Ήταν σχεδόν σοκαριστικό το timing. Την ώρα της μεγάλης πρεμιέρας της νέας ταινίας του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ που γυρίστηκε στην Ελλάδα, με μια εικόνα κι ένα χρώμα ολοδικό μας, να προβάλλει για πολλοστή φορά τα locations αλλά και τους υπεύθυνους ανθρώπους οι οποίοι ξέρουν να δουλεύουν και να φέρνουν εις πέρας τα πάντα, σε κάθε τομέα της παραγωγής, επιδιώκοντας μια ανάπτυξη όχι απλά (και αφελώς) τουριστική, σε ένα άλλο σημείο της Αθήνας, ο σκοταδισμός, η μισαλλοδοξία και το πραξικοπηματικό έκαναν τη δική τους γιορτούλα, από τη Μεσογείων μέχρι τα πιο απομακρυσμένα μονοπάτια του απόδημου ελληνισμού.
Η δικαιολογημένη χαρά για την υπέροχη ταινία του Λίνκλεϊτερ, που δεν αντιλαμβάνεται τη χώρα μας σα σποτάκι του ΕΟΤ, με μύθους και χωριάτικη σαλάτα, έκλεινε στο παγωμένο χαμόγελο της βαθύτερης συνειδητοποίησης μιας μαύρης εικόνας στην τηλεόραση ή του χαμένου σήματος από τις ραδιοφωνικές συχνότητες, επιστρέφοντας στο αμάξι ή στο σπίτι…
Μιλάει τρομαγμένη για κάτι σαν «επανάσταση» η Ζιλί Ντελπί στο έργο, αλλά ο Ίθαν Χοκ την καθησυχάζει. Δε γίνεται καμία επανάσταση. Τίποτα δε θα γίνει. Όπως πάντα. Γι’ αυτό την αγαπάμε την Ελλάδα. Γιατί, όπως έλεγε και η Μελίνα, στο τέλος όλοι καταλήγουν στην ακρογιαλιά. Και πλέουν σε πελάγη απέραντης αμνησίας. Και στο βαθύ σκοτάδι της αμορφωσιάς και της εγκατάλειψης του πολιτιστικού παρελθόντος. Άλλωστε, πέραν των καλοκαιρινών διακοπών τους, ο Τζέσι και η Σελίν ήρθαν για να δουν και τα αρχαία μας. The ruins. Διπλής ανάγνωσης.
