του Ηλία Φραγκούλη

Προσοχή! Μην αφήσετε την (ιντριγκαδόρικα μακάβρια) animated εισαγωγή να σας ξεγελάσει! Το «Γουίνι το Αρκουδάκι: Αίμα και Μέλι» είναι μία από τις πλέον φρικτά απαράδεκτες και ανεξήγητες για τον κοινό νου κινηματογραφικές εμπειρίες της φετινής σεζόν! Και σας μιλώ ως ένθερμος fan του horror genre!

Ακολουθεί ένα εντελώς αδικαιολόγητο στόρι, μ’ ένα τσούρμο από φίλες (ειλικρινά, δεν κατάλαβα ποτέ πως χώρεσαν σ’ ένα αμάξι, έχοντας και αποσκευές) οι οποίες πάνε σε εξοχικό σπίτι για χαλάρωση, πλησίον του τόπου κατοικίας των Pooh και Piglet, που εμφανίζονται σαν ένα είδος μετάλλαξης ανθρώπου με ζώο ή σαν κακό αποκριάτικο ανέκδοτο (το δεύτερο πείθει περισσότερο). Ήδη κρατείται αλυσοδεμένος και βασανισμένος (μαστιγωμένος με πλεξούδα μαλλιών, για την ακρίβεια!) ο ενήλικας Κρίστοφερ Ρόμπιν, ο οποίος επέστρεψε στο δάσος… γιατί έτσι, με σκοπό να δει αν θα ξαναβρεί τους χαμένους του φίλους ή… τα οστά τους.

Στο πλαίσιο του gore, υπάρχουν δυο-τρεις αξιοσημείωτες σκηνές (μια «κιμαδοποίηση» και δυο κεφάλια που συνθλίβονται αποτελούν το highlight), όμως, η κατάσταση είναι τόσο τραγικά αστεία (οι γκόμενες – θηράματα αντιδρούν χειρότερα κι από μπάζα, ενώ οι διώκτες τους εμφανίζονται όπου και όποτε λάχει, αλλάζοντας στα καλά καθούμενα ρυθμό κίνησης άνευ αιτιολόγησης, από απλό σούρσιμο μέχρι έξαλλο τρέξιμο!) που μέχρι να περάσουν ακόμη κι αυτά τα λιγοστά 84 λεπτά της διάρκειας του φιλμ, το πιθανότερο είναι να αναπτύξεις φονικά ένστικτα ή τάσεις αυτοχειρίας, ανάλογα με το πόση αξία δίνεις στη μάταιη ύπαρξή σου.

Το φινάλε μαρτυρά μια λανθάνουσα φιλοδοξία των παραγωγών για τη μελλοντική δημιουργία ενός sequel (Θεέ και Κύριε!). Σε αυτό το ενδεχόμενο, πατάω από τώρα «τα μυστικά του καλού ψήστη» στο YouTube, μπας και υπάρχει ανάλογο βιντεάκι (υπάρχει!), να το σώσω για την περίπτωση που θα φανεί πραγματικά χρήσιμο σ’ εκείνη τη «μαύρη» ώρα….