Είναι ακόμη μια από εκείνες τις εβδομάδες στις οποίες κατηγορούμαι για εξωφρενική αυστηρότητα και «τυφλό μίσος» απέναντι σε σκηνοθέτες και άλλες αηδίες, επειδή, στην προκειμένη, «θάβω» την οσκαρική «ταινιάρα» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το «Λίνκολν». Αν με έβαζες στο εδώλιο, ξέρεις τι θα σου έλεγα; Ότι μιλάει πρώτα ο θεατής μέσα μου, κι ύστερα ο κριτικός. Και ο θεατής μέσα μου, αντικειμενικά, τίμια, και με όλο το θάρρος, είπε… «Χέστηκα για τη 13η Τροπολογία σας»! Ειδικά μετά από αυτές τις μαρτυρικές δύο ώρες και τα τριάντα λεπτά που δεν περνούσαν με καμία δύναμη!
Γιατί να με ενδιαφέρει τι έκανε ο Λίνκολν; Μπορώ να διαβάσω τα βασικά για το έργο του στην όποια Ιστορία της Αμερικής. Σε λιγότερη ώρα, θα έχω μάθει περισσότερα! Γιατί να υποφέρω εγώ για τα μυαλά που κουβαλάει ο γερασμένος Σπίλμπεργκ, του «αυτόματου πιλότου» και των οσκαρικών φιλοδοξιών και ονειρώξεων; Αν πρέπει να σεβαστώ το όνομά του, θα επιστρέψω και θα ξαναδώ τις πρώτες του ταινίες, από την εποχή που τον ενδιέφερε η Τέχνη του κινηματογράφου, η μαστοριά της, όχι οι απολαβές του. Και γιατί να προσπαθήσω να βρω λόγους που εξαλείφουν τη βαρεμάρα την οποία θα υποστεί ο κάθε αθώος θεατής; Το «Λίνκολν» φτιάχτηκε για το κοινό της Αμερικής. Υποχρέωσε ποτέ κανείς το κοινό της Αμερικής να κάτσει και να δει το «Ελευθέριος Βενιζέλος» του Παντελή Βούλγαρη, για παράδειγμα; Θα είχαν κοιμηθεί ή θα είχαν αρχίσει τις εχθροπραξίες εντός της αιθούσης, από το πρώτο τέταρτο κιόλας!
Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, διάβολε. Το «Λίνκολν» δεν είναι μια κακή ταινία. Αλλά είναι μια ανυπόφορη ταινία. Και αυτό θεωρώ πως πρέπει να κρίνω εγώ. Η καλλιτεχνική αξία του σκηνοθέτη είναι διαπιστωμένη και δεδομένη. Ο λόγος ύπαρξης του φιλμ είναι το ζητούμενο, την κάθε φορά. Εμένα μου αρέσει να μιλάω σα θεατής. Δεν είναι κακό για έναν κριτικό να παραδέχεται πως είναι και θεατής. Είναι κακό, όμως, να ξεχνά πως είναι θεατής.
