του Άγγελου Μαύρου

Στο δεύτερο μισό αυτής της ταινίας, ο Παριζιάνος ήρωας ανεβάζει ένα μουσικοχορευτικό – pet project στη Νέα Υόρκη (ίντριγκα που χωρίζει, πρόσκαιρα, το ζεύγος της ταινίας). Ηλίου φαεινότερη η «προβολή» τής συναφούς, κινηματογραφικώ τω τρόπω, φιλοδοξίας του δημιουργού του και, διακινδυνεύοντας μια πρόβλεψη, δε θ’ αργήσει η μέρα που ο Ιούτ θα περάσει τον Ατλαντικό. Το αν θα το πράξει για κάτι σαν την προηγούμενη ταινία του, τον live (που λέει ο λόγος) action «Λούκι Λουκ», ή quelque chose παραπλήσια slapstick (τώρα στις παρυφές του screwball) αλλά, όπως εν προκειμένω, ρομαντικό με χάδια family, μικρή σημασία – όχι για το Χόλιγουντ, για εμάς – θα έχει, αν εξακολουθήσει να απευθύνεται στο mainstream κοινό αίσθημα, έστω με όχι ανέραστο τρόπο.

D’ accord, αρκεί μια σαβούρδα με τα μούτρα εν κατακλυσμώ και μια αφίσα του «Καζαμπλάνκα» επάνω απ’ τα κρεβάτια και του αρσενικού και του θηλυκού για να στήσεις ένα boy meets girl (ιδίως αν εμπνέεσαι πλάι στη γυναίκα σου – η συνσεναριογράφος Σόνια Σιλίτο), αλλά τι γίνεται όταν αρχίσουν οι κουτσουκέλες; Η ματσωμένη power mom σε girly κρούσματα αδεξιότητας, η ακαριαία και οιονεί αυταπόδεικτη τροπή daddy cool (ενός ως χθες σιμπεμόλ ζιγκουάλα με, κατά δήλωσή του, παιδοφοβία), το άσχημο «σκάσιμο» νοιαξίματος των δύο προκατόχων του (ένας γυμναστής που του τρίζει τα δόντια ενώ έχει «πουλήσει» τη γυναίκα του στο δεύτερο, έναν υπολογιστή μεγιστάνα της Τέχνης που εξιλεώνεται όψιμα μ’ ένα εν πολλοίς ξεκάρφωτο «Αυτή η οικογένεια είναι όλη μου η ζωή»), η επιστήθιου δακτύλου ρήξη – μεταμέλεια – υπέρβαση αντιξοοτήτων – επανασύνδεση πιτσουνακίων (με το r’n’b feelgood soundtrack να καταπίνεται με δυσκολία – ώσπου πέφτει η Έτα Τζέιμς και το «At Last», και ξερνάς όπως ο βενιαμίν, τύπου Ντέιμιαν της «Προφητείας» αλλά ξανθόψειρας).

(Τα ανήλικα σε απαρτία έχουν την πρέπουσα αγωγή αλλά είναι) αυτός και οι διαβολιές του, όπως η επαναληπτική τριάδα των στριγγλιών και ο χορός πάνω στο κρεβάτι, η σολφέζ επαγγελματική επένδυση λεγάμενου, οι εντυπωσιακές χρονώσεις στα γκαγκ ή τα τρικ μπούφλας με κορυφαίο ένα υδραυλικό φεύγα νιπτήρα στον πωπό της Μαρσό (σχεδόν σωτήριο για το ξελόγιασμα του θεατή το εμφανισιακά διαρκούν «La Boum» της, όπως και του Ελμαλέ), η οποία πέφτει τέλεια επίσης απ’ τις σκάλες, και πεταχτά μάκια (τα ταχυδακτυλουργικά του προκομμένου για τους «σπόρους» σίγουρα, η 90χρονη Εβραία αλλά σκαμπρόζα γιαγιά με τη μάσκα οξυγόνου σίγουρα όχι)… εισπράττονται. Αλλά «Η Αγάπη Δεν Έρχεται Εδώ Μόνη», φέρνει και μία φιλμοφιλική απογοήτευση. Θα το ρισκάρεις, για μερικά φιλιά α λα γαλλικά, να σου ραγίσουν (πάλι) την καρδιά;