Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ (2014)
(UN ILLUSTRE INCONNU)
- ΕΙΔΟΣ: Ψυχολογικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ματιέ Ντελαπόρτ
- ΚΑΣΤ: Ματιέ Κασοβίτς, Μαρί-Ζοζέ Κροζ, Σιβόν Φίνεραν, Ερίκ Καραβακά
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE
Ο Σεμπαστιάν Νικολά ζει, αλλά… δεν υπάρχει. Μεσίτης στο επάγγελμα, έχει αναπτύξει επαγγελματικές τεχνικές μεταμφίεσης και μίμησης ώστε να περνάει τις προσωπικές του στιγμές ζώντας τη ζωή κάποιων από τους πελάτες του. Η ιδιόρρυθμη ρουτίνα του, όμως, έρχεται τα πάνω κάτω όταν αρχίζει να ζει ως ο μισάνθρωπος, κρυψίνους, διεθνώς επιφανής βιολιστής, Ανρί ντε Μοντάλτ.
Αυτός ο «Επιφανής Άγνωστος» διαθέτει μια εξαιρετική, αποστομωτική, άκρως ιντριγκαδόρικη εναρκτήρια σεκάνς, μια θαυμάσια, αναπάντεχη και γόνιμη σεναριακή ανατροπή λίγο μετά τα μισά του, μια ευστοχότατη, πολυμορφική, αλλά κούφια ερμηνεία από τον Κασοβίτς (και ως Νικολά, και ως ντε Μοντάλτ), υποβλητική ατμόσφαιρα, και άλλη μια ενδιαφέρουσα ανατροπή / υπαρξιακό στοχασμό στο φινάλε. Ένα θρίλερ, όμως, είτε είναι ψυχολογικό, είτε είναι αστυνομικό (όπως… μεταμφιέζεται αυτό το φιλμ στο τελευταίο ημίωρο του), οφείλει πάνω απ’ όλα να χτίζει και να συντηρεί το σασπένς και μεταξύ των όποιων απρόβλεπτων, απότομων αφηγηματικών στροφών του, και μεταξύ αρχής και τέλους του. Και σε αυτό το σημείο, αυτός ο «… Άγνωστος» σαφώς αποτυγχάνει. Γιατί όσο και αν είναι δεόντως μετρημένος, λιτός και υπόκωφος στους διαλόγους, στις ερμηνείες, στα χρώματα, στο φως, και στη μουσική του επένδυση, είναι εντελώς ανοικονόμητος στη διάρκειά του – στο χρόνο δηλαδή που χρειάζεται για να διηγηθεί την ιστορία του.
Τι να σου κάνει, λοιπόν, η ερμηνευτική ευφυΐα τού – πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενου και σκηνοθέτη – Κασοβίτς («Το Μίσος»), που σκαρφίζεται τον «πραγματικό» Νικολά, άτριχο, χλωμό και αποστεωμένο, κατ’ ουσίαν ως άγραφο πίνακα, να αποκτά αληθινή υπόσταση, ταυτότητα και σημασία μόνο όταν υποδύεται κάποιον άλλο; Τι να σου κάνουν η έξοχα ενορχηστρωμένη αρχή, το απίθανο twist μετά τα μισά και το υποδειγματικό παράλληλο μοντάζ που το ακολουθεί (και όπου, ιδανικά, θα έπρεπε να βάλει τελεία αυτή η ταινία), όταν όσα μεσολαβούν αποκλιμακώνουν το σασπένς, καθώς θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά και να έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στον μισό χρόνο εξιστόρησης; Τι, τέλος πάντων, να σου κάνει η τελική ανατροπή, όταν το αστυνομικό μυστήριο που προηγείται ελάχιστα στέκει ή πείθει, και όταν σχεδόν όλο το φιλοσοφικό, ειδικό της βάρος ακυρώνεται από την επεξηγηματική αφήγηση off, που στο τρίβει στη μούρη; Επεξήγηση, που γίνεται ακόμα πιο εκνευριστικά απογοητευτική, αν αναλογιστείς πως μετά από δύο σχεδόν ώρες φλύαρης… σιωπής, αυτός ο «… Άγνωστος» υποκύπτει σε αναίτια, απολογητική λογοδιάρροια.
