του Νίκου Παλάτου

Έχει νομίζω εξαντληθεί πια το θέμα animation και κατοικίδια ζώα. Ειδικά μετά την κυκλοφορία του «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» (2016), το οποίο έθεσε πολύ υψηλά σχετικά standards, όλα τα υπόλοιπα (λιγότερο ή περισσότερο) μοιάζουν να μην έχουν λόγο ύπαρξης. Πολλώ μάλλον, δε, όταν ο παραπλήσιος «Σκυλομπελάς» (2019), για παράδειγμα, που μόλις λίγες εβδομάδες πριν διανεμήθηκε στις αίθουσες, ή τούτες οι «Ενωμένες Πατούσες» φαίνονται από τεχνικής απόψεως να έχουν ξεπηδήσει από παρελθούσες και περίπου ερασιτεχνικές εποχές του κινηματογραφικού animation.

Κάτι απ’ όλα αυτά πιθανότατα να σκέφτηκε κι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ράινχαρντ Κλος, με αποτέλεσμα, ένεκα ίσως της επιδίωξης της ανανέωσης της σχετικής θεματολογίας, να ρίχνει στη συνταγή της πέμπτης ταινίας κινουμένων σχεδίων που φέρει την υπογραφή του γερές δόσεις από πασίγνωστα φιλμ της μυθολογίας των robots και της επιστημονικής φαντασίας. Κοντά, λοιπόν, στα χαριτωμένα τετράποδα προσθέτει (μεταξύ αρκετών άλλων…) μια πινελιά από «Metropolis» (1927), μια μεζούρα από «Westworld» (1973), ολίγη από «RoboCop» (1987), μέχρι και κατιτίς από τον «Πόλεμο των Κόσμων» (2005), μένοντας φυσικά πιστός στο πνεύμα ενός animation για παιδιά… προσχολικής ηλικίας. Εκείνο που τελικά προκύπτει από τον συνδυασμό των υπερφιλόδοξων αυτών συλλήψεων είναι μία σεναριακή τρικυμία εν κρανίω, η οποία το μόνο που πετυχαίνει είναι να σε κάνει ν’ απορείς για το τι στο καλό σκεφτόταν όταν έγραφε το στόρι.

Ο Δήμαρχος της Ρόμπο Σίτι δίνει χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις μία μόλις ώρα διορία στους κατοίκους της να την εγκαταλείψουν, μιας και έχει βάλει μπρος υποχθόνιο ρομποτικό σχέδιο. Εκείνοι φεύγουν αλαφιασμένοι προς πάσα κατεύθυνση, αφήνοντας ως εκ τούτου τα κατοικίδιά τους μόνα κι έρημα στην πλέον εξουσιασμένη από αστυνομικά robots πόλη. Τα δόλια pets, μην έχοντας τα προσόντα να τα βγάλουν πέρα μόνα τους, μάλλον με ικανοποίηση θα δουν τον από χρόνια παρατημένο από το αφεντικό του, αδέσποτο πλέον και καταζητούμενο λόγω εγκληματικής δράσης σκύλο ονόματι Ρότζερ, να αναλαμβάνει να τους οδηγήσει στα ασφαλή μονοπάτια στα οποία βρισκόταν όλον αυτόν τον καιρό. Μαζί τους στην περιπέτεια θα λάβει θέση καλόκαρδο παλαιάς κοπής… R2-D2, που κατά λάθος έχει γλυτώσει από την καταστροφική μανία του Δημάρχου, γεγονός που άμα τη αντιλήψει του θα καταστήσει μονομιάς στόχο την ετερόκλητη παρέα.

Το όποιο χιούμορ ακολουθεί την γραμμή της αντιπαραβολής (αρχικά) δύο διαφορετικών κόσμων, καθώς τα καλοθρεμμένα από σαλόνι κατοικίδια έχουν τη μύτη ψηλά σε σχέση με τον εκ διαμέτρου αντίθετου background Ρότζερ. Σε μια προχώ τρολιά, μάλιστα, το ψωνισμένο με τη γυμναστική και τους κοιλιακούς του κανίς έχει το όνομα… Ρονάλντο (όχι, Μέσι σαν αντίπαλο δέος δεν έχει!). Οι πατούσες όλων με τα πολλά θα ενωθούν προ του κινδύνου της διαβολικής μηχανής – αράχνης ή των άγριων θηρίων του ζωολογικού κήπου (όπου προκύπτει «φοβερό» επαναλαμβανόμενο αστείο με δύσοσμο κροκόδειλο), εκεί δηλαδή που θα πάρουν χρησμό από σοφό γέρικο κόκκινο πάντα (ξεπατικωμένο από τον Master Shifu του «Kung-Fu Panda»), το οποίο ρίχνοντας φως στο άγνωστο παρελθόν της Ρόμπο Σίτι και θα τους συμβουλεύσει για το πώς θα επαναφέρουν την ειρήνη στην πόλη. Εν αγνοία του, κλειδί σε όλο αυτό είναι ο αδέσποτος Ρότζερ (σε ένα twist που κάνει μπαμ για το πού θα καταλήξει), σε αντίθεση με τη δεύτερη ανατροπή που υπάρχει εδώ και αφορά την ταυτότητα του Δημάρχου, που καθώς είναι βουτηγμένη στην ακατανόητη ψυχεδέλεια των μηχανών, ομολογώ πως την πορεία της δεν τη φανταζόμουν. Κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, ένα ουρανοκατέβατο οικολογικό μήνυμα, το οποίο περνά στο φινάλε στο πλαίσιο ενός «επιστροφή στη φύση» καλέσματος, με την παράλληλη κατακεραύνωση της τεχνολογικής εξέλιξης, όταν αυτή γεννά κινδύνους στη συνύπαρξη ανθρώπων και μηχανών, όμως. Και κατοικιδίων, βεβαίως βεβαίως…