του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώριζαν ή σήμαιναν κάτι στη ζωή του Τζιμ και του Μάικ, είναι πια νεκροί. Είναι μεγάλο βάρος να προσπαθείς να ζήσεις μέρα με τη μέρα, με ένα σώμα που πονάει διαρκώς και παντού και με ελάχιστα μέσα. Κάθε μέρα φτιάχνουν κεραμικά κουκλάκια βουντού για τους τουρίστες της Νέας Ορλεάνης. Τα ψήνουν σε ένα φουρνάκι και τα πηγαίνουν στον πάγκο τους στην αγορά. Μερικά απ’ αυτά είναι βαμμένα με φλούο χρώματα για να λάμπουν στο σκοτάδι.

Ο τίτλος αναφέρεται και στο ζευγάρι των πρωταγωνιστών. Εραστές για λίγο στο παρελθόν, κράτησαν επαφή και, όταν γύρω τους δεν υπήρχε πια τίποτα, σκέφτηκαν να δοκιμάσουν να ζήσουν μαζί και να αλληλοβοηθηθούν. Δεν κοιμούνται μαζί, δεν κάνουν σεξ, εκτός από τις απαραίτητες συνεννοήσεις για την καθημερινότητα, τον περισσότερο καιρό κάνει ο καθένας το δικό του πρόγραμμα. Κυρίως, όμως, ο Τζιμ και ο Μάικ ζουν με τις αναμνήσεις ευτυχισμένων στιγμών από το παρελθόν. Ο ένας με έναν εξιδανικευμένο έρωτα που κράτησε για λίγο και χάθηκε, ο άλλος αναπολώντας την εποχή που ήταν γυμνό μοντέλο για gay περιοδικά, προτού η αρρώστια τον γεράσει.

Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης πέρασε μερικές εβδομάδες μαζί τους και σωστά δεν επιχείρησε να παρέμβει έντονα στην ταινία, με αφήγηση ή γρήγορο μοντάζ. Η φωνή του ακούγεται μόνο μια φορά και αφήνει την κάμερα να παρακολουθεί τους δύο άνδρες γιατί έχουν να πουν μια ιστορία. Ίσως να μην είναι η πιο συναρπαστική που θα ακούσεις ή να μην πρόκειται να σου αποκαλύψει κάτι που δεν ξέρεις. Μιλά, όμως, ουσιαστικά για μια διαφορετική έκφραση της αγάπης. Όχι απλώς την αγάπη ανάμεσα σε δύο άνδρες, αλλά εκείνη που υπάρχει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Που καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλο.