του Παναγιώτη Μήτσικα

Το ισπανικό σινεμά και, δη, αυτό του τρόμου γνωρίζει πιένες τα τελευταία χρόνια, κατορθώνοντας να παρουσιάσει ένα χρυσοφόρο μείγμα εξωστρέφειας και mainstream κινηματογράφου, το οποίο έχει αποδειχθεί εξαιρετικά προσοδοφόρο στις ευρωπαϊκές αγορές. Φυσικά, όταν «βιομηχανοποιείται» η φιλμική παραγωγή, αρχίζεις να πετυχαίνεις τις αξιόλογες ταινίες με το δίκαννο, μιας και το «quantity over quality» γίνεται δόγμα. Στην πρώτη κατηγορία θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το «Οδός Μαλασάνια 32», που σκηνοθετεί o Αλμπέρτ Πιντό (δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του, «Matar a Dios») κι αποφασίζει να το ντύσει με το κλασικό, πλέον, «jump scares κι άγιος ο Θεός»!

Το φιλμ διαδραματίζεται στα ‘70s, μία εποχή στην οποία το όνειρο μιας νέας αρχής στις μεγαλουπόλεις βρισκόταν στο απόγειο του, όσο κι αν η Ισπανία είναι μία εξαιρετικά πλούσια σε παραγωγή χώρα ώστε να κρατήσει κάποιο ικανό κομμάτι του πληθυσμού στα χωριά. Η γειτονιά του Μαλασάνια, από τις γνωστότερες της Μαδρίτης (χάρη στο gentrification που έφερε τους hipster στο κατώφλι της), εκτελεί χρέη σκηνικού για τις περιπέτειες της οικογένειας, και οι (κοινότοπες) αναφορές στον παγκόσμιο κινηματογράφο ξεκινούν. Ας μη γελιόμαστε, το «Οδός Μαλασάνια 32» είναι ένα εντελώς αδιάφορο και χιλιοειπωμένο εγχείρημα που, συν τοις άλλοις, δεν μπορεί να βάλει σε στοιχειώδη τάξη ακόμη και αυτά τα ολίγα που θέλει να πει.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με το κλασικό μοτίβο τρόμου του στοιχειωμένου σπιτιού από προηγούμενο ένοικο, κι όλα δηλώνουν παρόντα: τα τριξίματα των παλιών ξύλινων πατωμάτων, η κουνιστή καρέκλα, τα παλιά κάδρα / πορτρέτα, το πικάπ. Και μετράμε… Μία ξεκούδουνη στιγμή «Poltergeist», χωρίς καμία συνοχή με οτιδήποτε συμβαίνει πριν ή μετά στην αφήγηση. Μία ευκατάσταστη γηραιά ερευνήτρια του ανεξήγητου και του παραφυσικού, ως απομίμηση από «Το Κάλεσμα». Σκηνές (προς την κορύφωση του φινάλε) που κλείνουν το μάτι στον «Εξορκιστή» – αλλά, εντάξει, σε αυτή την περίπτωση οφείλουμε να ομολογήσουμε πως το ίδιο συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών τρόμου οι οποίες ακολούθησαν το ορόσημο του Γουίλιαμ Φρίντκιν. Όλα τα παραπάνω αντιπαραβάλλονται στο τρίπτυχο προκάτ μουσική (για) σασπένς / ξαφνική σιωπή / jump scare. Για να έρθει να τ’ αποτελειώσει η κατάληξη, σε recital διεκπεραίωσης (εντάξει, γέλασα κιόλας, δεν άντεξα).

Κι όμως, παρότι τα πάντα δείχνουν να μοιάζουν με απόλυτο ναυάγιο (προσθέστε και την απουσία ακόμη και της κλασικής σεναριακής οικονομίας του horror), δεν γίνεται να μην προσέξουμε τη σκηνογραφία και το εντυπωσιακό σπίτι στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία. Ας φανταστούμε τι θα συνέβαινε εάν το όλο project βρισκόταν στα χέρια ενός Γκιγέρμο ντελ Τόρο (για παράδειγμα). Όχι πως το ζητούμενο είναι να δούμε έναν (ακόμη) «Πορφυρό Λόφο», αλλά, τουλάχιστον, ας απαιτούμε έναν στοιχειώδη σεβασμό σε τούτο το είδος, που έχει κατακερματιστεί από ορδές σκηνοθετών (και θεατών, φυσικά) ως ένα εύκολο καταναλώσιμο χιτάκι για τα multiplex, με τα popcorn ανά χείρας…