του Ηλία Φραγκούλη

Γιατί αγαπάμε τον original «Κυνηγό» του 1987; Γιατί ήταν σεναριακά πρωτότυπος (εξωγήινος κυνηγός έρχεται στη Γη για να σκοτώνει δείγματα του ανθρώπινου είδους!). Γιατί η… «απουσία» του (όποτε γινόταν αόρατος στο ανθρώπινο μάτι) έχτιζε τρελό σασπένς στο φιλμ. Γιατί τα κομάντα που τον αντιμετώπιζαν ήξεραν (όπως και ο κυνηγός τους) τι θα πει βία, κοινώς οι παραγωγοί δεν φοβόντουσαν το R rating. Και γιατί (να το κρύψουμε, άλλωστε) έπαιζε και ο Άρνολντ. Από όλα αυτά τα στοιχεία, το μόνο που συναντάμε κι εδώ είναι… το αιματάκι, που (ευτυχώς) ουδείς λυπάται να χύσει!

Η αλήθεια είναι πως το franchise του «Κυνηγού» έχει… υποφέρει αρκετά από τα χέρια της FOX, η οποία ενίοτε θυμάται πως το έχει στα ράφια της και το «ξεσκονίζει» με διάφορα reboots ή (ακόμη χειρότερα) «συναντήσεις» με τον άλλον θησαυρό του studio από το έξω διάστημα, την επίσης φονική και εχθρική απέναντί μας ράτσα των «Alien». Μετά από δύο όχι και τόσο επιτυχημένα sequels (το 1990 και το 2010), αλλά και τα δύο «Alien vs. Predator» (του 2004 και του 2007), με τα τελευταία να μπασταρδεύουν ντροπιαστικά τις αντίστοιχες σειρές ταινιών, η FOX επανέρχεται στην ιδέα του solo «Κυνηγού» και αναθέτει στον Σέιν Μπλακ (ηθοποιός στην πρώτη ταινία, σεναριογράφος του «Φονικού Όπλου», μεταξύ άλλων βαρβάτων χολιγουντιανών περιπετειών, σκηνοθέτης από το 2005, με αποκορύφωμα καριέρας το «Iron Man 3») το φρεσκάρισμα του franchise με το «άλλοθι» της πείρας του ’87 μπροστά από τις κάμερες (ναι, εντάξει, κάνει χαριτωμένο trivia). Το αποτέλεσμα είναι κάτι που τιμά το παρελθόν στο κομμάτι της αιμοσταγούς περιπέτειας φαντασίας, αλλά καθόλου τον ίδιον ως σεναριογράφο.

Προφανώς, δεν υπάρχει απαίτηση να δούμε την ιστορία με κάποιο ίχνος σοβαρότητας. Γνωρίζουμε ήδη το pattern, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι στις συνήθειες ή τις αιτίες πάνω στις οποίες η συγκεκριμένη εξωγήινη φυλή επιστρέφει στη Γη. Έρχονται πάντα για κυνήγι. Αυτό ξέρουμε, αυτό ξαναβλέπουμε! Η πλοκή είναι υποτυπώδης και… γεμάτη τρύπες. Πάνω σε φάση ανταλλαγής ναρκοεμπόρων σε υπόθεση απαγωγής (ή κάτι τέτοιο, δεν θα μας απασχολήσει για πολύ), εξωγήινο σκάφος προσγειώνεται ανωμάλως και σχεδόν χαλάει τα σχέδια Αμερικάνου sniper και της ομάδας του. Τα υπόλοιπα μέλη γίνονται σφαχτάρια από κάτι το… transparent, αλλά ο ήρωάς μας θα νικήσει τον εξωγήινο εχθρό και θα κρατήσει για souvenir το κράνος του και μια «χειρολαβή» – όπλο με φανταστικές ικανότητες. Ο ίδιος θα καταπιεί και μια μικρή μεταλλική μπάλα που καταφέρνει να αφαιρέσει από το εξωγήινο όπλο, όταν συνειδητοποιήσει πως αυτή τον κάνει… αόρατο! Τα υπόλοιπα τα στέλνει με το ταχυδρομείο στο σπίτι του. Ο ανήλικος γιος του, που πάσχει από το σύνδρομο Asperger αλλά είναι και διάνοια, ανοίγει το πακέτο, «σπάει» τον κώδικα επικοινωνίας του εχθρού και κατά λάθος… καλεί ενισχύσεις από το έξω διάστημα!

Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε μια επιστήμονα που πρέπει να εξηγήσει γιατί ο αιχμάλωτος (πλέον) εξωγήινος έχει και ανθρώπινο DNA (δεν θα μάθουμε ποτέ, διότι στο δεύτερο μισό του έργου κυνηγιούνται μόνο) και ένα group από ταραξίες και εγκληματίες (μαζί και ο συλληφθείς ήρωάς μας, διότι γνωρίζει πολλά για την ιστορία με τον εξωγήινο) που κατευθύνεται προς φυλακή (or something) όπου ίσως τους κάνουν κάτι σαν λοβοτομή (!), και τώρα μπορείτε να φανταστείτε το πανηγύρι που επικρατεί.

Μέχρι ενός σημείου, ο συνδυασμός παλιομοδίτικης Β-μουβιάς με το υψηλό κόστος παραγωγής τούτου εδώ, που δείχνει τα λεφτά της σε σκηνές δράσης, καταστροφών και σπλατεριάς, λειτουργεί απολαυστικά και δίνει ελπίδες «ένοχης» διασκέδασης. Σχεδόν πάνω στη μία ώρα διάρκειας του φιλμ, όμως, αντιλαμβάνεσαι ότι η ιστορία δεν έχει πού να πάει (εκτός από το επιθυμητό, να κερδίσει ο ανθρώπινος ήρωας…) και συνεχίζεις να παρακολουθείς αυτό το υποτιθέμενο «upgrade» του «Κυνηγού» σχεδόν μηχανικά, περιμένοντας (άδικα) για κάποια σημαντική ανατροπή. Ούτε καν το camp στοιχείο της παρουσίας των εξωγήινων κυνηγο-σκύλων δεν προσφέρει αρκετό κέφι, ούτε και ολίγες χιουμοριστικές ατάκες που προκαλούν (ηθελημένα) ένα επιτόπιο γέλιο. Το δεύτερο μισό αποτελεί μια προβλέψιμη αστοχία που μάχεται (σθεναρά) να σου κρατήσει το ενδιαφέρον, περισσότερο με την απορία του πώς θα διαμελιστεί το κάθε επόμενο θνητό θύμα, παρά με ενδιαφέρον να σταθεί πάνω από ερωτήματα που γεννά η πλοκή (και κείτονται στο χώμα σαν τους πρώτους νεκρούς…).

Προσωπικά, το μεγαλύτερο «έγκλημα» που συντελείται εδώ, όμως, πιστεύω ότι είναι εκείνο εναντίον του σασπένς που είχε μετατρέψει (ουσιαστικά) σε επιτυχία τον «Κυνηγό» του ’87. Τότε, το εξωγήινο τέρας παρέμενε μια απειλή και για τον θεατή, επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δεν ήταν ορατό. Ο Τζον ΜακΤίρναν έστηνε ύπουλο παιχνίδι, πότε με το «τρικ» του αόρατου πλάσματος, πότε με τα υποκειμενικά του πλάνα. Τότε υπήρχε εξυπνάδα. Σήμερα, τα πάντα είναι απλοποιημένα σαν «τροφή» για μια νεότερη γενιά θεατών που θέλει να δει, όχι να υποψιαστεί, να ξαφνιαστεί. Τα θέλει όλα έτοιμα. Και τόσο… ίδια. Αναμασημένα, δηλαδή.