του Ηλία Φραγκούλη

Η κατάσταση με τις animated ταινίες έχει… εκτροχιαστεί τα τελευταία χρόνια, φυσικά, εξαιτίας της μη έμπνευσης των studios από τη μια, αλλά και της άπληστης μανίας του Χόλιγουντ σε αναζήτηση κερδοφόρου franchise που θα εξασφαλίζει μερικές συνέχειες ή και κάποιο βιντεϊκό – τηλεοπτικό spin-off. Μονάχα αυτά. Τα deals με τους τρίτους πελάτες να πετυχαίνουν, να φορτώνουν τα ταμεία με κάθε τρόπο, να καταναλώνουν τα πιτσιρίκια κι από ποιότητα… αν επιτρέψει η Disney στα μεγάλα κεφάλια της Pixar κι αν γίνει της Επιφοίτησης στους υπόλοιπους.

Έτσι, και τούτο εδώ το σαλιγκαράκι δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα του «πλάγιου» κοπιαρίσματος (ή… ρεκτιφιέ στην προκειμένη) προηγούμενων φιλμ του genre (το πρότυπο φωνάζει «Cars» ακόμη και στο background, που αντικαθιστά την ξεχασμένη πόλη των τετράτροχων ηρώων με ένα… ξεχασμένο και δίχως πελάτες κτιριακό συγκρότημα καταστημάτων), διανθισμένο από τα στερεοτυπικά, καλοσυνάτα μηνύματα του κεντρικού χαρακτήρα με τη θέληση να προσπεράσει κάθε αντιξοότητα και να στεφθεί νικητής στη ζωή (βλέπε… αλλά μη νομίσεις πως θα βρεθείς και μπροστά σε ένα αριστούργημα όπως το «Ratatouille»).

Με αυτή την αφέλεια του «κανένα όνειρο δεν είναι αρκετά μεγάλο και κανένας ονειροπόλος αρκετά μικρός», παρακολουθούμε την προβλέψιμη διαδρομή του «Τούρμπο» σαλιγκαριού μέχρι τους αγώνες της μεγάλης πίστας, όπου θα βρεθεί αντιμέτωπο με (ξανά) το καρμπόν ενός Γάλλου ραλίστα (που περισσότερο φέρνει στο νου τη φιγούρα του Σάσα Μπάρον Κοέν από το «Talladega Nights» παρά τους επαγγελματίες συμπατριώτες του από τον κόσμο μας!), μέχρι να καταλήξουμε σε… αυτό που φαντάζεσαι εξαρχής, αν έχεις την ατυχία να συνοδεύεις τον μπόμπιρα στην αίθουσα. Γιατί, ειλικρινά, άνω των πέντε ετών θεατές δε θα διασκεδάσουν αυτό το άτολμο, στεγνό από ιδέες animation, που σίγουρα διαθέτει αψεγάδιαστο σχεδιασμό, όμως, δεν προσφέρει απολύτως τίποτε στο ενήλικο κοινό. Γι’ αυτό και προβάλλεται μονάχα σε μεταγλωττισμένες κόπιες.