της Βικτωρίας Μιχαήλ

Φανταστείτε να ζούσε ο Στέλιος (τι πάει να πει «Ποιος Στέλιος;», ένας ήταν) και να τσαμπούναγε για τα πάντα, από κοινού με τη Μαρινέλλα, για την καριέρα και τα βιώματα των δύο τους και καθενός ξεχωριστά. Όχι σε κάτι τύπου «Στην Υγειά μας, Βρε Παιδιά», όμως. Σε κάτι κινηματογραφικό, που θα τιμούσε τόσο τα αντικείμενά του και την τέχνη τους όσο και την τέχνη τού ντοκιμαντέρ. Ποτέ δε θα δείτε αυτή την ταινία, εκτός κι αν πίνετε νερό στο όνομα του χορού τού tango ή του είδους της τεκμηρίωσης. Εν τοιαύτη περιπτώσει, θα χάσετε το έδαφος κάτω από τα πόδια σας, όπως κι οι Αργεντίνοι οσάκις θαύμαζαν το δικό τους ντουέτο των αξεπέραστων βετεράνων των milongas, που όχι απλώς τιμάται με την ιδανικότερη δυνατή βιογραφία αλλά δίνει στον δημιουργό τού crowd-pleaser «Musica Cubana: Η Επόμενη Γενιά» (με maître, επιβλέποντα αθέατα αλλά καίρια τη σάλα τής κομψής παραγωγής, εκ νέου τον Βιμ Βέντερς) την ευκαιρία να υπερβεί τον εαυτό του, υπογράφοντας ένα από τα εν γένει καλύτερα φιλμ της σεζόν.

Ο Κραλ ενορχηστρώνει διακριτικό πιάσιμο απ’ τον ώμο οπτικοακουστικού αρχειακού υλικού, από καρδιάς «κοντινές» συνεντεύξεις των Μαρία Νιέβες και Χουάν Κάρλος Κόπες σε πρώτο πρόσωπο σε εσωτερικά / εξωτερικά στο Μπουένος Άιρες (που παίζει και νευραλγικά σποραδικά, τόσο όσο, μόνο του), και χορευτικές (κυρίως) ή μη δραματοποιήσεις από τρία ζευγάρια (ισάριθμων ηλικιών) ομοτέχνων «απογόνων» των πρωταγωνιστών, που τους έχουν ψυχανεμιστεί απευθύνοντάς τους ερωτήσεις, αλλά και μιλάνε γι’ αυτούς. Είν’ ένα τέχνασμα που δε σέρνει τα πόδια του όπως στο «Μάθημα Τανγκό» (ο star, εκεί και του σιναφιού, Πάμπλο Βερόν είναι ένας των stand-ins) της Σάλι Πότερ το 2007, καθώς οι τρεις γραμμές αφήγησης μπλέκουν τα μπούτια τους θαυμαστά με το αλάνθαστο μοντάζ να οδηγεί θεαματικά τον προβολέα στο να φωτίσει τα τότε και τώρα μύχια τής ντάμας, του καβαλιέρου της, των σκαμπανεβασμάτων τού δεσμού τους και του δεσμού τους με τον χώρο όπου έγραψαν ιστορία.

Την παράσταση κλέβει η 81χρονη diva της υπόθεσης, που ακριβολόγα και ευθαρσώς εξομολογητική για τα πάντα καταφέρνει να σκίζει το καλσόν τού machismo («Εγώ φρόντιζα όλους τους δικούς μου», «Να μη χύσει ούτε ένα δάκρυ γυναίκα γι’ άντρα!»), άτεκνη και γεροντοκόρη, τη στιγμή που αποκαλύπτει τη latina Κατίνα μέσα της (προσέξτε την «Τι θα πει ο κόσμος» αποστροφή και την αποκάλυψη περί «κεράτου» μετά τεκνοποίησης), σε recital εκφραστικότητας. Ο (με τίποτα!) 84χρονος βαψομαλλιάς αλλά στιλάκι, ακόμα ενεργός tanguero και δάσκαλος του επαγγέλματος star, απ’ την άλλη, φοράει το σκαρπίνι τού «λίγα και σταράτα», τοποθετούμενος για τα 40 χρόνια με την τωρινή γυναίκα του, το ζήτημα της ηλικίας ως νοοτροπίας, το συναίσθημα που δεν έχασε ποτέ στο métier του και συστήνοντάς μας τη νέα παρτενέρ του, την… κόρη του.

Ανοιγοκλείνοντας τη φυσούνα τού bandoneón με – αισθητικά πλήρως ενοποιημένα στην κοστουμιά σύγχρονων γυρισμάτων – κλιπάκια (ευφυώς εις βάρος των φωτό) από τα έργα και τις ημέρες τους στην «πίστα από φώσφορο», ο Κραλ εντοπίζει κι αναλύει ως αψίδα του θριάμβου τους το απόσπασμα από ένα νούμερο στο οποίο «σκοτώνουν», αν και μαλωμένοι, λίγο πριν διακόψουν τη συνεργασία τους για πάντα. Και μας πετάει τα μάτια έξω, όταν σε τιμητική εκδήλωση για τη Νιέβες, η γριά δίνει recital στροφάροντας εν ριπή οφθαλμού αέρινα στα χέρια λεβέντη με το 1/3 των ετών της, προτού χαιρετιστεί on stage από τον άνδρα που τη συντρόφευσε στην «Κομπαρσίτα» μια(ς) ζωή(ς). Θα πλησιάσει το 10άρι (που του στερεί η Φώτης Μεταξόπουλος-και-Νάντια Φοντάνα-στο-πιο-classy-glossy αίσθηση του πορτρέτου στην προθέρμανση της ιστόρησης) αυτό το doc και πώς; Ξαναφέρνοντας κλασικά τους ήρωές του πλάι-πλάι για να κάνουν και μαζί (ξανά, επιτέλους) τα βήματα που γοητεύουν ή σπάζοντας το καλούπι τού «πάμε σαν άλλοτε» happy end; Μείνε μέχρι τους τίτλους τέλους, αφού έχεις οπωσδήποτε κάνεις κράτηση και πιάσει καρέκλα σ’ αυτό το πρόγραμμα, για να δεις. Ψηλά Τακούνια, El Sur, σώμα με σώμα. Έλα (στη γιαγιά) και στον παππού…