του Ηλία Φραγκούλη

Δέκα χρόνια (!) μετά το αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο του με το «Μαύρο Λιβάδι», ο Βαρδής Μαρινάκης επιστρέφει με το «Zizotek», ένα οικογενειακό δράμα με στοιχεία περιπέτειας και μία λανθάνουσα συγγένεια με το μεταναστευτικό ζήτημα. Και πάλι, διακρίνονται κάποιες αρετές στο οπτικό μέρος του έργου, όσο και μία εμφανής εμμονή με το στοιχείο της φύσης (αν όχι και του folclore), που φτάνει να αποζητά ένα είδος «απόδρασης» προς το μη ρεαλιστικό. Ατυχώς, το σενάριο της ταινίας δεν κάνει «μαγικά» για να ανυψώσει το όλο εγχείρημα…

Μία μάνα (αλλοδαπή) εγκαταλείπει το εννιάχρονο παιδί της σ’ ένα πανηγύρι κοντά στα σύνορα με Βουλγαρία. Ο μικρός δεν απευθύνεται σε κανέναν άνθρωπο για βοήθεια, δεν ζητά την Αστυνομία ώστε να τον πάνε πίσω στο σπίτι του, αλλά κρύβεται στο δάσος και εκεί ανακαλύπτει ένα παράπηγμα στο οποίο κατοικεί ο Μηνάς, ένας ιδιότροπος μεσήλικας, σκέτο αγρίμι, που δεν αρθρώνει λέξη και επικοινωνεί με μολύβι και χαρτί (ουδέποτε μαθαίνουμε εάν δεν δύναται να μιλήσει πραγματικά ή αν πρόκειται για ένα είδος «όρκου σιωπής» που κρατάει πεισματικά).

Ο Μηνάς είναι μπλεγμένος (και) με το παράνομο trafficking μεταναστών (!) ως οδηγός φορτηγού που τους μεταφέρει στην περιοχή, υποπλοκή που σχεδόν δεν βγάζει νόημα στο σύνολο της αφήγησης του φιλμ. Επίσης άνευ νοήματος είναι και η επιλογή του τίτλου της ταινίας, που προέρχεται από μία κωδική λέξη «της δουλειάς». Το αγόρι δεν έχει γνωρίσει πατέρα, έτσι θα νιώσει την ανάγκη να πλησιάσει τον άνδρα, όμως η εξέλιξη «πρέπει» να είναι δραματική για όλους τους. Διαφορετικά, θα μέναμε σε σκηνές γαλήνης και φιλίας μεταξύ ενός άνδρα κι ενός παιδιού που αναζητούσε απεγνωσμένα το όποιο πατρικό πρότυπο (σκέτη πλήξη).

Ατυχώς, το σενάριο του Μαρινάκη και του Σπύρου Κρίμπαλη δεν αποκτά ποτέ κάποιο ενδιαφέρον ούτε και συγκινεί, με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι έχασες τον χρόνο σου, παρά τις προσπάθειες του σκηνοθέτη να κατευθύνει την ταινία προς μία κάποια «παραμυθένια» φυγή, με την κατάληξη στο χιονισμένο ορεινό τοπίο (κατόπιν δραματικής κορύφωσης – πρόφασης) να μοιάζει σαν να προέρχεται από άλλο φιλμ. Είναι να απορείς γιατί οι άνθρωποι που διάβασαν τούτη την ιστορία ένιωσαν ότι μπορεί να γυριστεί σε ταινία που αφορά (και ποιους;) θεατές, καθώς το «Zizotek» παραμένει πάντοτε αναποφάσιστο ως προς το φιλμικό είδος στο οποίο ανήκει, αλλά και την ταύτιση με… το όποιο ηλικιακό target group! H δική μου λογική δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει το «μυστήριο» της ύπαρξης αυτού του έργου…