Ο Ρότζερ Ίμπερτ (ναι, εδώ τον προφέρουν όλοι λάθος, ακόμα – πες το και περιύβριση νεκρού) δεν ήταν σοβαροφανής. Η πηγή έμπνευσής του στην κριτική κινηματογράφου ήταν τα σατιρικά comics του περιοδικού MAD! O Ρότζερ Ίμπερτ ήταν mainstream, ήταν εκείνος που έμαθε την Αμερική να διαβάζει (ή και να… ακούει, περισσότερο) κριτική και τα studios να τρέμουν την ώρα και τη στιγμή που θα κατέβαζε τον αντίχειρά του, μ’ εκείνο το trademarked «thumb down» του. Ο Ρότζερ Ίμπερτ ήξερε να αγαπά και να μισεί τις ταινίες. Είχε τα κότσια να γράφει κάτι τόσο απλό αλλά καταιγιστικά αρνητικό («I hated this movie. Hated hated hated hated hated this movie. Hated it.»), όσο και να συγκρίνει μια κινηματογραφική εμπειρία με εκείνη της… κολονοσκόπησης!
Ο Ρότζερ Ίμπερτ έγραφε και μιλούσε για το θεατή. Κατανοούσε τη σημασία του σινεμά των ειδών και συνέκρινε με βάση αυτή τη λογική και το entertainment value, χωρίς να τσουβαλιάζει μεταξύ τους ανόμοια φιλμ και genres. Πώς είναι δυνατόν να θρηνούν οι Έλληνες κριτικοί κινηματογράφου το Ρότζερ Ίμπερτ, τη στιγμή που ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο απευθύνονται μέσω των γραπτών τους είναι… ο θεατής; Πώς το γλείψιμο, οι δημόσιες σχέσεις, η διαπλοκή, το μεσοβέζικο, τα «δύο αστεράκια» και τα πεταχτά χαμόγελα που σκορπίζουν παντού μπορούν να συγκριθούν με τον βαθύτατο κυνισμό, το βιτριολικό χιούμορ και το στεγνό θάψιμο των ταινιών, όπως τολμούσε να το κάνει ο Ίμπερτ;
Ο Ρότζερ Ίμπερτ, είτε συμφωνούσα είτε όχι με το στιλ και τα γούστα του, έβαζε την πένα πάνω απ’ όλα. Τα έλεγε καθαρά. Ήξερες πότε αγαπούσε και πότε σιχαινόταν κάτι. Στην Ελλάδα όλα αυτά είναι άγνωστες λέξεις για τους κριτικούς. Όταν, όμως, η λέξη «σινεμά» γίνει κι αυτή παντελώς άγνωστη για το θεατή, θέλω να δω πού θα βρεθούν οι πλερέζες…
