του Άγγελου Μαύρου

Κρίμα το παιδί: ο Γάλλος Νταβίντ Χολέβα κουβαλάει τη χολέρα του αθεράπευτου, μανιακού οπαδού. Του Αποκαλυπτικού θρίλερ, της 80’s δράσης, της τερατικής φρίκης, του ιαπωνικού shokushu goukan, του μυστηρίου επιστημονικής φαντασίας και του νεανικού boy meets girl. Και τον τρώει, ενώ την «κάνει» από λίγο στο καθένα. Αυτή και μαζί η απειρία του παρθένου σε mise en scene και πένα, στο ντεμπούτο του, εύκολο θύμα των συγγνωστών σινεφιλικών ορμών και της ασυγχώρητης cinéaste αδεξιότητάς του.

Η πίεση να στοιχειοθετηθεί με οικονομικά ενσταντανέ ή σκετς πρώτα η ατμόσφαιρα εξελικτικής διασάλευσης στην πόλη του Φωτός (ραδιοφωνικά ανακοινωθέντα, ένα άρμα μάχης στο δρόμο, μια αίφνης λυσσάρα για πήδημα) και μετά η τριφασική μετάλλαξη των κατοίκων (ένας κλοσάρ σε mini market μπαμπαλίζει για τα κατορθώματά του στην προηγούμενη «εισβολή» πλάι σ’ έναν πελάτη με δυσοίωνα εξαπλούμενο εξάνθημα, παιδάκια βασανίζουν κατσαρίδες) είναι η πρώτη μαχαιριά στο storytelling, που καταλήγει (με φαλτσετιασμένες, εξαιτίας lowbudgetιάς, σκηνές που θα έπρεπε να είναι ατραξιόν, όπως η αυτοθυσία του σπαθοφόρου νταγκλαρά δασκάλου μπαλέτου) ένα κυρίως λαβκραφτικό view master Νέας Γενιάς, με την πλοκή να γλείφει τις πληγές της σε set pieces δευτερολέπτων. Η σαγήνευση ενός άμοιρου από μια γυναίκα – αράχνη στο βουλεβάρτο. Το τουφέκισμα γιγαντιαίων ζωυφίων στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας. You get the picture.

Η ταιριαστά νευρώδης φατσούλα του Βόλφρομ που ζαβλακώνεται όταν πρέπει να εκφράσει εξημμένο δέος χαίνει, επίσης, εδώ αλλά πιο σπαστική είναι η with a vengeance (not) χείρα βοηθείας του βετεράνου συνεργάτη τού Τζον Κάρπεντερ και θρύλου της γάμ(μ)α (τα) διαλογής, πλέον, sound designer Άλαν Χάουαρθ, στα «γκαπ!» και «σπλατς!» ηχοεφέ μακελειών και κοπανήματος μουρών με ρόπαλο baseball. Πειστικά τα stunt και σεβαστό το hommage στο «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» αλλά, έλεος, ρε φίλε, δε γυρίζεις παρωδία. Το πιο απογοητευτικό, όμως, είναι η ανικανότητα του Χολέβα να σαρκώσει εντός μύθου την πιο πρωτότυπη κρυπτο-ιδέα του εδώ: της κληρονομημένης απ’ τα αποκρουστικά εγκληματικά μικράτα του ήρωα, ανεπίγνωστης dark force που του επιτρέπει να επιβιώνει. Και που, πριν απ’ το ποιητικό φινάλε Καταστροφής (που τα ισοπεδώνει όλα βολικά), τον ωθεί να επιχειρήσει να διασώσει την πυρηνική οικογένεια (εκείνη που έχασε) με την κοπέλα κι ένα αγοράκι που έχει γλιτώσει απ’ το παραμάζωμα. Α, ναι. Νωρίτερα, έχει «στείλει» και ένα-δύο απ’ τα κομάντα που πλακώνουν α λα Ρομέρο.

D’ accord, το… πράγμα καταπίνεται ως τεχνικό γέννημα 3 εβδομάδων γυρισμάτων και 100 CG images. De plus, τα αστρικά ζενερίκ αρχής σκοτώνουν, οι δύο νουνούζες ερεθίζουν (και η μία γίνεται η The Incredible Melting… Woman σε μια ακούσια, ραγδαία ακραία απολέπιση – φόρο τιμής σε άλλο ένα b μνημείο), cool ο θανατηφόρος σοδομισμός απ’ τη φαλλόμορφη απόφυση (τα πλοκάμια των comics του Σερπιέρι «αγαπάνε»), και το βιντεοκλιπίστικο slow-mo εισόδου στη γιορτή, και η συγκοπτόμενη σκηνή night vision φόνου τρόικας («Ο Κυνηγός» στο «Cloverfield», κανείς;) καριόληδων. Αλλά το «Dead Shadows» είναι ένα δραματουργικό και αφηγηματικό παρά λίγο έκτρωμα, μια αυτοκτονικά παμφάγα σκιά του δυνητικού cine-fantastique εαυτού του. Μην πεθάνεις και (συ) για δαύτο…