της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αν και καλώς παίζεται μαζί με το «Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής», σε κοινό πρόγραμμα, αφού μοιράζονται εν μέρει την (ειδικού ενδιαφέροντος) θεματική τους, καθόλου δεν ευνοείται από τη σύγκριση με την ταινία του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Όχι μόνο επειδή οι εικόνες τους στερούνται κινηματογραφικής υφής και… ιδιοσυγκρασίας.

Η Πατρώνη (σε έρευνα / σενάριο της Ίλιας Παπασπύρου) ακολουθεί την πεπατημένη του αγωνιστικού, ρεπορταζιακού / ειδησεογραφικού ντοκιμαντέρ (που στην Ελλάδα, τουλάχιστον, δυσκολεύεται να αποχωριστεί το «κουστούμι» της μικρής οθόνης). Έτσι, συνεντεύξεις με ηθοποιούς και σκηνοθέτες του θεάτρου (οι άνθρωποι του Καρτέλ και του Εθνικού, ο Καλαβριανός, ο Ολιβιέ Πυ, ο Λιβαθηνός, η Φριντζήλα, η κατάληψη του Εμπρός, ο Τσινικόρης, η Αργυρίου) εναλλάσσονται προβλέψιμα με πλάνα της ρημαγμένης από την κρίση πόλη της Αθήνας και αποσπάσματα διαφορετικών (έως και πειραματικών), τολμηρών παραστάσεων, που έγιναν πραγματικότητα χάρη στην (τόσο παρεξηγημένη τελευταία) ιδιωτική πρωτοβουλία: «Ιλιάδα», «Βάκχες», «Βιτριόλι», «Γιοι και Κόρες», «Αντιγόνη», «Τηλέμαχος».

Η ύπαρξη των τελευταίων, όμως (με μοναδική εξαίρεση εκείνη στο δρόμο, με θεατές περαστικούς, ιθαγενείς και μετανάστες, κάποιους από τους οποίους ξεχωρίζει εύστοχα η κάμερα), φαντάζει καταχρηστική, αφού είναι εξαιρετικά μικρά, για να προσθέσουν κάτι σημαντικό στα όσα λέγονται (από τους συνεντευξιαζόμενους) ή όσα δείχνονται (στα πλάνα της πόλης) για την ύφεση γενικά και τον αντίκτυπό της στον καλλιτεχνικό χώρο ειδικά. Ως έχουν, απλά πληγώνουν το ρυθμό τού φιλμ και το κάνουν πιο κουραστικό. Όταν λίγο πριν απ’ το τέλος στο «παιχνίδι» μπαίνουν και οι μαρτυρίες / απόψεις μερίδας θεατών μιας εκ των παραστάσεων, το εγχείρημα αρχίζει να απογειώνεται, αλλά είναι πια πολύ αργά…