Η τοξικομανία, ο εθισμός σε μία αυταπάτη που επηρεάζει το συναίσθημα και η κάθοδος προς την καταστροφή. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι οπτικοποιεί την απελπισία με μια φαντεζί φόρμα που μετατρέπει το εγχείρημα σε κάτι σαν pop music promo! Νοσηρά ειρωνικό.

Ο θάνατος δεν είναι η ιδανική μέθοδος φυγής από μια πολύ συντηρητική οικογένεια. Κορίτσια, μην πεθάνετε παρθένες!

Ένας φίλος που είχες ξεχάσει… πως υπάρχει, εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή σου και επεμβαίνει σ’ αυτήν με τρόπο… χιτσκοκικό! Ψυχολογικό θρίλερ απόλαυση, που καταφέρνει να παίζει και με το δικό σου μυαλό, αφήνοντας υποψίες λανθάνουσες γι’ αυτά που συμβαίνουν. Άδικα παραγνωρισμένη ταινία.

Τύποι που «πουλάνε» αγώνες πυγμαχίας, ένας Ρώσος gangster, ρέζιλοι κι ερασιτέχνες ληστές και κάτι υποτιθέμενοι Εβραίοι κοσμηματοπώλες σε «μπόμπα» cocktail δράσης για ένα ανεκτίμητης αξίας κλεμμένο διαμάντι. Ο Γκάι Ρίτσι μπορεί και με περισσότερες… «Καπνισμένες Κάννες»!

Ο Όττο γνωρίζει την Άνα. Είναι παιδιά. Είναι μοιραίο. Τα ονόματά τους είναι καρκινικά, οι ζωές τους κάνουν κύκλους γύρω από μια αγάπη που ξεκίνησε σαν από… τηλεπάθεια, για να ολοκληρωθεί όπως προστάζει το πεπρωμένο και όχι εκείνοι… Tο φινάλε θα μας τινάζει πάντοτε από το κάθισμά μας.

Με όχημα την υπερβολή του melo (και πάλι), ο Λαρς φον Τρίερ αποδομεί το είδος του μιούζικαλ, κόβοντας και ράβοντας αδέξια τις σκηνές του έργου που περιλαμβάνουν χορογραφίες, με πλάνα από αμέτρητες ψηφιακές κάμερες. Η (βασανισμένη στα γυρίσματα) ψυχή της Μπιόρκ λυτρώνει τούτο το θανατερό lullaby.

Μπορεί ένας καθημερινός, φυσιολογικός άνθρωπος να γίνει… superhero; Μπορεί ο κόσμος των comics να έχει το δικό μας πραγματικό σύμπαν σαν προέλευση; Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν γράφει ένα από τα πιο πρωτότυπα φιλμ του φανταστικού (;) σινεμά και ο πόνος μετατρέπεται στη μεγαλύτερη υπερδύναμη του είναι μας.

Ένας από τους πιο respect Βρετανούς βιντεοκλιπάδες, με επιπλέον περγαμηνές από το χώρο της διαφήμισης, κάνει (επιτέλους) το κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Crime θρίλερ, εξαντλητικό ψυχολογικό παιχνίδι χαρακτήρων, επίδειξη προσωπικού στυλ και αφηγηματικού ύφους. Αν ήταν μουνί, θα έσταζε ασταμάτητα.

Μία ανάμνηση είναι κάτι που έχεις ή κάτι που έχασες; Αφήνοντας την αίθουσα, νιώθεις τη λύπη γι’ αυτό που αφήνεις πίσω και ελπίζεις σ’ αυτό που πήρες μαζί σου. Ας κρατήσει… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Αν δε μπορείς ν’ αγαπήσεις τέτοιο έργο, μοναχική ψυχή θα καταντήσεις… στον «άλλο κόσμο»! Πολεμικές τέχνες, ασυγκράτητος ρομαντισμός, ανθρώπινα σώματα και λήψεις κάμερας που αψηφούν κάθε έννοια βαρύτητας, σ’ ένα οπτικό ποίημα που απογείωσε αισθητικά και καλλιτεχνικά το συγκεκριμένο φιλμικό είδος.