του Ηλία Φραγκούλη

Δυσκολεύτηκα πολύ να παρακολουθήσω εκείνο το «remake» προ ετών, έγραψα την πλέον αρνητική κριτική τότε και, ειλικρινά, δεν πήγαινε ο νους μου ότι μας περιμένουν και… χειρότερα! Με εισπράξεις 962.102.237 δολαρίων παγκοσμίως για το «Jumanji: Καλωσήρθατε στη Ζούγκλα», όμως, ήταν προφανές πως το Χόλιγουντ θα επιστρέψει σε τούτο το έκτρωμα οικογενειακής περιπέτειας. Η «Επόμενη Πίστα» κατάφερε να με κάνει να νιώσω ενοχή για το «θάψιμο» του 2017! Πώς αξιολογείς μία συνέχεια ταινίας που είναι ακόμη πιο τραγική από την πρώτη, την οποία είχες αξιολογήσει με τη χείριστη βαθμολογία; Και με τι διάθεση κάθεσαι να γράψεις κείμενο για φιλμ το οποίο καταργεί και την έννοια της κριτικής και της… λογικής;

Οι ήρωες του προηγούμενου φιλμ, λοιπόν, ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια, προγραμματίζοντας ένα φιλικό reunion. Ο Σπένσερ (Άλεξ Γουλφ), όμως, απουσιάζει. Είχε επιστρέψει στο πατρικό του, όπου αναγκάστηκε να μοιραστεί το παιδικό του δωμάτιο με τον παππού του (ο Ντάνι ΝτεΒίτο ως αχρείαστο new entry) και έχει κατεβεί στο υπόγειο του σπιτιού για να «σκαλίσει» πράγματα από το παρελθόν ή, ακόμη καλύτερα, να πιάσει ξανά στα χέρια του τα απομεινάρια εκείνου του παιχνιδιού που πριν από χρόνια είχε καταστρέψει μαζί με την παρέα του, αλλά… διάβολε, αυτοί οι σεναριογράφοι δεν δείχνουν ίχνος οίκτου προς την ανθρωπότητα!

Με τον Σπένσερ άφαντο, τα υπόλοιπα μέλη της παρέας αντιλαμβάνονται ότι κατάφερε να κάνει το Jumanji να λειτουργήσει ξανά κι αυτό σημαίνει πως εκείνος βρίσκεται στην «άλλη πλευρά». Φυσικά, θα τον ακολουθήσουν για να τον σώσουν. Ή κάτι τέτοιο… Ο υπότιτλος αυτού του sequel υποτίθεται ότι στηρίζεται στο γεγονός ότι το παιχνίδι εμφανίζει καινούργια στοιχεία / πίστες, με διαφορετικά backgrounds (από έρημο μέχρι δύσβατα όρη), ενώ η «σοβαρότερη» ανατροπή στην πλοκή έχει να κάνει με τις ταυτότητες / avatars των παικτών, οι οποίες… δεν είναι πια ίδιες για τους πρωταγωνιστές του πρώτου φιλμ. Το παιχνίδι έχει υποστεί κάποιες «βλάβες» και μοιράζει randomly τα avatars του, με αποτέλεσμα οι ήρωες της πραγματικότητας να μπερδεύονται (και) μεταξύ τους, αλλάζοντας τους «ρόλους» που είχαν συνηθίσει παίζοντας στο Jumanji το 2017. Βέβαια, για θεατές που θα ήθελαν να… ξεχάσουν τι είχαν δει τότε (εγώ, δηλαδή), το αλαλούμ είναι αρκετά ενοχλητικό, καθώς δεν (θα) θυμούνται ποιος ήταν ποιος… έτσι κι αλλιώς! Φυσικά, αυτοί οι θεατές δεν πρόκειται να επιστρέψουν για το sequel, οπότε ο κριτικός είναι εκείνος που θα βασανιστεί κι εφέτος…

Σαν ταινία, το όλο πράγμα είναι άτονο και επαναλαμβανόμενο, με το προσχηματικό σενάριο να αγωνίζεται για να προσφέρει κάτι το καινούργιο στο παιχνίδι. Οι φίλοι των video games θα «νιώσουν» λίγο περισσότερο τις σκηνές δράσης που, απλά, μοιάζουν με πίστες, όμως η βαρεμάρα θα είναι αναπόφευκτη, ειδικά για θεατές άνω του εφηβικού ηλικιακού εύρους, οι οποίοι (εάν είναι ή υπήρξαν ποτέ και gamers) θα αισθανθούν κάπως πιο ζόρικα την επιστροφή σε ένα πολυπαιγμένο παιχνίδι που, πλέον, περισσότερο τους κάνει να απορούν γιατί το έπιασαν στα χέρια τους εξαρχής! Για να συμβαίνει και κάτι εντός αυτού, η αποστολή των ηρώων μας είναι να βρουν μία «μυστική» λίθο που όταν πέσει πάνω της το φως του ήλιου, θα ολοκληρωθεί το παιχνίδι κι εκείνοι θα μπορέσουν να γυρίσουν στον πραγματικό κόσμο. Ή κάτι τέτοιο…

Μαντεύεις τι θα συμβεί πριν φτάσει η «Επόμενη Πίστα» στο φινάλε της, με τους πάντες να υπόσχονται (ξανά!) ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Υποθέτω ότι αυτό θα το αποφασίσει το box-office, αφού οι ανεγκέφαλες ορδές ανά τον κόσμο συρρέουν και πάλι (στα 489.371.852 δολάρια βρίσκεται ήδη η σούμα παγκοσμίως, έναν μήνα μετά την πρεμιέρα σε διάφορα markets). Είμαστε καταδικασμένοι.