Η πρώτη μου εμπειρία ψηφιακής προβολής ήταν στο εξωτερικό, με το «Sin City», το 2005. Δεν ήταν το πλέον σωστό παράδειγμα για να κρίνεις τις λεπτομέρειες στην απόδοση της εικόνας. Δύο χρόνια αργότερα, με το «Zodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ στις Κάννες, μάλλον «κλώτσαγε» το μάτι σε κάτι φωτεινότατα πιξελιάσματα. Δε με ικανοποιούσε αυτή η ιδέα της προοπτικής τού να εξαφανιστεί το φιλμ. Κι όμως, πρόκειται να συμβεί σχεδόν ολοκληρωτικά ως το τέλος τού χρόνου!
Η αλήθεια είναι πως η εξιδανίκευση του home viewing με την ανάλυση που δίνει το Blu-Ray, μας έχει κακομάθει και, συχνότατα πια, οικτίρουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε οθόνες που προβάλλουν ταινία από 35mm. Τις προάλλες, έτυχε να παρακολουθήσω (με διαφορά λιγοστών ημερών) το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» του Γουές Άντερσον και σε digital αλλά και σε παραδοσιακή προβολή. Τολμώ να πω ότι είδα δύο σχεδόν… διαφορετικές ταινίες! Και δεν είμαι σίγουρος για το ποια προτιμώ…
Χθες το βράδυ, στην ψηφιακή προβολή τής ταινίας «Yves Saint Laurent», στην πρεμιέρα τού Γαλλόφωνου Φεστιβάλ, η εικόνα έδειχνε κάπως «ψεύτικη», μέσα στην ιδανική της ευκρίνεια. Με έναν παράδοξο τρόπο… τηλεοπτική! Με βάζει σε σκέψεις όλο αυτό, πλέον, διότι το βλέμμα μας έχει αρχίσει να «βολεύεται» σε μια εικόνα που συγγενεύει όλο και περισσότερο με το κατ’ οίκον θέαμα. Μοναδική διαφορά, μια πολύ μεγαλύτερη οθόνη και ο ήχος σε εντάσεις που έξω από την αίθουσα θα έφερνε… τους μπάτσους! Το να εξισώνεται η κινηματογραφική εικόνα με εκείνη που παρακολουθούμε από τις τηλεοπτικές μας ίντσες, κρύβει ένα συναίσθημα μάλλον ανησυχητικό. Σε μια εποχή κατά την οποία όλοι εσείς, εκεί έξω, καταναλώνετε περισσότερες ταινίες από ποτέ. Αλλά… από το σπίτι σας.
