του Ηλία Φραγκούλη

Ο ευνουχισμός της μυθοπλασίας συνεχίζεται! Το πρόσφατο trend της καταγραφής ενός απλού (και απλοϊκού, ενίοτε) καταστασιακού καθημερινότητας που οι φεστιβαλικές διοργανώσεις έχουν αγκαλιάσει με τόση θέρμη ως «νεωτερισμό» κινηματογραφικής αφήγησης, μα δεν οφείλει να αφορά ούτε την εμπορική διανομή, ούτε καν το κοινό, ξαναχτυπά με το «Τοτέμ», ένα από εκείνα τα «καλόψυχα» δραματάκια όπου… σχεδόν τίποτα δε συμβαίνει ή εξελίσσεται, ώστε να σου τραβήξει την προσοχή για να το παρακολουθήσεις.

Μια γυναίκα φτιάχνει ένα κέικ, μια άλλη βάζει ηλεκτρική σκούπα στο σαλόνι, μια άλλη φτιασιδώνεται στο μπάνιο, μια άλλη περνάει χρωμοβαφή στο μαλλί, ένα κοριτσάκι κολλάει σαλιγκάρια σε κρεμασμένους πίνακες ζωγραφικής, ένας παππούς φροντίζει το αγαπημένο του φυτό στη γλάστρα… Από κάτι τέτοιες στιγμές αποτελείται το φιλμ της Λίλα Αβιλές, καθώς πλησιάζει το βράδυ του party για τον (ενδεχομένως στα τελευταία του) πατέρα της μικρής Σολ, που παρά τις χημειοθεραπείες ή τα… ξόρκια (με κυρία που διώχνει τα κακά πνεύματα από το πατρικό του ήρωα με… φλεγόμενο φραντζολάκι ψωμιού) δεν δείχνει να καλυτερεύει στην υγεία του.

Οι διάλογοι είναι εντελώς τυπικοί, με έμφαση στο ρεαλιστικά… ανούσιο και κύριο θέμα την έλλειψη χρημάτων για να συνεχίσει τις θεραπείες του ο ήρωας ή το αν θα μεταφερθεί εντός το γιορτινό τραπέζι, σε περίπτωση βροχής έξω. Μπορεί να τα περιγράφω αρκετά ψυχρά όλα αυτά τα «τεκταινόμενα», όμως, μετά το πρώτο μισάωρο μονάχα πλήξη αισθανόμουν, όσο και να ήθελα να συμπαρασταθώ (νοητά) στον ασθενή ή την ανήλικη κόρη του, η οποία με τόση προσμονή εισήλθε στο σπίτι για να δει ξανά τον πατέρα της. Υπάρχουν κάποιες (ελάχιστες) στιγμές που βγάζουν έναν ψυχισμό στα πρόσωπα, όμως, είναι τόσο πολλά που το σενάριο αδυνατεί να τα μετασχηματίσει σε ουσιαστικούς χαρακτήρες, κάτι που αφήνει εντελώς έκθετη μέχρι και την επτάχρονη Σολ, η οποία από (υποτίθεται) πρωταγωνίστρια… γίνεται άφαντη στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αφήνοντας τους ενήλικες (απλά) να φλυαρούν.

Στο πλαίσιο της γνωστής σεναριακής μάστιγας των τελευταίων ετών, πόσω μάλλον όταν το storyline είναι τόσο φτωχό, το «Τοτέμ» δεν διαθέτει καν φινάλε, καθώς δεν γίνεται να ολοκληρώσεις κάτι που… δεν υπήρξε ποτέ. Κι αφήστε τους υπόλοιπους κριτικούς να σας φλομώνουν με το «τέλος της αθωότητας» και άλλα «τρυφερά» στερεότυπα.