Στην εισαγωγή του «X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος», που βγαίνει στους κινηματογράφους σήμερα, οι πρώτες εικόνες παρουσιάζουν ένα δυστοπικό μέλλον σκλάβων και πτωμάτων τα οποία σωριάζονται όπως οι νεκροί Εβραίοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εικόνες που κάνουν την αντίστοιχη μελλοντική «μαυρίλα» του sequel του «Εξολοθρευτή» ή των «Matrix» να μοιάζουν με ντισνεϊκό μουσικοχορευτικό νούμερο. Οι πιο ενήλικες θεατές μπορεί να σαστίσουν, τηρουμένων των σημερινών κοινωνικών συνθηκών… Η πιτσιρικαρία ούτε που θα κάτσει να σκεφτεί. Θα σκάσουν οι μεταλλαγμένοι υπερ-ήρωες που θ’ ανοίγουν τρύπες στο χωροχρόνο με ένα «μπραφ» και θα σερφάρουν σε στρώματα πάγου, χτυπώντας τον πανίσχυρο εχθρό. Και θα χειροκροτά την εφεδιά ο άνεργος εικοσάρης. Χέστηκε για το μέλλον. Και μπορεί και να χέστηκε και για την ταινία, δηλαδή, που πιο μαζικά από ποτέ θα «κατεβάσει» σε τέσσερις μήνες για να τη δει σε ένα tablet ή μια οθόνη υπολογιστή, στην καλύτερη περίπτωση.
Κι ύστερα κατηγορούν τον αυτόχειρα, που δεν πίστεψε στη «σταθερότητα». Από πού να βρει να κρατηθεί και πόσο να ματώνει γελώντας με προγραμματικές δηλώσεις; Θα μου πεις, χρειάζεται η φυγή μέσω των «X-Men», λοιπόν. Σίγουρα. Αλλά βγαίνοντας από το σινεμά, αν έχεις τα λεφτά «για πέταμα», που λέει ο λόγος (κυνισμό το λένε στο χωριό μου αυτό…), πέφτεις πάνω σε ανθρώπους που τρώνε από τα σκουπίδια εκεί έξω και… άντε γεια στην ανέμελη διασκέδαση του κινηματογραφικού δίωρου. Κι ύστερα περιμένεις να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Και η επόμενη Κυριακή, μη σου πω, που η Μελίνα στο τέλος την έβγαζε στην ακρογιαλιά. Έκανες τη σύνδεση, εντάξει; Άμα είσαι κι έξυπνος, αυτό ήτανε #diplhs…
