του Νίκου Παλάτου

Οι περισσότερες ταινίες του Λάσε Χάλστρεμ, ειδικά αυτές που κάνει στο Χόλιγουντ από το «Chocolat» (2000) και μετά, είναι γλυκανάλατες όσο δεν πάει. Με τις μέρες του «Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ;» (1993) να είναι τόσο μακρινές, ενώ αυτές του «Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά» (2014) να είναι (δυστυχώς) τόσο κοντινές, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς το λαμπρόν πεδίον δόξης που ανοίγεται μπροστά του, όταν επιλέγει να φτιάξει ένα φιλμ με κεντρική μορφή έναν σκύλο (για δεύτερη φορά στην καριέρα του, μάλιστα, μετά το «Hachiko» του 2009, κι έχοντας – θυμίζουμε – πρωτοαναδειχθεί εκτός Σουηδίας με το «Σαν Αδέσποτο Σκυλί» το 1985). Μπορούμε ασφαλώς να πούμε πως εδώ πρωτοπορεί κατά μίαν άποψη, καθώς δεν ξέρω εάν υπάρχει άλλη ταινία που να έχει ασχοληθεί τόσο ζεστά με το φλέγον ζήτημα της… μετενσάρκωσης τούτων των συμπαθών τετραπόδων, ακόμη κι αν είναι γυρισμένο στο στιλ αυτού που λέμε… «για όλη την οικογένεια».

Φυσικά, η προσέγγιση του Χάλστρεμ στο όλο ζήτημα είναι απλοϊκή, αφού δείχνει ώρες-ώρες να πιστεύει πως το να έχεις σκύλο είναι το φάρμακο δια πάσαν νόσον. Είσαι έφηβος και ψάχνεις για γκόμενα; « Έχω σκύλο», είναι η απάντηση. Παντρεύεσαι; «Έχω σκύλο». Χωρίζεις; «Έχω σκύλο». Πυραυλική κρίση στην Κούβα, με κίνδυνο πυρηνικού ολέθρου και ταυτόχρονου παγκόσμιου αφανισμού; «Έχω σκύλο»! Πριν, όμως, ξαμοληθούμε όλοι μας να υιοθετήσουμε ένα σκυλάκι και να λύσουμε έτσι όλα μας τα προβλήματα (χιούμορ), είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί πως όλα αυτά έχουν το τίμημά τους. Από τη στιγμή που ο μικρός Ίθαν θα πείσει τους γονείς του, στην αθώα Αμερική των αρχών του ’60, να κάνουν μέλος της οικογένειάς τους ένα χαριτωμένο σκυλάκι που βρίσκει στον δρόμο, μέχρι την κατάληξη της ιστορίας στις μέρες μας, οι ζωές των ιδιοκτητών των συμπαθών τετραπόδων θα δοκιμάσουν αμέτρητες χαρές αλλά και λύπες (αλίμονο!).

Με κεντρικό ήρωα, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, τον παιχνιδιάρη Μπέιλι, τις σκέψεις τού οποίου ακούμε με τη φωνή του Τζος Γκαντ (ως άλλου Μπρους Γουίλις στο «Κοίτα Ποιος Μιλάει», αλλά στο πιο… σκυλολόι του), γινόμαστε μάρτυρες της αναζήτησης του σκυλίσιου νοήματος της ζωής. Αλλάζοντας σπίτια, ιδιοκτήτες, δεκαετίες αλλά και ράτσες, αφού ο Μπέιλι επιστρέφει διαρκώς στη ζωή, σε άλλο όμως σώμα, τον βλέπουμε να κρατά ευχάριστη συντροφιά σε μοναχική φοιτήτρια, να γίνεται εξέχον μέλος της αστυνομίας του Σικάγου και, πάνω απ’ όλα, να δένεται ολοκληρωτικά με τον νεαρό Ίθαν, την αγάπη και φροντίδα τού οποίου δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Είναι μαθηματικά βέβαιο το πού θα καταλήξει η υπόθεση, από τη στιγμή που γίνεται φανερό προς τα πού κινείται με τα συνεχή άλματα στον χρόνο, με την τελική πράξη του δράματος να προσφέρει το εύλογο happy end, μέσω μιας αλληλουχίας συμπτώσεων και λύσεων που θα ζήλευε ακόμα και ο αρχαιοελληνικός… από μηχανής Θεός (ο οποίος, ειδικά για την περίσταση, μπορεί να μετονομαστεί σε από μηχανής σκύλος). Όλα αυτά δοσμένα με ισομερείς δόσεις γλυκού και πικρού, στο απαράλλαχτο ύφος που χαρακτηρίζει τον Χάλστρεμ, εμπλουτισμένου εδώ από το γνωστό συστατικό της εύκολης συγκίνησης, κάτι που δεν είναι δύσκολο δα να επιτευχθεί δεδομένης της τετράποδης παρουσίας. Καταφέρνει, πάντως, έστω με τους εντελώς επίπεδους και μονοδιάστατους χαρακτήρες του, να παρουσιάσει με τρόπο όχι και τόσο βαρετό (αλλά σίγουρα κλισαρισμένο) το δέσιμο ανθρώπου – σκύλου, καθώς και μια κάποια απεικόνιση των αλλαγών της αμερικάνικης κοινωνίας με την πάροδο των ετών, πάντα μέσα από τα μάτια του Μπέιλι. Ο οποίος, σε όλες του τις μορφές, είναι γενικά ήρεμος, αγαπησιάρης, σκανταλιάρης όσο όλα τα σκυλάκια και χωρίς καμιά διάθεση για σκυλοκαβγάδες. Ό,τι πιο κοντινό σε αυτό το τελευταίο, το βλέπει να παίζει σε τηλεόραση της εποχής, με το αλήστου μνήμης μαλλιοτράβηγμα Κρίσταλ – Αλέξις στην τηλεοπτική «Δυναστεία». Ο λαλίστατος κατά τα άλλα Μπέιλι, γι’ αυτό, δυστυχώς, δεν εξέφρασε άποψη.