της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ο ευφάνταστος νοσταλγός των 80’s «Stranger Things» των αδελφών Ντούφερ και του NETFLIX, ο κομικόθεν, αδιανόητος χαβαλές «Preacher» των Σαμ Κέιτλιν – Άιβαν Γκόλντμπεργκ – Σεθ Ρόγκεν (ναι, του γνωστού) και του AMC, και η βρετανόθεν, καθηλωτική αποδόμηση του (αμερικάνικου) συστήματος δικαιοσύνης «The Night Of» των Ρίτσαρντ Πράις – Στίβεν Ζέιλιαν και του HBO (και των καναλιών Novacinema) ήταν οι άλλες τρεις αμερικάνικες σειρές του υποβλητικού κουαρτέτου που κατέκτησε τα καλοκαιρινά τηλεοπτικά μας όνειρα φέτος. (Για όλα έχουμε άποψη. Αναμείνατε στο FREE CINEMA. Είπαμε, το καλό πράγμα αργεί.) Κομικόθεν όπως το «Preacher» και δια χειρός του – εκ των (ηθικών) αυτουργών τού «The Walking Dead» – Ρόμπερτ Κέρκμαν, ήταν το «Outcast» του CINEMAX και του δικού μας FOX που ξεκίνησε με το μεγαλύτερο «μπαμ», επί και εκτός οθόνης.

Επί οθόνης, στοιχειώνοντάς μας από το πρώτο του επεισόδιο χάρη σε έναν δαιμονισμένο πιτσιρικά που… κουτουλά και καταβροχθίζει μια κατσαρίδα, αλλά και στην αφίσα που δηλώνει «I WANT TO BELIEVE», βρίσκεται (όπως ακριβώς και στο γραφείο τού Μόλντερ) σε περίοπτη θέση στο δωμάτιο του κεντρικού ήρωα Κάιλ, και αποτελεί άμεση, συστηματική (παρούσα στα σημαντικότερα επεισόδια) αναφορά στα εμβληματικά «X-Files». Και εκτός γυαλιού, με ιδιαίτερα έντονη παρουσία στα ComicCon του Σαν Ντιέγκο και του Λονδίνου. Καθώς το καλοκαίρι προχωρούσε, όμως, το «Outcast» άρχισε να… τρώει τη σκόνη των υπολοίπων – ειδικά των «Stranger Things» και «Preacher», που προκάλεσαν πυρετό ενθουσιασμού μεταξύ των τηλεορασόπληκτων fans στα social media.

Παραδόξως πιο κοντά στο «The Night Of» σε ύφος, ήθος και στιβαρότητα πρωταγωνιστικού ντουέτου, το «Outcast» αποδείχθηκε πιο βραδυφλεγές, πιο ύπουλο. Μετά το σοκ τού πρώτου επεισοδίου, κατέβασε τους τόνους. Και… α λα «TWD», με όρους κινηματογραφικού ρεαλισμού, άρχισε να καθιερώνει το μεταφυσικό ως αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας, χτίζοντας παράλληλα απτούς χαρακτήρες και γνώριμες, βαθιά ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις. Αθόρυβα αλλά διαπεραστικά. Υπαινικτικά και υπνωτιστικά. Με μετρονόμο την ήρεμη δύναμη του κινηματογραφικά παραγνωρισμένου (αδίκως μόνο «Almost Famous») Πάτρικ Φούτζιτ. Ώριμος, ταιριαστά συνηθισμένος και σχεδόν αγνώριστος εδώ, πλάθει έναν ιδανικά μετέωρο Κάιλ: ευάλωτο και ταυτόχρονα επικίνδυνο, καθώς επιχειρεί να ισορροπήσει γόνιμα ανάμεσα στην κοινότοπη ποιότητα της ανθρώπινης διάστασής του και το άλυτο ακόμα μυστήριο της ξεχωριστής, μεταφυσικής οντότητας που φωλιάζει μέσα του. Και τον χρίζει πανίσχυρο εξορκιστή, συνειδητό φύλακα άγγελο αλλά και ακούσια απειλή για τους δικούς του ανθρώπους (τη μητέρα, τη θετή αδελφή και την οικογένειά της, την πρώην σύζυγο, την κόρη του).

Ανάμεσα στους τελευταίους, κατ’ επιλογή και όχι εξ αίματος, έξοχο αντίβαρό του, ο ντόμπρος και ξεκάθαρος σαν ανοιχτό βιβλίο αιδεσιμότατος Άντερσον του Εγγλέζου (κι όμως… καθαρόαιμου Αμερικάνου εδώ) Φίλιπ Γκλένιστερ. Ευθύς και οξύθυμος ο Άντερσον, δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Οι δυο τους, με διαφορετική αφετηρία και προορισμό, αλλά κοινή διαδρομή, αποτελούν ένα αναπάντεχο yin και yang – τελευταία άμυνα στους δαίμονες (;) που έχουν βαλθεί να κατακτήσουν τα εγκόσμια. Ξεκινώντας από τη λιλιπούτεια αμερικάνικη κωμόπολη της Ρώμης. Που είναι χτισμένη όπως όλες οι ανθρώπινες κοινότητες. Πάνω σε μυστικά και ψέματα. Γι’ αυτό και μπορεί να αποδεχτεί τον αγώνα του Άντερσον μόνο ως σιγοψιθυρισμένο κουτσομπολιό. Και σύσσωμα θυμωμένη στρέφεται εναντίον του, όταν αναγκάζεται να κοιτάξει την αλήθεια (της ακόμα αιμορραγούσας πεντάλφας στο στήθος του) κατάματα.

Ναι, το «Outcast» δεν σήκωσε σκόνη. Δεν βρυχήθηκε με το γκάζι πατημένο διαρκώς στο τέρμα. Αντίθετα, επέλεξε το δρόμο που απαιτεί επιμονή και υπομονή. Και τη κατάλληλη στιγμή, πάνω που ο Κάιλ και οι άνθρωποι του γίνονται και δικοί σου άνθρωποι κι αρχίζεις να κουρνιάζεις στην ιδέα ότι ξέρεις πού και πώς το πάει ως σειρά, σου κάνει τη ζημιά! Μεγάλη, τραυματική, από-εκεί-που-δεν-την-περιμένεις ζημιά. Με μια ανατροπή που τσακίζει, λίγο πριν τον επίλογο του έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα, ποικιλοτρόπως συγκινητικού, 9ου επεισοδίου του. Για να σου σπαράξει τα σωθικά. Να σου αρπάξει την καρδιά. Και να στη δώσει στο χέρι. Να την παρηγορήσεις. Όσο. Αν μπορείς.

Αλλά δεν σταματά εκεί. Ο κόσμος (του) συνεχίζει να γυρίζει όπως συμβαίνει πάντα. Ακόμα και μετά από μια τραγωδία που δεν τη χωρά ο νους. Στο 10ο και τελευταίο επεισόδιο του. Που είναι εξίσου σπαρακτικό, ποικιλοτρόπως συγκινητικό (ειδικά στις διαδράσεις του Κάιλ με την κόρη του) και αρματωμένο με μια επίσης αναπάντεχη, εύστοχη, αλλά λιγότερο οδυνηρή ανατροπή, κι άλλη μια, λιγότερο απρόβλεπτη, αλλά καταλυτική. Η πρώτη περιπλέκει τις εύθραυστες ισορροπίες τού Κάιλ ακόμα περισσότερο. Η δεύτερη φέρνει πόνο. Αβάσταχτο πόνο, στο εδώ και στο τώρα τού Άντερσον. Μαζί αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον αυτής της σειράς. Φοβάσαι; Θα έπρεπε.

Όλα τα επεισόδια του «Outcast» είναι επίσης διαθέσιμα on demand μέσω FOX Play. Το κανάλι FOX είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα, μέσω Nova, OTE TV, Vodafone TV και Cyta Τηλεόρασης.