της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Φαντάσου. Βάζεις στο blender λίγο από «Μόνος στο Σπίτι», μια στάλα από «Ψηλά στον Ουρανό» και γενναίες δόσεις από κάτι σαν ευφάνταστο τρενάκι του τρόμου σε luna park, και παίρνεις μια πολύ καλή ιδέα για το πού κινείται σεναριακά αυτό το animation. Μην περιμένεις, λοιπόν, καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία, βάθος χαρακτήρων και πλοκής ή εύστοχα, διαπεραστικά ειπωμένα παιδαγωγικά μηνύματα. Επίσης, ναι, η άψογη HD όψη του θα σου φέρει πολύ στο μυαλό τα περισσότερα από τα καλλιτεχνήματα της Pixar και – εξαιτίας της μεταγλώττισης, προφανώς – ο ήχος κάνει παράξενα νερά (με τις φωνές απάντων των ηρώων στο high και όλους τους άλλους, περιβαλλοντολογικούς θορύβους, στο low).

Ωστόσο, τα ανήλικα ή ενήλικα μάτια σου, θα κάνουν, περισσότερο ή λιγότερο, party με τις απίθανες – κανονικά roller coaster – περιπέτειες / κούρσες πάνω κάτω και πλαγίως σε κάθε κινητή ή σταθερή επιφάνεια του σπιτιού (του γατιού κατά την άφιξή του στο σπίτι, το μουσικοχορευτικό καλωσόρισμά του από τον ταχυδακτυλουργό, του κυνηγητού στον… γκρεμό της στέγης, ή της πτώσης της ποντικίνας στο εσωτερικό τής μπουλντόζας κατεδάφισης), και με τα εντυπωσιακά περίπλοκα τεχνάσματα – εναλλακτικά τρενάκια του τρόμου που στήνονται για το διωγμό των υποψήφιων αγοραστών του σπιτιού (με κορυφαίο την επίθεση στη μαντάμ με τα γυαλιά, στην κουζίνα και πιο… πολύχρωμα εντυπωσιακό εκείνο εναντίων των μεταφορέων). Όλα τους ενισχυμένα με όχι ιδιαίτερα ευφάνταστα, αλλά άκρως αποτελεσματικά υποκειμενικά πλάνα (POV), πληθωρική προοπτική και γενναιόδωρο βάθος πεδίου, που μαρτυρούν τη 3D (όπως φτιάχτηκε και προβλήθηκε στο εξωτερικό) καταγωγή τού φιλμ και δουλεύουν εξίσου υποβλητικά και στο 2D. Και δεν ξέρω πώς θα αντιδράσεις εσύ, πάντως, εγώ ομολογώ πως ξεκαρδίστηκα με το χαιρέκακο φινάλε, όσο προβλέψιμο κι αν ήταν.