του Άγγελου Μαύρου

Μη ημερολογιακό, τευτονικό (από κάθε άποψη), μαθητικό, κόντρα ανταγωνιστικό συνταίριασμα των «A Chorus Line» και «Νow You Think You Can Dance»; Μπορεί – λιγάκι. Σε κάθε περίπτωση, πετυχαίνει και στις τρεις routine του: ως δεύτερη σινεστίαση στο εργαστήριο μιας εμβληματικής παράστασης (έχει προηγηθεί το ντοκουμεντάρισμα της γηριατρικής, με θίασο 65χρονων και άνω, εκδοχής της στο «Damen und Herren Ab 65» από τη Λίλο Μάνγκελσντορφ το 2002), τρίτη εργασία μιας filmer δημοσιογράφου πάνω στα ανήσυχα έργα και τις ημέρες της ιδρύτριας του Θεάτρου Χορού του Βούπερταλ, έσχατη (στο προπέρσινο, φερώνυμό της ντοκιμαντέρ – μνημόσυνο δια χειρός Βέντερς εμφανιζόταν μέσω πλάνων αρχείου) αντιφιγούρα στον κινηματογραφικό φακό τής frau των μοντέρνων pouent.

Η Λίνζελ δεν είναι – ευτυχώς και δυστυχώς – Νανέτ Μπέρστιν. Δραματουργικά ή υφολογικά, δε «μυρίζεται» / καταγράφει / φωτίζει εμφατικά εντροπικά ή πιασάρικα ούτε τη διαδικασία της (μετα)μόρφωσης του ερασιτέχνη ούτε όσους θα ξεχωρίσουν από τη 40μελή ταξικοφυλετικά σύμμεικτη, 14 – 18 ετών κομπανία αυτής της πόλης της δυτικής Γερμανίας, που ένα Σάββατο του Νοέμβρη του 2007 ξεκινάει φροντιστήριο σε κάτι προνομιούχα αλλιώτικο και καταλήγει να… αλλάξει – προς το πιο ανοιχτό και σοφότερο, όπως πρέπει να συμβαίνει ιδανικά με κάθε μαθητεία. Η σκηνοθέτις, όμως, ξέρει ότι σημασία έχει το «ταξίδι». Όπως και η Μπάους (διαβόητη για τις μη επεξηγήσεις των «νοημάτων» της), θέτει εκτός προβολέα ερωτήσεις. Καθένας απ’ τους χορευτές πρέπει να ανακαλύψει και να δώσει τις δικές του απαντήσεις – στο παρκέ και εν καιρώ.

Την παιδαγωγική πράξη και την καθοδήγηση προς την κατάκτηση της έκφρασης της κίνησης αναλαμβάνουν δύο μειλίχιες βετεράνοι της κολεκτίβας, παλιές πρωταγωνίστριες της χορογραφίας, που την επαναβιώνουν. Και βέβαια το έργο: Το Ροζ Κορίτσι, Η Παρηγοριά στην Κοπέλα, «Ο Τρίτος Άνθρωπος» και άλλες παλιακές ελαφριές μουσικές, κοστούμια, φορέματα, τακούνια, χέρια, πόδια, μύτες, μαλλιά, στομάχια, «χτυπήματα». Και (για τις καρικατούρες τους αλλά και για τους ερμηνευτές εξίσου) αγκυλώσεις που εκδηλώνονται, φοβίες που ξεπερνιούνται, πληγές που ανοιγοκλείνουν, απώλειες που συνηθίζονται, συναντήσεις σωμάτων και ψυχών που γράφουν έξω και «μέσα», η εύρεση του πολυπρόσωπου «μαζί».

Κατά την επεξεργασία ή στα κατ’ ιδίαν με τη σκηνοθέτιδα, σε αναζήτηση αναλογιών ζωής – σκηνής, μία κοπέλα θα «αναφερθεί» στο νεκρό μπαμπά της προτού κλάψει στο νούμερό της, μία άλλη στους εφήβους με προβλήματα προτού «παίζοντας» σφίξει αυτοκτονικά γύρω απ’ το λαιμό της ένα φουλάρι και μία «κακιά» στο κάψιμο του παππού της στη Βοσνία. Θα κατακτήσουν με τη Μέθοδο το συναίσθημα του ρόλου και την ικανότητα να το διαχωρίζουν απ’ αυτόν («Δε φέρομαι στη ζωή όπως στο κομμάτι!») ενώ η reality ίντριγκα (ποιοι απ’ τους 40 θα μείνουν στην πρώτη ομάδα;) αρνείται καλόγουστα να δώσει show, χωρίζοντας κοσμιότατα δύο κολλητούς (που έχουν εξομολογηθεί στην ομήγυρη ένα φάσωμα – χουνέρι στην ξεκαρδιστικότερη στιγμή της ταινίας). Υπάρχει λόγος κι ο ένας, «ξένος» τσιγγάνος, θα τον εντοπίσει: «Έχω πραγματικά αλλάξει χάρη στην Πίνα Μπάους, είμαι περήφανος για τον εαυτό μου. Έκανα φίλους που θα είχα αγνοήσει αν τους είχα δει στο δρόμο αλλά τώρα οι προκαταλήψεις μου έσβησαν». Ενηλικίωση; Ya, και ομοίως για μια «ντόπια»: «Δεν είμαι πια τόσο ντροπαλή. Απέκτησα περισσότερη αυτοπεποίθηση όλο αυτό το διάστημα».

Και η Πίνα; «Κόβοντας» με αετίσιο μάτι το υλικό κι επιφέροντας λιγόλογα διορθώσεις κατά τη διάρκεια επισκέψεων στις προετοιμασίες, επτά μήνες πριν απ’ το θάνατό της το 2009, κάθεται εν τέλει απέναντι απ’ την κάμερα (έχοντας τραγουδήσει μαζί με το troupe ακόμα και το «…Φίτζι») και εξομολογείται χαμογελαστή: «Είμαι πολύ περίεργη για το τι θα βγει. Ξέρω ότι θα κάνουν προσπάθεια και τους αγαπώ. Αν γίνει λάθος, δεν έχει σημασία. Απλώς νομίζω ότι είναι υπέροχη αυτή η προσπάθειά τους. Κι έχουν έρθει κοντά κάνοντάς το. Κι αυτό με κάνει χαρούμενη». Ανεβασμένη στο σανίδι μετά το φινάλε της θριαμβευτικής πρεμιέρας, η προφεσόρισσα δίνει από ένα φιλί κι ένα τριαντάφυλλο σε κάθε ένα απ’ τα «παιδιά» της. Το masterclass της άνθισε. Όπως κι εκείνη, είναι πλέον Καλλιτέχνες. Το «Σημείο Επαφής» τους (και με το κοινό) βρέθηκε, επίσης. Υπάρχει καλύτερη διαθήκη;