Δε θυμάμαι να πήρα ποτέ αρνητικά μηνύματα από το σινεμά. Το μόνο που μου έρχεται κατά νου είναι μια φορά στις Κάννες, μετά τη δημοσιογραφική προβολή του «Crash» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, που ήθελα να χαϊδέψω… λαμαρίνα αυτοκινήτου και να βάλω μπρος το όποιο τετράτροχο, για να το στουκάρω σε καμιά λεωφόρο! Αλλά δεν έχω δίπλωμα οδήγησης και μου πέρασε αμέσως…
Το περιστατικό του Κολοράντο, στην προβολή του «The Dark Knight Rises», έφερε ξανά στην επιφάνεια το διχαστικό debate της επίδρασης ενός έργου Τέχνης στην ψυχολογία του πολίτη – θεατή, χωρίζοντας σε αντίπαλα μέτωπα εκείνους που έβλεπαν τους δεσμούς με το αιματοκύλισμα και την τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν, απέναντι στους οπαδούς των συγκεκριμένων φιλμ, οι οποίοι χρεώνουν την απόλυτη ευθύνη στον «τρελό» (και μερικές μέρες πριν απειλούσαν να στείλουν στον τάφο τους κριτικούς που τόλμησαν να μην προσκυνήσουν το «Μεγαλοδύναμο» σκηνοθέτη…).
Δέχθηκα διάφορες – προβλέψιμες – επιθέσεις στα social, επειδή ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Σπάνια έβγαζε νόημα ο διάλογος. Είναι όπως όταν ξεκινάς να αναλύεις, σε παρέα φανατικών του σινεμά, τι συμβαίνει στο κιουμπρικό «2001»! Κάποια στιγμή μπορείς να πεις πόσο έχει φτάσει η τομάτα στη λαϊκή και η κουβέντα να συνεχίζεται σε αυτό το «επίπεδο»… Στο τέλος αποχωρείς, απορημένος. Γιατί; Γιατί στο «The Dark Knight Rises» και όχι στο… «Μπομπ το Σφουγγαράκη»; Γιατί 12 και όχι 1.000.012; Γιατί… Χριστό κι εσύ Αλλάχ; Δεν υπάρχει πραγματική απάντηση. Μόνο αλεξίσφαιρα.
