του Ηλία Φραγκούλη

Κάποτε μεγάλη ελπίδα για τη νέα σχολή τρόμου του γαλλικού σινεμά (βλέπε «Haute Tension»), ο Αλεξάντρ Αζά αποφάσισε να πάρει το διαβατήριό του για ΗΠΑ και ακολούθησε μια αμφιλεγόμενη καριέρα με ολίγα άριστα remake («Αίμα στους Λόφους», «Piranha 3D») αλλά τίποτε ξεχωριστό ή πραγματικά δικό του ανάμεσα στην υπόλοιπη φιλμογραφία του. Τούτη η μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Βρετανίδας Λιζ Τζένσεν τον βρίσκει αρκετά απομακρυσμένο από το αγαπημένο του genre, να… ακούει νεκρούς ανθρώπους κι εμάς να βλέπουμε ένα νυσταλέο «παραμύθι» μυστηρίου που, απλά, βάζει ύπουλες φιτιλιές στο ζητούμενο της οικογενειακής θαλπωρής και τις ευθύνες των γονιών ενός παιδιού.

Στην ουσία, το παιδί… δεν βρίσκεται εδώ. Ο Λούι Ντραξ έπεσε από ένα γκρεμό, προσγειώθηκε σε μια θάλασσα βαθιά με κάμποσες κακώσεις και έκτοτε συνομιλεί με ένα φανταστικό τέρας του βυθού και εμάς, τους θεατές, χαρίζοντάς μας στιγμιότυπα του πρότερου βίου του, ο οποίος περιλάμβανε μια σειρά από ατυχήματα που πάντοτε έθεταν σε οριακή κατάσταση την επιβίωσή του, μέχρι και τα ατυχή sessions που είχε με έναν παιδοψυχολόγο. Ο Λούι Ντραξ ήταν ένα έξυπνο αλλά σαφώς κακότυχο παιδί. Η πραγματική προέλευση της κακοτυχίας του είναι και το μεγάλο «κλου» της ταινίας, η οποία όμως δεν χειρίζεται με κάποια παραπανίσια δόση σασπένς την όλη ιστορία, αλλά επιλέγει ένα ύφος που φέρνει στον νου το σινεμά του Ζαν-Πιερ Ζενέ, ο οποίος επίσης έφαγε τα μούτρα του στην Αμερική με ένα εντελώς άτονο και αποτυχημένο έργο με… ανήλικο ήρωα – αφηγητή, το «Ο Απρόβλεπτος κος Σπίβετ» (2013). Όλη αυτή η «ζαχαρωτή» απεικόνιση της ζωής του Λούι Ντραξ σε κάνει να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς οικογενειακή κομεντί με κάμποσα στοιχεία εξυπνάδας και σαρκασμού από το παιδάκι, όμως το φιλμ του Αζά ανήκει ουσιαστικά στο είδος του δραματικού θρίλερ, με αποτέλεσμα η σύγχυση στην αφήγηση να οδηγεί όλη την απόπειρα σε ένα ναυάγιο.

Κάπου κοντά στο φινάλε, καταλαβαίνεις γιατί διαπράχθηκε όλη αυτή η παραπλάνηση, όμως, ως θεατής, έχεις ηττηθεί από νωρίς και είναι αργά για να αλλάξεις αυτό που αισθάνεσαι για τον χαμένο σου χρόνο. Ο «μαγικός ρεαλισμός» των flashback του Λούι Ντραξ δεν ενώνεται ποτέ καλά με τα επιστημονικά τρικ που σκαρφίζονται οι γιατροί του νοσοκομείου ώστε να επικοινωνήσουν με τον εγκέφαλο του πιτσιρικά, το αστυνομικό μυστήριο δεν ακουμπάει με καμία δύναμη την πλοκή και το «εύρημα» της κατακλείδας θα σε κάνει να θέλεις να… κουτουλήσεις το μέτωπο στο μπροστινό σου κάθισμα. Η μόνη μου απορία, τελικά, είναι η εξής: πόσες «ζωές» τού μένουν ακόμη του Αζά εκεί στα ξένα;