του Ηλία Φραγκούλη

Πίσω από το λαμπερό σύμπαν τού red carpet (που σε φλόμωσε από τα social media εφέτος…) και των επίσημων διαγωνιστικών προγραμμάτων του Φεστιβάλ των Καννών, ζει ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. Είναι η Αγορά του Φεστιβάλ. Εκεί όπου μπορείς να συναντήσεις την… trash-αδούρα που πάντα ονειρευόσουν, «επικά» projects σε φάση pre-production ή «καμενιές» οι οποίες θυμίζουν τις θρυλικές εποχές της VHS και της non-stop κατανάλωσης (με το καρότσι…) για κάθε weekend!

Όσοι επαγγελματίες παρακολουθούν αρκετά χρόνια τις Κάννες, αναζητούν μετά μανίας τα ετήσια «μαργαριτάρια» της Αγοράς του Φεστιβάλ και τα πιο… κουλαμάρα posters που κυκλοφόρησαν εκεί, για φιλμ για τα οποία πραγματικά απορείς γιατί και ποιος θα μπορούσε να πλειοδοτήσει παγκοσμίως ώστε να φτάσουν σε οποιαδήποτε οθόνη «near you». Ας δούμε μερικά από τα «σημαντικότερα» έργα που ανέδειξαν οι Κάννες φέτος και, ενδεχομένως, να μην ξανακούσεις ποτέ (εδώ έχει περάσει μόλις μία εβδομάδα μετά τα βραβεία και το όλο event μοιάζει με μακρινό παρελθόν που δεν αφορά κανέναν…). Με μια bonus έκπληξη για το τέλος!

H αγάπη ενός πατέρα μπορεί να μην έχει όρια, αλλά ας ρωτήσουμε κι έναν Εισαγγελέα…

Ίσως ο τίτλος να μην βγάζει νόημα internationally, όμως οι παραγωγοί προφανέστατα δίνουν το μήνυμα ότι αυτό το φιλμ είναι του κώλου.

Πρέπει να είναι τόσο χορευτικό αυτό το φιλμ, που θα σου τα σπάσει τα πόδια…

Προσπαθεί και ματώνει το καστ, αλλά εμείς στην καρδιά μας θα έχουμε για πάντα τη «Δυναστεία».

Σίγουρα θα θέλει κουράγιο.

Πρέπει να είναι αρσενικό, γιατί έχουν καλύψει το «πουλάκι» του…

Η λαιμαργία για donuts τώρα τιμωρείται. Η εκδίκηση είναι δική τους.

Κάτω από τη بُرقع μπορείς να είσαι και γυναίκα, λοιπόν…

Τι μυστικά μπορεί να κρύβει ο νυχοκόπτης σε αυτή τη σχέση;

Δεν επιτρέπονται τα κορίτσια. Χμμμ…

Η διατροφή του pet σου, πλέον, περνά σε άλλο level.

Με βυζιά, ναι, είναι λίγο δύσκολο να παριστάνεις τον γυναικά…

Αν η αγάπη για τον Ύψιστο δεν αρκεί όταν σου την πέσει καρχαρίας, χρήσιμος είναι κι ένας εξορκιστής…

Είναι κάπως ασαφές, αλλά ευελπιστούμε σε φιδίσια κορμιά…

Και ένα μάλλον γνώριμο φιλμ ως bonus! Not «Ouzeri Tsitsanis» anymore, who the fuck is Tsitsanis, έξω πουλάμε το δράμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης… Το μπουζούκι, πάντως, διατηρεί ένα κάποιο «κουλέρ λοκάλ» (sic) χρώμα. Αν ρωτούσαν κι εμένα, θα τους έλεγα να βάλουν εκείνο που ανατινάζεται, να δώσει και λίγο action στην αφίσα…