του Ηλία Φραγκούλη

Όλα ξεκίνησαν από το «The Craft» (1996), μία παραγωγή της Columbia Pictures, σε σκηνοθεσία του Άντριου Φλέμινγκ. Στα μέρη μας δεν πέρασε ποτέ από τις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά απέκτησε μία κάποια φήμη στο home entertainment με τον ελληνικό τίτλο «Οι Μάγισσες». Το παγκόσμιο box-office έδειξε πως υπήρχε ενδιαφέρον για περισσότερο νεανικό προϊόν αυτού του τύπου, με το φιλμ να γίνεται cult σταδιακά και το τηλεοπτικό division της Warner Bros. να στήνει το 1998 τη σειρά «Charmed» για να εκμεταλλευτεί την όλη μόδα. Αν και φαινομενικά δεν υπήρχε σχέση, οι παραγωγοί της σειράς «καρφώθηκαν» από τη χρήση της διασκευής του «How Soon Is Now?» των Smiths (από τους Love Spit Love), το οποίο ακουγόταν στην ταινία κι εδώ έγινε το σήμα κατατεθέν της σειράς, που στην Ελλάδα είχε μεγάλη επιτυχία ως… «Οι Μάγισσες». Το «Charmed» έπαιξε μέχρι το 2006 και έφτασε τα 179 επεισόδια! Το 2018, το αμερικανικό CW επιχείρησε ένα reboot της σειράς, άρα καμία έκπληξη δεν προκαλεί και η εμφάνιση μιας νέας ταινίας «Craft» εφέτος…

Το «The Craft: Legacy» είναι μία συμπαραγωγή της Blumhouse Productions, εταιρείας σεβαστής στο χώρο του σινεμά τρόμου, η οποία έστησε μία αυτοκρατορία πάνω στο surprise hit της «Μεταφυσικής Δραστηριότητας» (2009) και μέχρι σήμερα έχει στο ενεργητικό της ουκ ολίγες ταινιάρες όπως τα «Διχασμένος», «Τρέξε!» και το sequel της «Νύχτας με τις Μάσκες». Από τα τέλη του 2018, η εταιρεία προχώρησε κάπως επιθετικά και στη… μπίζνα της τηλεόρασης και του streaming, για τη δημιουργία σειρών και «τηλεταινιών». Το «The Craft: Legacy» φαίνεται πως είχε φτιαχτεί για κινηματογραφική διανομή, αλλά μέσα στο πλαίσιο της πανδημίας που ζούμε, προτιμήθηκε να κάνει on demand ιντερνετική πρεμιέρα στα τέλη του περασμένου μήνα στις ΗΠΑ. Στον υπόλοιπο κόσμο, δοκίμασε να κάνει καριέρα στα σινεμά αλλά το box-office του (μέχρι στιγμής) είναι τραγικό (680.000 δολάρια σε εισπράξεις…). Αφού παρακολούθησα την ταινία, το πρώτο πράγμα που έχω να πω είναι… «Άγιο είχαμε»!

Η αρχική παρατήρηση έχει να κάνει με τον (απόλυτο) ξεπεσμό του είδους του σινεμά τρόμου στο σημερινό Χόλιγουντ και κάμποσα σχετικά σχόλια που ταυτίζονται με το «The Craft: Legacy» τα είχα κάνει και πέρσι, όταν το (ο Θεός να το κάνει…) remake των «Μαύρων Χριστουγέννων» προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους. Ακριβώς παρόμοια συμπτώματα συναντάμε κι εδώ. Τούτο το sequel του «The Craft» (που επιφυλάσσει μία «έκπληξη» σε σχέση με το original φιλμ στο τελευταίο του πλάνο), παρακολουθεί τρεις μαθήτριες του Γυμνασίου οι οποίες αρέσκονται στην εξάσκηση μαγικών spells, δίχως αποτέλεσμα όμως, ώσπου να κάνει την εμφάνισή της στο σχολείο τους η Λίλι, «μεταγραφή» από άλλη πόλη χάρη στη σοβαρή ρομαντική σχέση που έχει αναπτύξει η μητέρα της με δυναμικό πάτερ φαμίλια, ο οποίος έχει μεγαλώσει σχεδόν μόνος του τρία αγόρια.

Χωρίς να συμβαίνει οτιδήποτε το τρομακτικό, από τη στιγμή που η ταινία κάνει focus στον ερχομό της… περιόδου της Λίλι, αντιλαμβάνεται κανείς το πρόβλημα, έως και το τι έπεται αυτού… Η θεματολογία του έργου βασίζεται πάνω σε φεμινιστικά στερεότυπα και «ατζέντες» δήθεν πολιτικής ορθότητας, που στην τελική ευνουχίζουν εντελώς το genre του φιλμ! Ο πιο μισογύνης – «άντρακλας» συμμαθητής τους γίνεται το πρώτο θύμα – «πείραμά» τους, μέσω μιας άθλιας σκηνής απόλυτα συντηρητικής απεικόνισης, όπου τα κορίτσια εισβάλουν στο δωμάτιό του και χρησιμοποιούν ένα χρησιμοποιημένο και… γεμάτο (!) προφυλακτικό για να λειτουργήσει το ξόρκι τους. Η κάμερα δεν δείχνει ποτέ το προφυλακτικό (ουδέν άλλο σχόλιο…)! Ως αποτέλεσμα, ο ήρωας αρχίζει ν’ ακούει… Princess Nokia, ν’ αποκτά κουλτούρα και ν’ αγκαλιάζει την αμφισεξουαλικότητα ως λύση στα προσωπικά του προβλήματα! Και ο τρόμος εξακολουθεί ν’ απουσιάζει…

Το «δεν γίνεται τίποτα» εξαντλεί στη θέαση του «The Craft: Legacy», το οποίο καταντά να στέκει μονάχα σαν ένα διδακτικό ανέκδοτο που συστήνω να αποφύγετε με κάθε τρόπο, μιας και δεν αντέχεται ούτε για να βάλει τα γέλια κανείς! Όταν φανερώνεται και η «υποπλοκή» της… δαιμονικής αρρενωπότητας που σχεδόν εξουσιάζει την πόλη, η ταινία εκτροχιάζεται σε μία από τις χειρότερες παραγωγές της χρονιάς, με το horror στοιχείο να περιορίζεται σε «τινάγματα» ανθρώπινων σωμάτων από μία «αόρατη» δύναμη, ενώ με τέτοιο σενάριο θα έπρεπε να πέφτουν κανονικές μπουνιές! Παραδόξως, το περιεχόμενο της ταινίας είναι πιο συντηρητικό κι από την τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’90, ενώ η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι αδύναμη, ελλιπής και γραφική, μένοντας στο εξωτερικό «καλούπι» των κοριτσιών (το «αγοροκόριτσο», η «παχουλούλα», η «ατακτούλα» και η μαύρη). Εννοείται πως οι τέσσερις ηρωίδες βιώνουν τη σχολική τους φάση εντελώς… ασεξουαλικά!

Φτάνοντας στα end credits, εκτός του ονόματος κάποιας Ζόι-Λίστερ Τζόουνς (ηθοποιός με μεγάλο τηλεοπτικό βιογραφικό σε… ρολάκια) που σκηνοθετεί (και θα στοιχημάτιζα μία περιουσία γι’ αυτό, χωρίς καν να γνωρίζω το φύλο του «δημιουργού» από πριν…) και έχει γράψει το σενάριο, παρατηρεί κανείς με ενδιαφέρον ότι σχεδόν όλοι οι βασικοί συντελεστές του «The Craft: Legacy» είναι… γυναίκες. Δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι κακό, αν το περιεχόμενο της ταινίας δεν ήταν τόσο ανόητα στρατευμένο, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για παραγωγή που ανήκει στο genre του τρόμου. Κορίτσια, φτάνει! Δεν το ‘χετε! Αφήστε μας να απολαμβάνουμε το συγκεκριμένο είδος με τα συστατικά που αγαπάμε, με την ατμόσφαιρα, το φόβο, τη φρίκη και με το αιματάκι που δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με… την περίοδο! Θέλετε «girl power» σ’ αυτό το είδος; Ανοίξτε τα στραβά σας και δείτε κι ένα «I Spit on Your Grave» (1978)! Αν όχι και το original «The Craft»! Εκείνο είχε ηρωίδες με ψυχή, όχι φτιαγμένες από φτηνά τσιτάτα «πολιτικής ορθότητας»…