Το ελληνικό διαδίκτυο, ατυχώς, κληρονόμησε πολλά από τα ελαττώματα της έντυπης δημοσιογραφίας και των εκδόσεων. Άρα, η πάλαι ποτέ ιδέα – ελπίδα του καταφυγίου από τα λάθη των «μεγάλων» κατέρρευσε πριν καν προλάβεις να πληκτρολογήσεις την κατάληξη .gr! Βέβαια, ο καθένας κάνει τις επιλογές του και, αν γουστάρει, βαδίζει μονάχος με τους κανόνες που όρισε για τον εαυτό του. Κι εγώ δεν κορόιδεψα ποτέ κανέναν σε σχέση με αυτό.
Από τις 27 Απριλίου του 2012, σου μιλάω έτσι γιατί δεν έχω κάτι να χωρίσω μαζί σου, γράφω σε πρώτο πρόσωπο γιατί έχω ταυτότητα και προσωπικότητα, σου λέω τη γνώμη μου και θέλω να πιστέψεις ότι σου λέω την αλήθεια. Είναι η δική μου αλήθεια, ναι. Αν ταιριάζει με τη δική σου, περνάμε καλά. Εάν όχι, το κουβεντιάζουμε. Τουλάχιστον, εδώ γνωρίζεις πως αυτά που θα διαβάσεις έχουν άποψη και δεν είναι ένας σχεδόν ατόφια μεταφρασμένος συρφετός ή ένα χαμογελαστό υποκοριστικό που θα σου λέει πάντοτε το ίδιο, κολακευτικό πράγμα.
Εκείνοι που με έχουν πολεμήσει στο παρελθόν και… θα συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί μου και στο μέλλον, μου δίνουν το δικαίωμα να πιστεύω πως κάτι κάνω καλά. Κι αν αυτό φτάνει σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους, πραγματικούς αναγνώστες (και όχι Like των social…) ή θεατές των κινηματογραφικών αιθουσών (και όχι του… wi-fi), τότε η ικανοποίησή μου είναι μεγάλη. Και μου επιτρέπει να συνεχίζω.
Η τρίτη χρονιά του FREE CINEMA θα έχει να επιδείξει λειτουργικές αλλαγές, κάποιες νέες σελίδες, εκδηλώσεις όπως το «Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι», το οποίο στήνω κι εφέτος με μεγάλη αγωνία να συναντηθούμε ξανά, εκεί έξω. Εκεί βρίσκεται αυτό που λέμε σινεμά. Του χάρισα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου και σ’ αυτό χρωστάω τη μισή από την ευτυχία που έχω κατακτήσει έως και σήμερα. Απλά και τίμια. Και του χρόνου, λοιπόν.
