Υπάρχουν κριτικοί που επίσης βρήκαν το «The Dark Knight Rises» μεγάλη απατεωνιά, φτύσιμο του Κρίστοφερ Νόλαν προς τον ίδιο του τον εαυτό, τραγέλαφο ιστορίας και πλοκής ή ένα βεγγαλικό που γρήγορα χάνει τη λάμψη του. Ευτυχώς, και εγώ και αυτοί οι κριτικοί, ζούμε ακόμη…
Μετά το αρχικό σοκ του συμβάντος στο Κολοράντο και αφού κόπασαν οι αηδίες περί άσκησης λογοκρισίας από εκείνους που θεωρούν πως η τριλογία του Νόλαν ενέπνευσε – ώθησε ανώριμους, ανόητους και με λασκαρισμένη βίδα θεατές στο να οραματίζονται το έγκλημα, τη βία και το θάνατο αρκετά… ρεαλιστικά, επανερχόμαστε στο ουσιαστικότερο πρόβλημα που, προσωπικά, πιστεύω πως ενήργησε σαν επιπλέον σκανδάλη για την όλη εκπυρσοκρότηση αυτού του καλοκαιριού.
Ο στουντιακός γιγαντισμός του expectation, το larger than life hype και η σκυταλοδρομία των ρεκόρ στο box-office πρέπει να σταματήσουν! Στην αρχή κάτι διαφάνηκε χάρη στις επιπτώσεις της περίφημης απεργίας των σεναριογράφων, όμως, σήμερα, υπό την απειλή μιας ασαφούς αλλά τρομακτικής οικονομικής ύφεσης, το Χόλιγουντ αξίζει να αναθεωρήσει ή να ακολουθήσει την παλιά ρήση του «give the people what they want», αφήνοντας τον κόσμο να φτιάχνει τις επιτυχίες μόνος του, δίχως όλο αυτό το προκάτ χτίσιμο των mega blockbusters που, κυριολεκτικά, «αρρωσταίνουν» το θεατή.
Στο φινάλε, δεν είναι η βία που σκοτώνει – ακόμη και μέσα στα σινεμά, πια. Δεν είναι οι «Αναλώσιμοι 2» το είδος του σινεμά που πρέπει να αντιμετωπίζουμε ως «επικίνδυνο»! Είναι το σύστημα της παραγωγής και οι δήθεν δημιουργοί που νομίζουν πως μπορούν να μετατρέψουν τη φαντασία σε κάτι το αλληγορικά προφητικό ή αληθινό, οπλίζοντας με μαζική υστερία τον κοσμάκη, που ήδη βρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυτης αναρχίας.
Ο Μίκαελ Χάνεκε θα πρέπει να χαμογέλασε φέτος το καλοκαίρι. Κι εσύ, εκεί, στις διακοπές σου, κλείδωνε καλύτερα τις πόρτες σου, ίσως περάσουν κάτι τύποι που θα θέλουν να δανειστούν κάτι αυγά…
