της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Στην περίπτωση του «Defiance», λοιπόν, το τέλος τού κόσμου όπως τον ξέρουμε δεν έρχεται ούτε εξαιτίας μιας θανατηφόρας πανδημίας (α λα «Last Ship»), ούτε επειδή οι αρχάγγελοι αποφάσισαν να αφανίσουν το ανθρώπινο είδος (βλέπε «Dominion»). Αυτή τη φορά το μοιραίο συμβαίνει ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών μας με τις εξωγήινες φυλές των Votans, που έφτασαν στα μέρη μας αναζητώντας καταφύγιο από το κατεστραμμένο ηλιακό τους σύστημα. Καμάρι τού συνδρομητικού – είπαμε, nerd παραδείσου – SyFy και αυτό, όπως το αγαπημένο μας «Helix», αλλά και το προαναφερθέν «Dominion» (με το οποίο παίζει φέτος παρέα κάθε Πέμπτη βράδυ), ολοκλήρωσε πέρυσι τον 1ο κύκλο του, με καθόλου ευκαταφρόνητη καλλιτεχνική (σκοράροντας και μια υποψηφιότητα για ΕΜΜΥ ειδικών εφέ) και εμπορική (με περισσότερους από ενάμισι εκατομμύρια φανατικούς θεατές, κατά μέσο όρο) επιτυχία, και βρίσκεται αισίως στα μισά τού 2ου.

Δημιούργημα των Ρόκνε Ες Ο’Μπάνον («The Twilight Zone», «Alien Nation», «SeaQuest 2032», «Farscape», «Revolution»), Μάικλ Τέιλορ («Star Trek: Voyager», «Battlestar Galactica», «Caprica», «Turn») και Κέβιν Μέρφι («Desperate Housewives», «Caprica»), ξεκίνησε να υπάρχει πρωτότυπο και ως σειρά και ως video game (διαθέσιμο για όλες τις κονσόλες, αλλά και εν μέρει, τζάμπα, στο official site τού «Defiance») στις 15 Απριλίου του 2013. Η περίπλοκη, αιχμηρή μυθολογία του, βασίζεται σε πλούσια προϊστορία, που λέει πως οι Votans έφτασαν στο ηλιακό μας σύστημα 5.000 χρόνια μετά τη (φυσική) καταστροφή του δικού τους, μην έχοντας ιδέα πως η Γη κατοικείται από ανθρωποειδή, τα οποία διέθεταν πλέον αρκετά υψηλή τεχνολογία. Εγκαταλείποντας τα σχέδιά τους για γαιοτροποποίηση (terraforming αγγλιστί), έστειλαν αντιπροσωπεία για ειρηνικές διαπραγματεύσεις διερεύνησης τρόπων συμβίωσης με τους γήινους. Οι τελευταίοι τούς επέτρεψαν τη δημιουργία τεσσάρων, προσωρινών αποικιών, σε διάφορα μέρη του πλανήτη, αλλά εκατομμύρια Votans παρέμεναν σε hypersleep, σε σκάφη – κιβωτούς, σε τροχιά γύρω από τη Γη, περιμένοντας την οριστική κατάληξη των διαπραγματεύσεων.

Αυτή, μετά από πολύ χρόνο και σχεδιασμό, πάρθηκε, θετική και… φιλόξενη. Προτού, όμως, ανακοινωθεί επισήμως, το 2023, ξενοφοβικός τρομοκράτης σκότωσε τον πρεσβευτή των Votans, ζωντανά στην TV, έξω από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών. Επταετής, εξουθενωτικός και για τις δύο πλευρές, πόλεμος, γνωστός ως «Χλωμός», ξέσπασε ως συνέπεια, με αποκορύφωμα την αιφνίδια (και ακόμα ανεξιχνίαστων αιτιών) έκρηξη όλων των κιβωτών που βρίσκονταν σε τροχιά. Οι Votans κατηγόρησαν τους ανθρώπους για σαμποτάζ. Οι άνθρωποι κατήγγειλαν δοκιμές των Votans με πειραματικό όπλο, που είχαν τραγική έκβαση. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το αποτέλεσμα ήταν το περιβόητο, αποκαλυπτικό «Arkfall»: κομμάτια των κιβωτών άρχισαν να πέφτουν στη Γη, προκαλώντας ουκ ολίγες, σοβαρές, αλλά περιστασιακές καταστροφές (σαν τον κατακλυσμό αιχμηρών μεταλλικών κομματιών, γνωστό και ως «βροχή ξυράφι»), αλλά και μια μοιραία, μόνιμη. Μέρη τής τεχνολογίας γαιοτροποποίησης των Votans ελευθερώθηκαν ανεξέλεγκτα, προκαλώντας ρηξικέλευθες, παράξενες και συχνά επικίνδυνες μεταλλάξεις και υβρίδια στη χλωρίδα, την πανίδα και τη γεωλογία της Γης, αλλάζοντας την όψη της για πάντα. Μέσα σε αυτή τη βίαιη κοσμογονία, που μετέτρεψε εν ριπή οφθαλμού, θαρρείς, το οικείο σε αλλότριο για όλες τις πλευρές, γήινοι και Votans δεν μπορούν παρά να κηρύξουν ανακωχή.

Μην τρομάζεις, όμως, διαμαρτυρόμενος για spoilers. Με όλα τα παραπάνω γεγονότα ελάχιστα ασχολείται η σειρά, αφού μόνο μερικές, φευγαλέες νύξεις γίνονται για αυτά, εδώ και εκεί, ενώ μόνο στο official site της, κάτω από την ετικέτα «Timeline of the Future», θα μάθεις όλες τους τις λεπτομέρειες. Η – έστω και συνοπτική – αναφορά σε αυτά, όμως, έχει την αξία της, καθώς σου δίνει την ευκαιρία, χωρίς κόπο ή ενδελεχή μελέτη, βαθύτερης κατανόησης του «Defiance», του κόσμου και των ηρώων του…

Το έτος είναι 2046. Ο μεταλλαγμένος, σχεδόν αγνώριστος πλανήτης είναι βασικά μοιρασμένος ανάμεσα στις ισχυρότερες φυλές (Castithans και Indogenes) των Votans και στην ανθρώπινη, αυταρχική Δημοκρατία της Γης. Η high-tech εποχή του διαδικτύου, των τηλεπικοινωνιών, των αεροπορικών ταξιδιών και των έξυπνων όπλων μεγάλης εμβέλειας έχει περάσει ανεπιστρεπτί, εξαιτίας της «βροχής ξυράφι», αλλά και της ηλεκτρομαγνητικής αλλοίωσης που έχει επίσης προκαλέσει η δυσλειτουργική, ανεξέλεγκτη γαιοτροποποίηση. Έτσι, μικρές, ανεξάρτητες δημοκρατίες, όπου άνθρωποι και εξωγήινοι βρίσκουν τρόπους να συμβιώνουν, ξεφυτρώνουν εδώ κι εκεί, και υπάρχουν, περισσότερο ή λιγότερο απομονωμένες και ανενόχλητες. Η «Defiance», χτισμένη πάνω σε ό,τι παραμορφωμένο (και πλούσιο πλέον στο νέο, περιζήτητο ορυκτό gulanite) είχε απομείνει από το Σέιντ Λούις του Μιζούρι, είναι μια απ’ αυτές. Εδώ φτάνει ο τυχοδιώκτης, πρώην στρατιώτης Νόλαν (απλά ικανοποιητικός ο Αυστραλός, δευτεραγωνιστής έως τώρα, Γκραντ Μπόουλερ) μαζί με τη θετή – Votan εκδοχή των Ινδιάνων – Irathient κόρη του, Ιρίσα (υποβλητική η κυπριακής καταγωγής Βρετανίδα, Στέφανι Λεονίντας), και πείθεται να μείνει και να γίνει ο τοπικός Σερίφης από τη Δήμαρχο, Αμάντα Ροουζγουότερ (ή εκ των «Angel» και «Dexter», Τζούλι Μπενζ, να αφήνει ξανά έντονα σημάδια στο θυμικό).

Σαν τον πολυπολιτισμικό πληθυσμό τής συνώνυμής της πόλης, και το εκλεκτικό της soundtrack (μια αναπάντεχα αρμονική διελκυστίνδα μεταξύ κλασικής jazz , αμερικάνικου folk και των ευφάνταστα «πειραγμένων» πρωτότυπων συνθέσεων του Μπέαρ ΜακΚρίρι, αλλά και του Τζόνι Κας, των U2 και των Imagine Dragons, του Έλβις Κοστέλο και της Τζόαν Τζετ, των The Cure, της Πάτι Σμιθ και των Portishead!), η σειρά διακρίνεται για τον πολυσυλλεκτικό της χαρακτήρα. Οι επιρροές της είναι πολλές και διακριτές:

α) από κινηματογραφικά και τηλεοπτικά κλασικά της επιστημονικής φαντασίας, σαν τα franchise του «Star Wars» και του «Star Trek», μέχρι κοσμογονικά έπη του φανταστικού, σαν τη λογοτεχνική (και όχι μόνο), γλωσσοπλαστική τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» (οι πολλές διαφορετικές στην όψη, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα, φυλές ανθρώπων και εξωγήινων, που είτε φιλότιμα, είτε με το ζόρι, συνεργάζονται για έναν κοινό σκοπό),

β) από το γουέστερν (πέρα από τον τίτλο και το αστέρι του Σερίφη είναι πολλά άλλα στην περιβολή, τη στάση, τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά του Νόλαν και των συνεργατών του, που φέρνουν αβίαστα στο νου καουμπόηδες της Άγριας Δύσης, ενώ ο ιδιοκτήτης και διευθυντής του Ορυχείου, Ρέιφ ΜακΚόλεϊ, είναι ιθαγενής Αμερικάνος, ερμηνευμένος από τον υποψήφιο για Όσκαρ β’ ρόλου στο «Χορεύοντας με τους Λύκους», Γκρέιχαμ Γκριν), μέχρι το νουάρ (το bar / μεταμοντέρνος τεκές / οίκος ανοχής, NeedWant, που διατηρεί η αδελφή της Δημάρχου, Κένυα – Μία Κίρσνερ),

γ) και από το πολεμικό δράμα (με τους αξιωματούχους της Δημοκρατίας της Γης να μοιάζουν επικίνδυνα με Ναζί) και τον ποικιλοτρόπως χιλιοειπωμένο μύθο τής άφιξης ενός λυτρωτή εκλεκτού / Μεσσία (που εδώ είναι γένους θηλυκού και σφόδρα, ανατρεπτικά αμφιλεγόμενος), μέχρι την πάντα επίκαιρη αλληγορία υπέρ του διαφορετικού και της ανοχής, και τη – slapstick ή μη, (αυτο)σαρκαστική – κωμωδία (σε μικρές, αλλά καταλυτικές δόσεις).

Ωστόσο, όπως η Γη του 2046 έχει μεταλλαχθεί σε κάτι πρωτόγνωρο, μετά τη συγχώνευση προϋπαρχόντων, διαφορετικών μεταξύ τους, αλλά γνώριμων (είτε στους ανθρώπους, είτε στους εξωγήινους) ειδών, έτσι και αυτή η σειρά καταφέρνει να συνταιριάσει τα ποικίλα, αλλά οικεία επιμέρους κομμάτια της, ώστε να πλάσει κάτι ξεχωριστό – ένα πολυμορφικό σύμπαν, που μπορεί στις λεπτομέρειές του να σου θυμίζει κάτι άλλο, αλλά στο (ομοιογενές) σύνολό του δε μοιάζει με τίποτα. Έχει τον δικό του, εκκεντρικό, χαρακτήρα. Τη δική του γενναία ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό και από επεισόδιο σε επεισόδιο τείνει όλο και πιο πολύ στο να αποκτήσει διαστάσεις cult φαινομένου. Γι’ αυτό και αξίζει να το ανακαλύψεις, συγχωρώντας του τον απογοητευτικό πιλότο / χειρότερό του επεισόδιο και κάποιες αδικαιολόγητα εύκολες, σεναριακές ανατροπές. Εξάλλου… new earth, new rules.