπεις χωρίς λόγο τσεκουράτο cut ενδιάμεσα (που πάει να πει ότι δε βγήκε υποκριτικά μπουμπούκι όπως ήθελαν η σκηνή) και, τέλος, επειδή τα αγχώδη υφάκια ολούθε προκαλούν μια κάποια φυλλορροή στην αίσθηση άβολου εγκλεισμού (του αυτόπτη μάρτυρα / ντετέκτιβ / παίκτη παζλ κινηματογραφόφιλου), που επιχειρεί να οικοδομήσει ο Φλίγκαουφ.

Αυτός ο κορμός βλασταίνει, βέβαια, βέβαιος με τον sui generis τρόπο του σε κάτι εντελώς αντίθετο του κούτσουρου. Εδώ αναπνέεις φορμαλιστικά «αλλιώς» καθαρό (οξύμωρα αφενός μεταξύ ντοκιμαντέρ, avant-garde και νατουραρεαλισμού αφετέρου γιατί είναι μίας κοινωνίας που βρωμίζει) αέρα. Στην πανούργα χειραγώγηση από τα media (τού υποήχων ή βομβώδους ηχοσχεδιασμού και της κοκκώδους ψηφιακοκάμερας – σκιάς των προσώπων) τόσο των τόνων όσο και της αφαίρεσης info όπως στο πλάνο φωτιάς στο ύπαιθρο. Στη διανομή φιλαρακίων και γνωστών του σκηνοθέτη που χάρη στην πάχνη διδασκαλίας γενικά εντυπωσιάζει. Στην κατακλείδα επιστροφής στην ουβερτούρα που θα σε κάνει να δεις με – ίσως εντυπωσιασμένο – άλλο μάτι την αρχικά αθέατη χλωρίδα που θεριεύει λάου λάου μέσα, έξω, πάνω, κάτω, γύρω από «Το Δάσος». Όπου, προειδοποιείσαι, δε βρίσκεις και, το χειρότερο, γυρεύεις συχνά για κάποια ξέφωτα. Το έχεις (λίγο) να ψαχτείς και να χαθείς;