Η τρομερή αίσθηση του να βρίσκεσαι δίπλα σε μηχανή που «τρέχει» μπομπίνα φιλμ και παίζει ό,τι βλέπεις και ακούς εκεί έξω. Μαγεία! Όσο ταλαιπωρημένη κι αν είναι μια κόπια… Το «Amarcord» έτσι ήταν πραγματική εμπειρία.
Ο κύριος Σπύρος και η χαρά που είχε όταν είδε ότι οι ταινίες που προβλήθηκαν την πρώτη μέρα είχαν υπότιτλους σε πολυτονικό (αυθεντικές κόπιες φιλμ από την εποχή της πρώτης διανομής τους). Κάθισε και στις δύο προβολές της Πέμπτης και νομίζω ότι μας έκανε την τιμή πέντε φορές (τουλάχιστον) κατή τη διάρκεια της διοργάνωσης. Ετών 70 και (πατημένα γερά)!
Ακόμη μια γηραιότερη (πιθανότατα) κυρία μας επισκέφθηκε και τράβηξε την προσοχή μου το βράδυ του Σαββάτου. Από την κάστα των ανθρώπων του μακρινού παρελθόντος, που συνέδεαν τη βραδινή διασκέδαση αυτής της μέρας με το σινεμά. Απήλαυσε το «Μια Θέση στον Ήλιο». Και ήρθε ξανά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Συγκινητικά υπέροχη, σε τρόπους, εμφάνιση και κοινωνικότητα.
Η παρέα που συνήθιζε (καθημερινά!) να κάθεται στα ψηλά σκαμπό, μπροστά από τη μπάρα του σινέ ΑΝΕΣΙΣ, για αρκετές μέρες αλλά ειδικά στην προβολή του «Grease», όπου βρέθηκε στα όρια του να χορέψει κιόλας. Γενικά, σε εκείνη τη βραδινή, έβλεπες τα περισσότερα κεφάλια να πηγαίνουν αριστερά-δεξιά, στον ρυθμό των τραγουδιών…
Το debate στο διάλειμμα και μετά το τέλος της προβολής του «Summer Holiday», με θεατές έκπληκτους μπροστά στα locations των γυρισμάτων στην Αττική αλλά και την επιπλέον ανακάλυψη ότι κάποιες περιοχές (όπως ο Μαραθώνας) «έπαιξαν» ρόλους τοποθεσιών… του εξωτερικού (η λεπτομέρεια μέρους του φράγματος «έδωσε» το συγκεκριμένο παράδειγμα)!
Ο λαός θέλει… Χίτσκοκ! Παρά τις πολλαπλές επανεκδόσεις τους εδώ και χρόνια, τα φιλμ του Βρετανού σκηνοθέτη (ειδικά το «Κυνήγι του Κλέφτη») συγκέντρωσαν τους περισσότερους θεατές. Γι’ αυτό και είναι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης που πέρασε από το σινεμά. Τελεία.
Οι προβολές κάποιων cult ταινιών τρόμου (από τα 80’s, παρακαλώ) ήταν εκείνες με τη μικρότερη προσέλευση θεατών. Μεγάλοι καραγκιόζηδες οι λεγόμενοι «fans» του είδους στην Ελλάδα. Ή τζαμπατζήδες. Ακόμη κι έτσι, για γέλια…
Τα παιδάκια που έψαχναν για Pokémon, μετά τη μία το πρωί στο Άλσος Βεΐκου, λίγο πριν την είσοδο του σινέ ΓΑΛΑΤΣΙ. Φαντάζομαι πως αν τους λέγαμε ότι παίζει το «Παρασκευή και 13» μέσα, ούτε την ταινία θα ήξεραν ούτε και τι είναι αυτό το «σινεμά»…
Ο τύπος που ζήτησε… τα λεφτά του πίσω μετά από ένα ημίωρο θέασης του «Ο Φίλος μου κι Εγώ», επειδή… «χαλάστηκε» από τη «μαστούρα» και την υπερβολική (!) χρήση ναρκωτικών της ταινίας!
Τα ουρλιαχτά γέλιου που πέσανε στο «Wet Hot American Summer». Αντιγόνη, sorry που (θα) σε γέμισα μελανιές στην πλάτη, κάποιον έπρεπε να βαράω, αλλιώς θα έπεφτα στο πάτωμα…
Το τιγκάρισμα της λήξης με το «Κάτω από τον Ήλιο», ταινία ιδανικά φτιαγμένη για το φετινό αφιέρωμα. Και ακόμη ένας (προ)λόγος δημόσιος, προς εσάς, διόλου ευγενικός, θρασύς αλλά ουσιαστικός, μπας και συνέλθετε και υποστηρίξετε όλο και περισσότερο τους θερινούς κινηματογράφους, που το πολεμάνε ν’ αντέξουν, παρά τον κακό προγραμματισμό και τους εκβιασμούς της διανομής για να παίζουν τα απομεινάρια των «ραφιών» τους το καλοκαίρι.
Στην τελική, το ταμείο έδειξε αύξηση και για φέτος. Και τα σχόλια τα δικά σας ήταν απόλυτα ενθαρρυντικά και όμορφα. Για να συνεχίσω. Και του χρόνου…
