Πήγε μια από αυτές τις «φιλελεύθερες», τις «γνωστικές», τις χειραφετημένες, βρε αδελφέ, και είδε το «Λύκο της Wall Street» σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Εγώ, ειλικρινά, δεν τη γνωρίζω την κυρία, ούτε τι κάνει στη ζωή της, ούτε γιατί δημοσιοποίησε τη «γνώμη» της για το φιλμ σε ένα από αυτά τα sites που περιλαμβάνουν ποικίλη ύλη, πολιτική, κοινωνική κριτική και… ό,τι μας κάτσει για κανένα extra Share διαδικτυακώς (η διαφήμιση να ’ναι καλά).
Πήγε, λοιπόν, η κυρία και «είδε» την ταινία, προφανώς γιατί είναι του Σκορσέζε, αλλά και γιατί, όπως αποδείχθηκε, κάποτε είχε νιώσει μια κάποια έλξη προς το πρόσωπο του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Αλλά δεν το άντεξε το έργο και βγήκε εκτός αιθούσης προ του τέλους. Ήταν πολλά τα drugs, ίσως και οι ερωτικές πράξεις, έφριξε η γυναίκα με τόσο «καπιταλισμό». Και ως σκεπτόμενος και με συνείδηση άνθρωπος, είπε να κάνει την «κριτική» της, να μάθουμε όλοι πόσο δεν άντεξε να δει τον φιλμικό αυτόν «βόθρο».
Το κρούσμα μού θύμισε ελαφρά μια αρχισυντάκτρια που είχα παλιότερα, η οποία είχε αποπειραθεί να λογοκρίνει την κριτική μου για το «Dogville» του Λαρς φον Τρίερ, επειδή το χαρακτήριζα κακό (με σαφέστατα επιχειρήματα). Εκείνη, φυσικά, δεν το είχε δει. Αλλά είχε ήδη άποψη γι’ αυτό. Διότι ήταν του Τρίερ! Της απάντησα, λοιπόν, αν ήθελε, την επόμενη εβδομάδα, αφού θα το είχε δει κι εκείνη, πια, σε περίπτωση διαφωνίας με την κριτική μου, να εκμεταλλευτεί την ιεραρχική δύναμη που είχε στο συγκεκριμένο έντυπο και να γράψει μια αντίθετη άποψη και ότι «ο Φραγκούλης είναι ένας μαλάκας». Η διαφορά τής μιας κυρίας Ντιβάνι (ή κάτι τέτοιο) από τη δική μου «κυρία» αρχισυντάκτρια εντοπίζεται στο ότι η δεύτερη ήταν πιο low profile τύπος και δεν την έκαιγε να δημοσιοποιήσει την – όποια – «κριτική» της για να υπάρξει. Τα κοινά τους στοιχεία; Και οι δύο δεν είχαν δει τις ταινίες! Αλλά είχαν άποψη γι’ αυτές. Όπως και κωλοτρυπίδες.
