Δεν έχω υπάρξει ανυπόμονος στη ζωή μου. Έχω υπάρξει ενοχλητικός. Με πολλές έννοιες. Έχω υπάρξει εργατικός. Έχω φάει τα μούτρα μου. Έχω κρυφτεί. Έχω παλέψει. Έχω αγαπηθεί. Κι έχω απαντήσει με συναίσθημα. Έχω υπάρξει συνεπής. Και εξακολουθώ να είμαι. Από την πείρα μου σε τούτο το χώρο, ένα πράγμα εκόμισα: σκατά. Ή, ακόμη καλύτερα, «Πανάθεμά τους και σκατά τους», που έλεγε και η μικρή Ζαζί…
Από νωρίς στην καριέρα μου, είχα την πολυτέλεια να κάνω αυτό που αγαπώ. Να γράφω. Ακόμη καλύτερα, να γράφω για τον κινηματογράφο. Επιδιώκω να ζω από αυτό. Ακόμη. Δεν είναι εύκολο. Οι ίδιοι οι συνάδελφοί μου έχουν απαξιώσει τόσο το επάγγελμα, σε βαθμό να μην αφορά πια κανέναν. Όταν δε σε ακολουθεί κανείς, δεν έχει σκοπό αυτό που κάνεις. Όταν οι αναγνώστες σου, οι επίδοξοι αυτοί θεατές, σου γυρνάνε την πλάτη χλευαστικά, ή ψάχνεσαι για κάτι άλλο ή οραματίζεσαι κάτι που θ’ αναστρέψει αυτή την κατάσταση. Αρκεί να είσαι ειλικρινής μαζί τους. Η εμπιστοσύνη, άλλωστε είναι κάτι που κερδίζεται. Ή χάνεται.
Το FREE CINEMA είναι, μάλλον, το τελευταίο μου καταφύγιο. Είναι δύσκολο το άτιμο. Αλλά θα το χτίσουμε, σιγά σιγά. Ο Κωστής, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Άγγελος, ο Λευτέρης, η Ιωάννα, ο Παναγιώτης, το τομάρι ο Κλάιν, ο Θάνος, ο Βασίλης, ο Νίκος, όσοι με πίστεψαν ή θα με ακολουθήσουν, από εδώ ως… τους τίτλους τέλους. Χωρίς να τους κόβει απότομα η λογοκρισία, οι δημόσιες σχέσεις, οι «αυλές», το βόλεμα, η κολακεία. Το έχω ξαναπεί από αυτή τη «σελίδα». Είμαι ελεύθερος. Αυτή είναι η δυναμική μου. Η δυναμική μας. Καλώς ήρθες στο FREE CINEMA.
