Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ PARKOUR (2015)
(TRACERS)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντανιέλ Μπενμαγιόρ
- ΚΑΣΤ: Τέιλορ Λότνερ, Μαρί Αυγκερόπουλος, Άνταμ Ρέινερ, Ράφι Γκαβρόν, Τζόνι Γου
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ / SEVEN FILMS
Ποδηλάτης courier που χρωστάει λεφτά στην κινέζικη μαφία, πέφτει πάνω σε καταδιωκόμενο κορίτσι που κάνει εντυπωσιακές κινήσεις parkour. Την ακολουθεί, θα γνωρίσει αυτήν και τη συμμορία της και θα θελήσει να γίνει μέλος κι εκείνος.
Όποιος μπει στην αίθουσα ανυποψίαστος, δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία. Η ταινία το λέει από τον τίτλο: «Η Συμμορία του Parkour». Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο να δει κανείς και αν δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για το άθλημα, δεν υπάρχει και λόγος να μπει στο σινεμά. Από την άλλη πλευρά… αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό το εντυπωσιακό άθλημα, η ταινία του Ντανιέλ Μπενμαγιόρ σου προσφέρει πλήθος σκηνών και θεαματικών κινήσεων.
Από τη στιγμή που θα αρχίσει η ταινία, δεν χρειάζεται να έχεις μαγικές ικανότητες για να καταλάβεις πού το πάει. Δεν έχει και τόση σημασία, άλλωστε. Παρακολουθούμε τον Καμ, έναν courier που γυρίζει τη Νέα Υόρκη με το ποδήλατό του και χρωστάει στην κινέζικη μαφία. Επειδή είναι και άτυχος, διαλύει το ποδήλατο όταν θα πέσει πάνω στη Νίκι και θα χάσει και το μεταφορικό του μέσο. Όταν αποκτήσει ένα ολοκαίνουργιο ποδήλατο, θα επιδιώξει να τη βρει ξανά και θα ανακαλύψει ότι η Νίκι είναι μέλος μιας ομάδας που χρησιμοποιεί τις ικανότητές της στο extreme sport όχι αποκλειστικά για αθλητικούς λόγους, αλλά και για να κάνει «ύποπτες» μεταφορές.
Εννοείται ότι υπάρχουν κι άλλα twists, όπως ότι – surprise! – ο Καμ θα ερωτευτεί τη Νίκι, εκείνη θα τα έχει με άλλον, κάποιος δεν θα είναι ακριβώς ό,τι φαίνεται ότι είναι και… τα λοιπά «γνωστά». Έχει και πολλή σημασία; Σχεδόν καμία. Ολόκληρη η ταινία αποτελεί απλώς μια αφορμή για να γυριστούν εντυπωσιακές σκηνές parkour. Και είναι πράγματι πολύ θεαματικές. Ίσως όχι τόσο στον τρόπο που έχουν γυριστεί, αλλά κυρίως στην ικανότητα των stunt persons, που κάνουν ακραία ακροβατικά σε σκηνές μεγάλης διάρκειας και εμφανώς χωρίς την παρέμβαση CGI.
Ακόμη και οι ηθοποιοί έχουν δουλέψει πολύ σε αυτό το κομμάτι και φαίνεται. Μπορεί να μην έχεις να πεις πολλά για την υποκριτική γκάμα τού Τέιλορ Λότνερ ή της Μαρί Αυγκερόπουλος (δεν τους το ζητάει και η ταινία), αλλά σε σωματικό επίπεδο τα παιδιά ξεσκίστηκαν. Αν υπήρχε ένα σενάριο έστω και λίγο περισσότερο πρωτότυπο, ίσως και το φιλμ να ξέφευγε κάπως από τους περιορισμούς της κατηγορίας «αθλητικό ταινιάκι».
