Είμαι η γενιά που ζήλεψε οτιδήποτε το… larger, με τελικό σκοπό την απόκτηση όλο και περισσότερης εξουσίας, για να αντικαταστήσει τη «θεσούλα» του ισόβιου (ούτε δημόσιος υπάλληλος…) κριτικού κινηματογράφου στην όσο το δυνατόν πιο αναγνωρισμένη και εμπορικότερη εφημερίδα (ή, έστω, ένα δυνατό lifestyle περιοδικό με γυμνές καμπύλες στο εξώφυλλο). Που μετέτρεψε τις αισθητικές διαφορές σε μονομαχία του «εγώ», λες και κρινόταν ο (υποκειμενικά) εξυπνότερος και όχι ένα έργο Τέχνης. Που ξεκίνησε τις φιλίες με τη διανομή, για να πηγαίνει μερικά παραπάνω ταξιδάκια (λέγε με και press junket), να ‘χει να πουλάει ύλη σε δύο-τρεις μεριές και μούρη στο κάθε boss, ως ο άνθρωπος που γνωρίζει τους stars, για πέντε λεπτά τη φορά. Που κατέληξε να «αξιολογεί» με βάση τη συχνότητα αυτών των ταξιδιών, αναγκάζοντας τον εαυτό του να μετατρέπει τις καλλιτεχνικές αποτυχίες ενός fast food σινεμά σε… «δύο αστεράκια».
Είμαι η γενιά που έμαθε σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης, αρκεί ο εργοδότης να μου πλήρωνε τον λογαριασμό στο φινάλε. Κι ας μάζευα αποδείξεις από ολόκληρα τραπέζια μισής ντουζίνας ατόμων, παρουσιάζοντάς τα ως δικά μου έξοδα, για να καλύψω μια βόλτα απ’ του Armani στην Κρουαζέτ. Είναι ακριβό το lunch στις Κάννες, αγάπη μου, τι θες;
Είμαι η γενιά που συνδύασε την «κριτική» με τις δημόσιες σχέσεις, την ειδική μεταχείριση, τις εμπορικές συναλλαγές με ένα εκδοτικό συγκρότημα, ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να πληγεί ακόμη περισσότερο η άποψη. Στον βωμό του καλύτερου συμφέροντος για την αγορά. Μεγαλύτερη αγορά, μεγαλύτερα έσοδα, περισσότερες δουλειές, λιγότερη αξιοπρέπεια, όλοι οι θεατές στο μαντρί του multiplex. Ευτυχισμένοι καιροί. Με το marketing της διανομής να έχει, πλέον, γνώσεις πωλήσεων ενός «προϊόντος» και ουχί ενός έργου τέχνης. Με τον τελευταίο διανομέα της χώρας να πιάνει την καλή μ’ ένα-δύο hits και να αποκτά ξαφνικά κατάλογο τριάντα ταινιών και βάλε τη σεζόν. Με φτηνό budget, αλλά και ευρωπαϊκά κονδύλια υποστήριξης από πίσω και τρελές τιμές σε υπέρογκα «πακέτα» που μοσχοπουλιόντουσαν στην ΕΡΤ και ενίοτε και σε κανένα συνδρομητικό. Ο «κριτικός» να ‘ναι καλά. Τέσσερα με πέντε «αστεράκια» κάθε εβδομάδα. Όλοι θα πάρετε, παιδιά! Εμένα, τι θα μου δώσεις; Αποκλειστικό θεματάκι; Συνέντευξη με τον τάδε; Ταξιδάκι στις ΗΠΑ ή καμία UniFrance, να φάμε και να πιούμε;
Είμαι η γενιά που εξολόθρευσε το κοινό για να κάνει τη δουλίτσα της. Που ακόμα και σήμερα, παίρνει την κουράδα ταινίας και την ψεκάζει με αποσμητικό χώρου, μπας και παρασύρει κανένα απομεινάρι του «σινεφίλ» είδους… απολύτου ασχετοσύνης, που θα του αρέσει πάντα ο τάδε σκηνοθέτης, γιατί είναι «δημιουργός», «ποιητής», το «ανέβα στο τραπέζι μου, κούκλα μου γλυκιά» της κουλτούρας που υποχρεώθηκε να αναμασά το σκέτο στερεότυπο. «Μια ταινία με ωραία χρώματα, που με ταξίδεψε», πρόβλημα;
Είμαι η γενιά που πήρε την κάθε εισπρακτική αρπαχτή ή την κάθε «φεστιβαλικής κοπής» μαλακία της ντόπιας παραγωγής και την εξύψωσε στο επίπεδο της όποιας εκδούλευσης, για να είναι μέσα στα πράγματα, για να διεκδικήσει κι άλλες θεσούλες, έξω κι από τα πεθαμένα σήμερα media. Είμαι η γενιά που όταν μεγαλώνει και θέλει ακόμη περισσότερα, γίνεται παράγοντας. Γίνεται διανομέας, φεστιβάλ, τηλεοπτικός πανελίστας που αν έβαζε υποψηφιότητα θα γινόταν και βουλευτής, βρε αδελφέ. Καλύτερος μισθός, εξασφαλισμένη σύνταξη, άμα είναι larger, μου κάνει, θα το πάρω.
Είμαι η γενιά που θα παραδώσει τη σκυτάλη στο ακόμη πιο απαθές, απαίδευτο κι ανώδυνο. Στο πιο «χαρούμενο». Που και με ψίχουλα αποδοχής, τα βρίσκει όλα θετικά. Που δεν θα σκάσει, μωρέ. Αρκεί να υπάρχει σε μια γωνίτσα του χώρου και να καταναλώνει το γούστο του στο τζάμπα. Με «αρθρογραφία» του στιλ «Οι Καλύτερες Ταινίες του Πρώτου Τριμήνου του Παραχρόνου» και «Το Καλύτερο Γιατί Έτσι της Χρονιάς» και «Δεν το Έχω Δει Ακόμα Αλλά Ξέρω Ήδη Ότι Είναι Σούπερ»! Yolo! Και κάνε Share και Like, γιατί έχω και πληρωμένο hashtag, άμα λάχει. Και στο τέλος θα ανταμειφθώ με το καρα-αποκλειστικό junket των τριών λεπτών one on one, για να μάθω ότι «στο γύρισμα είχαμε πολύ ωραία ατμόσφαιρα» και να ρωτήσω πόσο αγαπάει το celebrity την Ελλάδα, διότι το αφεντικό μπορεί να το βγάλει σε motto. Κριτική; Γιατί; Αφού πέρασε όμορφα η ώρα, έκανα και tag το σινεμά και «feeling amused»!
Πόση αηδία. «Για την Τέχνη»…
