της Βαρβάρας Κοντονή

Animation εκ Δανίας, βασισμένο στο ομότιτλο bestseller ενός εκ των δυο σεναριογράφων, του επίσης συγγραφέα και κωμικού Άντερς Μάτεσεν, το «Καρό Νίντζα» αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις για το εν λόγω είδος εδώ και κάποιον καιρό (βάλε και το «Γέτι: Ο Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων» στη λίστα), διαφοροποιούμενο εντελώς από την καθιερωμένη συνταγή απήχησης σε προσχολικό κοινό και παιδάκια πρώτων τάξεων, αγγίζοντας ουσιαστικά θεματικές «taboo» και υιοθετώντας παράλληλα μια γλώσσα (κυριολεκτικά αυτή του ήρωα) αθυρόστομη και αιχμηρή, γεγονός που σε πρώτη φάση καθιστά τούτο το φιλμ κατάλληλο για μεγαλύτερα παιδιά κι ενήλικες που θα εκτιμήσουν το καλό χιούμορ.

Ο Άσκε ζει μια συνηθισμένη ζωή που απαρτίζεται από καθημερινούς καυγάδες με τον bully του σχολείου, κλεφτές ματιές στο κορίτσι που του έχει κλέψει την καρδιά και τσακωμούς με τον κακομαθημένο γιο του πατριού του. Μια μέρα θα λάβει ως δώρο γενεθλίων από τον ναυτικό θείο του ένα καρό πάνινο κουκλάκι ninja. Αυτό που ο Άσκε δεν γνωρίζει (αλλά πρόκειται να μάθει πολύ σύντομα) είναι πως ο ninja αυτός «κατοικείται» από ένα αρχαίο πνεύμα που ζητά εναγωνίως εκδίκηση για την αποτρόπαιη δολοφονία ενός παιδιού – εργάτη σε κάποιο τριτοκοσμικό εργοστάσιο της Ταϊλάνδης από ένα πλούσιο, διαβολικό αφεντικό. Ο ninja θα υποσχεθεί να βοηθήσει τον Άσκε να κερδίσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, αλλά και το κορίτσι των ονείρων του, υπό την προϋπόθεση πως και εκείνος θα ανταποδώσει προκειμένου να εντοπίσει τον δολοφόνο. Η κατάσταση θα ξεφύγει όταν ο Άσκε συνειδητοποιήσει τις διαθέσεις του καρό ninja.

Μια φορά στο τόσο έχουμε τη χαρά να βλέπουμε και κάτι διαφορετικό στις αίθουσες, αφού σπάνια μέσα στην όλη σκαρταδούρα ξεπετάγεται κι ένα καλό φιλμ από εκεί που δεν το περιμένεις. Αναμφίβολα, τον «Καρό Νίντζα» δεν τον περίμενε κανείς (παρά το γεγονός, δηλαδή, πως στην πατρίδα του μέτρησε περισσότερους από ένα εκατομμύριο θεατές!), μιας που είναι ίσως ό,τι πιο θρασύ θα δεις σε animation εκεί έξω μετά το (σαφέστατα πιο ακραίο) «Πάρτι με… Λουκάνικα» του 2016. Εδώ η ακρότητα περιορίζεται στον χαρακτήρα του πάνινου ήρωα που συμπεριφορικά (ας πούμε πως) θα μπορούσε άνετα να ήταν κολλητός του… Deadpool (και τι φανταστικό δίδυμο θα έκαναν μαζί!). Χρησιμοποιώντας κοφτερό λόγο και κάφρικο «ενήλικο» χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, οι Κριστόφερσεν και Μάτεσεν επιχειρούν να θέσουν επί τάπητος ένα σοβαρό ζήτημα (αυτό της παιδικής εργασίας) προκειμένου να διηγηθούν μια κατά τα άλλα γνωστή ιστορία που αφορά το ατομικό «ταξίδι» του Άσκε προς την αυτογνωσία και ύστατα την πίστη στον εαυτό του. Το γεγονός πως οι δύο σεναριογράφοι επιλέγουν ως αφετηρία ένα «τζιζ» θέμα, όπως αυτό της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός παιδιού, σίγουρα θα ξενίσει πολλούς (κυρίως όσους αρκεστούν μόνο στο χαριτωμένο animation χωρίς να τσεκάρουν την υπόθεση), αποτελεί όμως μια τολμηρή επιλογή το δίχως άλλο, που προτιμά να μη χρυσώσει το χάπι αλλά να παρουσιάσει τη ζωή όπως είναι, σκληρή και όμορφη.

Το κερδισμένο στοίχημα τούτου του φιλμ είναι πως απαρτίζεται από χαρακτήρες που συναντάς παντού γύρω σου (φωνακλάδες έφηβοι, υπερπροστατευτικές μανάδες και παρεξηγημένοι ενήλικες), μια μικρογραφία της καθημερινότητας από την οποία όμως δεν λείπει και το σκοτεινό στοιχείο της αναπόφευκτης, υπαρκτής πραγματικότητας που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα βρει τον δρόμο προς την πόρτα του σπιτιού σου. Μεγάλο ατού οι διασκεδαστικές σκηνές του Άσκε με τον ninja και οι ατακαδόρικοι διάλογοι που θα σε κάνουν να λυθείς από τα γέλια (ναι, συμβαίνουν και αυτά πού και πού στα animation). Συμπαθητική και η σκηνοθεσία που μπορεί να Pixar-ίζει κάπως, παραμένει εντούτοις απολαυστική, με το σενάριο να κάνει την ουσιαστική διαφορά κυρίως σε ό,τι αφορά τα χιουμοριστικά, ενήλικα gag (όπως, για παράδειγμα, τη στιγμή που η μητέρα ανακαλύπτει ένα πορνοπεριοδικό με… «κολλημένες» σελίδες, ζητώντας τα ρέστα από τον σοκαρισμένο σύζυγο).