«Red Dot»: Το μεγάλο θύμα είναι… ο χρόνος σου.
Έχοντας δημιουργήσει κάμποσες προσδοκίες με τα trailers του και το σύνηθες επιθετικό marketing που συνοδεύει τους φιλμικούς του τίτλους, το Netflix μας παρέδωσε αυτές τις μέρες το σουηδικό θρίλερ «Η Κόκκινη Κουκκίδα» («Red Dot»), ακόμη ένα φιάσκο που, απλά, σκοτώνει το χρόνο σου. Διόλου πρωτότυπο για την ονομαστή πλατφόρμα…
Το τόσο κακοποιημένο genre του θρίλερ δέχτηκε ακόμη ένα πλήγμα εσχάτως, με τον ερχομό της σουηδικής παραγωγής «Η Κόκκινη Κουκκίδα» («Red Dot»), η οποία εμφανίστηκε στην πλατφόρμα του Netflix κατόπιν ισχυρού teasing με δύο trailers που υπόσχονταν άγριο σασπένς και τρόμο. Το μοτίβο στο οποίο βασίζεται είναι γνωστό και το έχουμε δει πολλάκις, σε διάφορες εκδοχές, ακόμη και στη συγκεκριμένη, όπου ένα αντρόγυνο / ζευγάρι πάει για διακοπές στην άγρια φύση ώστε να ξεπεραστεί ένα κάποιο εμπόδιο / κακοτυχία / ανάμνηση της ζωής και… «κάτι» πολύ άσχημο πρόκειται να συμβεί που θα το υποχρεώσει να πάρει μέρος σ’ ένα παιχνίδι επιβίωσης κάργα αντίξοο. Έτσι κι εδώ, ο Ντάβιντ και η Νάντια περνούν μία κρίση στη σχέση τους, μ’ εκείνην να βασανίζεται από τη σκέψη ότι εκείνος μάλλον δεν κάνει για τον ρόλο του πατέρα (επειδή δεν ήταν ικανός να επιδιορθώσει το πλυντήριο;). Χωρίς να του έχει αποκαλύψει ακόμη το γεγονός ότι είναι έγκυος, σκέφτεται σοβαρά να το «ρίξει», όταν ο Ντάβιντ την προσκαλεί σ’ ένα οργανωμένο weekend σε κάτι χιονισμένα βουνά ώστε να δουν το Βόρειο Σέλας. Θα πάρουν μαζί και το σκυλί τους και θα βρεθούν στην «αφιλόξενη» επαρχία, εκεί όπου κυκλοφορούν… διόλου «πολιτικά ορθοί» κυνηγοί ζώων και διάφοροι τύποι «βλάχων» που δεν παίρνουν με καλό μάτι τη Νάντια διότι είναι… «έγχρωμη».
Θα δημιουργήσουν αμέσως έχθρες, πριν εξαφανιστούν στα βουνά όπου θα κατασκηνώσουν, και το φιλμ θα μας αφήσει με την εντύπωση ότι εκείνοι οι δύο νεαροί κυνηγοί έχουν ανοίξει… θανάσιμη «κόντρα» μαζί τους για κάτι μικροφθορές των οχημάτων τους που αντάλλαξαν καθ’ οδόν, με τη Νάντια να τσαμπουκαλεύεται περισσότερο και να τους γδέρνει το 4Χ4 για εκδίκηση. Την πρώτη τους νύχτα με το αντίσκηνο στην απόλυτη ερημιά και υπό το μαγευτικό οπτικό «εφέ» που προκαλεί το Βόρειο Σέλας στον ουρανό (που, μεταξύ μας, η παραγωγή μια φορά μονάχα θυμάται να «ενθέσει» σε κάδρο, τις υπόλοιπες… «εξαφανίζεται»!), μια κόκκινη κουκκίδα φαίνεται να τους σημαδεύει, μετατρέποντάς τους σε στόχους κάποιου αγνώστου (αν όχι και περισσότερων…), ο οποίος δείχνει να μην αρκείται στο «παιχνίδι» μαζί τους.
Κάπου εκεί, η «Κόκκινη Κουκκίδα» μετατρέπεται σε θρίλερ επιβίωσης με υποσχόμενες πινελιές τρόμου, που ο σκηνοθέτης Άλεν Ντάρμποργκ χειρίζεται εντελώς άγαρμπα και δίχως ίχνος δημιουργικότητας, ενώ σταδιακά το σενάριο προσθέτει μικρά και (φυσικά) άκυρα flashback, τα οποία χτίζουν μια υποπλοκή – «έκπληξη» γύρω από την ταυτότητα του wannabe δολοφόνου. Παραδόξως, στα 86 λεπτά της διάρκειάς της, η ταινία καταφέρνει και να κουράζει και να προκαλεί το γέλιο με τα διάφορα «twists» που σκάνε από το πουθενά, ενώ οι απιθανότητες ουρλιάζουν προς κάθε κατεύθυνση (με αποκορύφωμα τη σεκάνς της τρύπας στην παγωμένη λίμνη και την απόπειρα διαφυγής στο «σπιτάκι» μιας αρκούδας!).
Είναι σαφές ότι ο Άλεν Ντάρμποργκ έχει δει πολλές ταινίες στη ζωή του (αν όχι μονάχα αυτού του είδους…), όμως αυτό δεν δικαιώνει με τίποτα μια απόπειρα copy / paste, ειδικά όταν στηρίζεται σε ένα σενάριο με τόσο εξωφρενικό clue. Δηλαδή, εντάξει, και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ γύρισε κάποτε τον «Άγνωστο του Εξπρές» (1951), αλλά εκεί το ακραίο εύρημα του σχεδίου της διπλής δολοφονίας πατούσε σε κάτι το απίστευτα καλογραμμένο, επιτρέποντας στην πλοκή και το φιλμ να λάμψουν διαχρονικά και με την αξία τους. Εδώ, τίποτα δεν υποφέρεται ή (δια)σώζεται και το μοναδικό πράγμα το οποίο δολοφονείται κυριολεκτικά είναι… ο χρόνος του θεατή! Είναι για να πάρεις καραμπίνα και να σημαδέψεις την τηλεόραση!
