Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (2022)
(THE SANCTITY OF SPACE)
- ΕΙΔΟΣ: Ντοκιμαντέρ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρενάν Οζτούρκ, Φρέντι Γουίλκινσον
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 101'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: NEO FILMS
Για πάνω από οκτώ δεκαετίες μετά τις εντυπωσιακές φωτογραφίες του θρυλικού Μπραντ Γουόσμπερν από τo Όρος Ντενάλι στην Αλάσκα, δύο φίλοι κινηματογραφιστές και ορειβάτες, ο Ρενάν Οζτούρκ και ο Φρέντι Γουίλκινσον, αποφασίζουν να επαναπροσεγγίσουν αυτό το ορόσημο της Φύσης, επιχειρώντας την ανάβαση προς την πιο επικίνδυνη κορυφή του ορεινού όγκου Moose’s Tooth.
Πέντε ολόκληρα χρόνια, δύο διαφορετικές αποστολές και, εν γένει, μία παγωμένη, ριψοκίνδυνη περιπέτεια σ’ ένα από τα πιο παράτολμα μέρη για ορειβασία στον κόσμο, ήταν τα συστατικά για να ολοκληρωθεί αυτό το ντοκιμαντέρ των Ρενάν Οζτούρκ και Φρέντι Γουίλκινσον, δύο φίλων με πάθος για τούτο το επικίνδυνο sport, αλλά και για την κινηματογραφική Τέχνη, με αποτέλεσμα να θέλουν να «παντρέψουν» τις δύο αυτές μεγάλες τους αγάπες. Πρώτο σκηνοθετικό μεγάλου μήκους credit για τον δεύτερο, πεπειραμένος ο πρώτος (πάντοτε στο ίδιο, ορειβατικό genre), μαζί μας φέρνουν ένα εντυπωσιακό έπος εικόνας και ήχου, από ένα μέρος το οποίο οι περισσότεροι από εμάς δεν πρόκειται να έχουμε την ευκαιρία να δούμε με άλλο τρόπο.
Ομολογουμένως, όταν μιλάμε γι’ αυτού του είδους κινηματογράφο, βασισμένο στην περιπέτεια, σε απάτητες (και μη) κορυφές, και την απεραντοσύνη του άγριου φυσικού τοπίου, η εικόνα είναι «βασιλιάς». Τι άλλο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε, άλλωστε, από ένα ορειβατικό χρονικό στο αφιλόξενο Ντενάλι της Αλάσκα; Η κάμερα του διδύμου τα καταφέρνει περίφημα, συνεπικουρούμενη φυσικά κι από το τοπίο που δεν αφήνει περιθώριο για ημίμετρα, κινούμενη σε γοργούς ρυθμούς που μας βάζουν στο επίκεντρο της δράσης, αλλά και του φόβου, όταν το παραμικρό λάθος μπορεί ν’ αποβεί μοιραίο. Του αγώνα τους, αλλά και του πάθους που ενέπνευσε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει επηρεάσει όσο ελάχιστοι την ορεσίβια φωτογραφία, όντας φωτογράφος και εξερευνητής ο ίδιος.
Κι όμως, όσο και αν οι εικόνες κόβουν την ανάσα, προφανέστατα, αλλά και η δράση είναι αρκετή ώστε ν’ αποζημιώσει τον θεατή, παρέα με το αίσθημα του κινδύνου που πάντα είναι θελκτικό, το κύριο ερώτημα το οποίο πλανάται πάνω από το «Η Ιερότητα του Βουνού», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Σε μια εποχή που οι θεατές σκέφτονται διπλά και τριπλά ώστε να πραγματοποιήσουν μία έξοδο στον κινηματογράφο, πόσο niche market είναι ένα ορειβατικό ντοκιμαντέρ, όταν οι περισσότεροι κοινοί θνητοί θεωρούν το genre ως κάτι ταυτόσημο με… βραδινές ώρες χαζέματος σε μια πλατφόρμα; Αυτό είναι και το κύριο «κουσούρι» ενός ντοκιμαντέρ που ξεκάθαρα απολαμβάνεις περισσότερο στη μεγάλη οθόνη, αλλά (ταυτόχρονα) οφείλεις ν’ αφουγκραστείς και την εποχή…
