του Πάνου Λιάκου

Σε αυτό το δεύτερο φιλμ της σειράς (που κανείς δεν ζήτησε, ουσιαστικά) «Murder Mystery», ο Νικ και η Όντρεϊ προσπαθούν επί ματαίω να πιάσουν την καλή ως ιδιωτικοί ντετέκτιβ. Οι γκάφες διαδέχονται η μία την άλλη και η σχέση τους μπαίνει σε τροχιά κρίσης. Η πρόταση του Μαχαραγιά φίλου τους, να παρευρεθούν στο χλιδάτο γάμο του με την Γαλλίδα σύντροφό του (Μελανί Λοράν), μοιάζει με το απόλυτο εισιτήριο για τον παράδεισο. Που μας κάνει να αισθανθούμε ότι είχαμε αδικήσει έναν άλλο, επίσης πρόσφατο…

Πλούσια σκηνογραφία και ελαφριά ατμόσφαιρα είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στις σεκάνς πριν από το γάμο του Μαχαραγιά, αλλά και στο χορευτικό, λίγο πριν την θεαματική είσοδο των νεόνυμφων. Το ζευγάρι από τη Νέα Υόρκη μοιάζει σαν τη μύγα μες το γάλα προσπαθώντας να ενσωματωθεί στις παραδόσεις και να «χωνέψει» τον τρυφηλό βίο του Μαχαραγιά. Η σπινθηροβόλα Όντρεϊ και ο μαλθακός Νικ φαίνεται να είναι ο ένας το απόλυτο συμπλήρωμα του άλλου. Βέβαια, το «φαίνεται» στην περίπτωση της Τζένιφερ Άνιστον τίθεται υπό αμφισβήτηση, διότι η ηθοποιός σχεδόν δεν αναγνωρίζεται από τις… πλαστικές επεμβάσεις, πια (Ρενέ Ζελβέγκερ mode σε πλήρη εξέλιξη)!

Καθώς τα πάντα σε αυτή την ταινία περνούν με αστραπιαία ταχύτητα μπροστά από τα μάτια μας (ευτυχώς, διότι αν διαρκούσε πάνω από 90 λεπτά, θα τα βγάζαμε), ο Μαχαραγιάς απάγεται τάχιστα από μυστηριώδεις αγνώστους και μεταφέρεται σε… άλλο τουριστικό location (ενώ κάποιος θα έπρεπε να είχε απάγει ολόκληρο το καστ, ώστε να μη χρειαστεί να βιώσουμε την τεράστια σεκάνς στο δωμάτιο του ξενώνα του Νικ και της Όντρεϊ, με τους βασικούς χαρακτήρες του «μυστηρίου» να κάνουν περατζάδα εκμυστηρεύσεων σχετικά με φονικό το οποίο συνόδευσε την απαγωγή, λες και δίνουν interview στην Άγκαθα Κρίστι, σε ένα γαϊτανάκι «φαρσικού» κρυψίματος σε κάθε χτύπημα της πόρτας). Το πρωταγωνιστικό δίδυμο θα αναλάβει δράση, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του, ακόμη και τον Πύργο του Άιφελ.

Αυτή ακριβώς η σύγχρονη αντίληψη περί γρήγορης εναλλαγής στις εικόνες, όσο βοηθά το ευρύ κοινό της πλατφόρμας να καταναλώσει την ταινία, τόσο αποδυναμώνει την ανάπτυξη των χαρακτήρων της, και ιδίως των δευτεραγωνιστών. Σίγουρα, πολλοί από τους παρευρισκόμενους στο γάμο του Μαχαραγιά θα εποφθαλμιούσαν την περιουσία του, ωστόσο τα κίνητρα και το υπόβαθρο των δευτεραγωνιστών δίνουν πάντα την εντύπωση της καρικατούρας και μιας επιφανειακής αντίληψης των (δραματουργικών) πραγμάτων.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι ο σεναριογράφος Τζέιμς Βάντερμπιλτ ενδιαφέρθηκε να γράψει ένα έργο – επιτομή του star vehicle. Δεν χωρά αμφιβολία πως οι αβανταδόρικοι ρόλοι του έργου είναι εκείνοι της Άνιστον και του Σάντλερ. Οι οποίοι (ευτυχώς) έχουν μια κάποια χημεία μεταξύ τους όταν τους βλέπεις στην οθόνη, αλλά (δυστυχώς) ως προς το κωμικό στοιχείο της ταινίας, κάποια αστεία επαναλαμβάνονται ανελέητα (η μανία του Νικ με το τυρί, το ακρωτηριασμένο χέρι του Συνταγματάρχη), με αποτέλεσμα το διαλογικό κομμάτι να μην παρακολουθείται με το ανάλογο ενδιαφέρον από τον θεατή (που δύναται να «τον πάρει» χαλαρά, προτού καν φτάσει στην παρισινή πρωτεύουσα η πλοκή). Αντίθετα, οι δύο μεγάλες περιπετειώδεις σεκάνς του φιλμ, στους δρόμους του Παρισιού και στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, προσθέτουν μια ιδέα από σασπένς και, μέσα από τη συνεργασία των Νικ και Όντρεϊ για την εξουδετέρωση των κακών της ιστορίας, ολοκληρώνουν το πορτρέτο τους ως αλληλοσυμπληρωμένου διδύμου.

Τα πάντα όλα στο «Murder Mystery 2» κυλούν δίχως πολλές εκπλήξεις. Ανήκει στα έργα που άλλοτε θα έβλεπες χαλαρά σε θερινό κινηματογράφο (με την κακή έννοια, λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση που επικρατεί εσχάτως στον κινηματογραφικό προγραμματισμό του καλοκαιριού) και κατόπιν θα ξεχνούσες. Τώρα, τα βλέπεις σε οθόνη… μια σταλιά και με το που εμφανίζονται οι τίτλοι τέλους, πατάς skip για το επόμενο. Μαζί με το delete, για τα λεπτά της διάρκειας που προηγήθηκαν…