του Νίκου Παλάτου

Κορονοϊός, πανδημία, καραντίνα. Αβεβαιότητα και άγχος. Πρωτόγνωρες καταστάσεις. Εν τέλει η άβολη, έστω, συνήθεια του εγκλεισμού. Έπειτα η αγωνία για την επιστροφή στην καθημερινότητα. Ειδικότερα το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα θερινά σινεμά. Θ’ ανοίξουν; Κι αν ναι, πώς και πότε; Πόσους θεατές θα μπορούν να δέχονται; Θα δουλεύουν τα κυλικεία τους; Θα υπάρχει διάλειμμα στις προβολές; Και πόσες προβολές θα μπορούν να κάνουν; Συζητήσεις επί συζητήσεων. Αναλύσεις επί αναλύσεων. Άρθρα, συνεντεύξεις, απόψεις. Και φτάνει η μέρα που τα θερινά, επιτέλους, ανοίγουν τις πόρτες τους. Χαρές και πανηγύρια. Και τότε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απάντηση στις ερωτήσεις που μας βασάνιζαν τούτο τον καιρό. Ποια είναι αυτή; Μα… ο Ντανί Μπουν! Γι’ αυτόν, άραγε, έγινε όλος ο χαμός των προηγούμενων εβδομάδων; Πως το έλεγε η Τζένη Καρέζη; «Ε, άι στο διάολο πρωί-πρωί»!

Έπειτα από την παταγώδη αποτυχία του «Le Dindon» (ε-ε-έρχεται!), το οποίο μετά βίας έφτασε τα 250.000 σε εισιτήρια στην πατρίδα του, ο Ντανί Μπουν ανασκουμπώθηκε αναζητώντας το νέο μεγάλο του σουξέ (υπενθυμίζω πως ο Μπουν κρατάει το ρεκόρ της μεγαλύτερης εισπρακτικής επιτυχίας ever στη Γαλλία, όταν το 2008 το «Είναι Τρελοί Αυτοί οι Βόρειοι» έκοψε πάνω από 20.000.000 εισιτήρια!). Με ένα budget της τάξης των 14.000.000 ευρώ (!) στη διάθεσή του και τον Φιλίπ Κατρίν πλάι του, νικητή στα περσινά César για τον ρόλο του στο «Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου» (2018), έμοιαζε να έχει τις προϋποθέσεις να μπει ξανά στο δρόμο της επιτυχίας. Φευ! «Οι Αταίριαστοι», οι οποίοι διανεμήθηκαν στη Γαλλία στις αρχές του έτους, εκ νέου πάτωσαν μπαίνοντας αφενός γερά μέσα, αφήνοντας αφετέρου σαφείς ενδείξεις πως το αστέρι του Μπουν μπορεί και να δύει (αμήν!).

Οι σεναριογράφοι Αλεξάντρ Κοκέιγ και Ματιέ Λε Ναούρ (υπεύθυνοι μεταξύ άλλων για το «Δύο Σεφ για Μία Γυναίκα»…) και ο σκηνοθέτης Λουντοβίκ Κολμπό-Ζιστέν έριξαν μια ματιά σε γερούς τίτλους του εμπορικού γαλλικού σινεμά, όπως το «Ξανθός… Γρουσούζης… Γκαφατζής» (1981) και «Ο Μεγάλος Ξανθός» (1972), έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο franchise «Johnny English», και πατώντας στους κλασικούς κώδικες ενός buddy movie, έφτιαξαν ένα φιλμ που μοιάζει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πρωταγωνιστή του, Ντανί Μπουν. Πέραν της εναρκτήριας α λα Τζέιμς Μποντ σεκάνς στο Ντουμπάι και τη σκηνή με την άμεση επίδραση των αμφεταμινών στον εντός ψυχιατρείου έγκλειστο «Λέοντα» (που δίνει στον Μπουν τη δυνατότητα να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται στο κωμικό timing του Γουίλ Φέρελ), όμως, όλη η υπόλοιπη ταινία αναλώνεται σε ένα συνδυασμό άψυχων gag και παράλογων καταστάσεων, οι οποίες επ’ ουδενί λογίζονται ως χιουμοριστικές.

Ο Μπουν εξαπολύει πλήρως το οπλοστάσιο της υποκριτικής υπερβολής που τον διακρίνει, με την όλη πλοκή να στέκει ως πρόσχημα ώστε ασθενής και ψυχίατρος να ξεχυθούν στους δρόμους ή ακόμη και στον αέρα του Παρισιού (μέχρι και σεκάνς με ελικόπτερο υπάρχει, όπως σε κάθε πρακτορική περιπέτεια που… σέβεται τον εαυτό της), με σκοπό ν’ ανακαλύψουν και να σώσουν τη σύντροφο του δεύτερου. Τόσο ο λόγος για τον οποίο εκείνη έχει απαχθεί, όσο και η έρευνα του διδύμου των πρακτόρων της συμφοράς (που σταδιακά τους οδηγεί στα ίχνη της, φυσικά) δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα. Και εννοείται πως δεν μιλάμε για σουρεάλ φάση τύπου «Τρελές Σφαίρες», αλλά για το αποστειρωμένο ύφος που ο σύγχρονος γαλλικός λαϊκός κινηματογράφος μας έχει συνηθίσει (κάτι που έχει να κάνει με μια ληστεία στην Τράπεζα της Γαλλίας συνδέεται με την απαγωγή, πάντως). Το twist του φινάλε βάζει (ας πούμε) τα πράγματα στη θέση τους για τα όσα έχουν προηγηθεί, της κλινικής περίπτωσης του «Λιονταριού» συμπεριλαμβανομένης, ταυτόχρονα όμως αφήνει το παράθυρο ανοιχτό (με την πλήρη έννοια του όρου, αλήθεια!) για νέες περιπέτειες του υπερπράκτορα με την κωδική ονομασία «Le Lion». Καλά να ‘μαστε, να τις δούμε κι αυτές (#not).