Συμβαίνει από νωρίς στην καριέρα του, τουλάχιστον από το «Chungking Express» (1994), με το οποίο έγινε κάπως γνωστός και άρχισε να καθιερώνεται ως «φεστιβαλικός». Έκτοτε, αναγνωρίστηκε και αγαπήθηκε από κινηματογραφιστές όλου του πλανήτη, ουχί όμως ολοκληρωτικά και από την κριτική. Η πλειοψηφία των τελευταίων δεν αναγνωρίζει απαραίτητα την αξία του, πάντοτε του βρίσκει ψεγάδια και δεν τον συγκαταλέγει ανάμεσα στους αγαπημένους της φορμαλιστές δημιουργούς του σύγχρονου σινεμά.
Παρακολουθώντας το «The Grandmaster» (το οποίο διανέμεται στις ΗΠΑ με την υποστήριξη του Μάρτιν Σκορσέζε!), με βασάνιζε αυτή η σκέψη. Θαμπωμένος από τις εικόνες – σήμα κατατεθέν του Γουόνγκ, μετά το τέλος του φιλμ, προσπαθούσα να φτιάξω μια λίστα με τις «ιερές αγελάδες» της φόρμας που με τεράστια δυσκολία (σχεδόν ποτέ, δηλαδή) εισέπραξαν επικριτικά σχόλια για τη δουλειά τους, ακόμη και όταν αυτή κατέληγε να μοιάζει περισσότερο με μανιέρα (που υποτίθεται πως προστατεύει τη σταθερότητα της «γραφής» του δημιουργού). Κατέληγα πάντοτε σε ονόματα όπως του Ταρκόφσκι, του Αγγελόπουλου, του Ταρ… Αντιλαμβάνεσαι γρήγορα το συμπέρασμα!
Φυσικά και δεν πρέπει να μιλάμε για ρατσισμό των εικόνων από την «ευγενή» ράτσα των κριτικών. Το θέμα δεν είναι η αισθητική φόρμα και η όποια αποθέωση ενός καλλιτεχνικού φορμαλισμού, αλλά… ο ρυθμός! Η «αμαρτία» στο σινεμά του Καρ Γουάι δεν είναι η – δήθεν κούφια – γοητεία των εικόνων του, αλλά η ταχύτητα, τα γρήγορα cut, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί τα θρασύτερα slow motion αυτοθαυμασμού που έχει επιδείξει αυτή η Τέχνη! Αν οι ταινίες του έσερναν μαζί τους τη βαρύτητα των άσκοπων, «ποιητικών» μονοπλάνων, με ένα σχεδόν ακατέργαστο μοντάζ και με λιγότερη έπαρση ή ενδιαφέρον προς το ωραίο, τότε, ναι, ο Γουόνγκ θα ήταν κι εκείνος ένα από τα προστατευόμενα τέκνα της κριτικής. Ευτυχώς που δεν…
