του Νίκου Παλάτου

Δύσκολο πράγμα η καλή κωμωδία. Τόσο εύκολη, όμως, η εξαγωγή συμπεράσματος για το εάν μία ταινία του είδους είναι πετυχημένη ή όχι, καθώς τα πάντα εξαρτώνται από το πόσο θα γελάσει κανείς. Δυστυχώς, σε τούτη εδώ, που εγκαινιάζει την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, δεν μπορώ να πω πως γέλασα και τόσο. Δεν είναι κακό το «Office Christmas Party», με την έννοια της μέτριας σκηνοθεσίας ή κάποιας σημαντικής τεχνικής αστοχίας, καθώς ο γοργός ρυθμός του κυλά χωρίς να σε κάνει να βαριέσαι. Απλά, οι κωμικές του καταστάσεις δεν είναι και τόσο αστείες, ενώ οι ατάκες, που πέφτουν συνεχώς και κατά ριπάς, σπανίως βρίσκουν τον στόχο τους.

Η χριστουγεννιάτικη περίοδος χρησιμοποιείται περισσότερο σαν πρόσχημα, αφού πέραν του χιονισμένου Σικάγου και της ανάλογης διακόσμησης όλα όσα γίνονται θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. Υπάρχει, ασφαλώς, ένα κάποιο «πνεύμα» Χριστουγέννων σε θέματα που έχουν να κάνουν με την οικογένεια και την ανιδιοτέλεια, αν και αυτά δεν είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στο φιλμ. Γιατί αυτό που έχει στο μυαλό του να κάνει το σκηνοθετικό δίδυμο των Γουίλ Σπεκ και Τζος Γκόρντον είναι ένας συνδυασμός του νεανικού «Project X» (2012) με το «Πάρτυ για Εργένηδες» (1984), σε έναν πιο πολιτισμένο (θεωρητικά) χώρο, όπως είναι αυτός των γραφείων μιας σοβαρής εταιρείας από τη μία, φορώντας έναν εορταστικό, χριστουγεννιάτικο μανδύα από την άλλη.

Ο Κλέι Βάνστοουν διοικεί το τμήμα της εταιρείας που του άφησε κληρονομιά ο πατέρας του με έναν έξω καρδιά τρόπο, ο οποίος δεν συμβαδίζει ακριβώς με το μέγεθος της επιχείρησης. Κουμάντο ουσιαστικά κάνει η στρυφνή αδελφή του, η οποία όταν βλέπει πως τα νούμερα του τελευταίου τριμήνου δεν είναι και τόσο ικανοποιητικά, λαμβάνει σκληρά μέτρα. Οι μισοί σχεδόν υπάλληλοι θα απολυθούν και, ακόμα χειρότερα, το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο party, που ο ίδιος ο πατέρας τους είχε καθιερώσει, ακυρώνεται. Μόνη περίπτωση αποσόβησης των ειλημμένων αποφάσεων για τον Κλέι και τους κολλητούς του είναι να καταφέρουν να κλείσουν μεγάλη δουλειά με έναν σημαντικό πελάτη, οπότε βάζουν μπρος τη διοργάνωση επικού party, με μοναδικό τους στόχο την απόσπαση της υπογραφής τού επίτιμου καλεσμένου τους, σε σωτήριο συμφωνητικό αξίας εκατομμυρίων δολαρίων. Δεν χρειάζεται, φυσικά, να είσαι… μάγος με τα δώρα για να καταλάβεις πως όλα, μα όλα θα πάνε κατά διαόλου. Το μισό Σικάγο θα βρεθεί να είναι προσκαλεσμένο στο party, με τις καφρίλες που γίνονται εντός των τειχών των καθωσπρέπει γραφείων να μην περιγράφονται. Μέχρι και ένα άλογο εμφανίζεται στον χώρο (σε μια έξυπνη, αναρχικού χιούμορ σκηνή), αλλά με κάθε άλλη σύγκριση με τον αντίστοιχο ελέφαντα τους ενός και μοναδικού «Πάρτυ» (1968), να απαγορεύεται δια ροπάλου.

Το all-star κωμικό καστ της ταινίας χαραμίζεται, αφού ώρες-ώρες δίνει την εντύπωση πως έχει αφεθεί ελεύθερο να υποδυθεί χαρακτήρες που έχει ξαναπαίξει στο παρελθόν, κάτι που πραγματοποιεί ικανοποιητικά μεν, χωρίς επαρκώς αστείο αποτέλεσμα δε, με τα περισσότερα από τα λεγόμενα να περνάνε και να μην ακουμπάνε. Ακολουθώντας τη μόδα των τελευταίων κωμικών παραγωγών, υπάρχουν ένα σωρό αναφορές σε πρόσωπα της pop κουλτούρας, ενώ μια προσπάθεια για κάτι σαν μίμηση της ιδέας της παρουσίας του ΛεΜπρον Τζέιμς στο «Κατακούτελα» (2015), μέσω του ήρωα των Chicago Bulls Τζίμι Μπάτλερ, εγκαταλείπεται πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Το μεγαλύτερο κρίμα απ’ όλα πηγαίνει στην παρουσία της Κέιτ ΜακΚίνον, η οποία ενώ είναι ηθοποιός με εξαιρετικό κωμικό timing, εδώ μονάχα περιφέρει τον κάπως σαλεμένο χαρακτήρα που υποδύεται, πετώντας κάθε τόσο ατάκες οποίες απλά υπενθυμίζουν την παρουσία της και τίποτε παραπάνω. Υπάρχουν, ασφαλώς, και οι στιγμές που το γέλιο βγαίνει αβίαστα από όσα οι (τρεις, παρακαλώ) σεναριογράφοι έχουν σκεφτεί, αλλά αυτές είναι χαρακτηριστικά λίγες. Η δε υποπλοκή με την επί πληρωμή συνοδό του nerd της παρέας, ενώ ξεκινά με καλές υποσχέσεις, όταν βγαίνει εκτός γραφείου αποσυντονίζεται, οδηγούμενη στην πιο άτσαλη σεκάνς του φιλμ, εντός κακόφημου ρωσικού bar.