του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Παρατήρηση πρώτη: Αν θυμάσαι έστω και τα βασικά από την ελληνική μυθολογία ή είσαι φιλόλογος, ετοιμάσου να τραβήξεις τα μαλλιά σου ή να σκίσεις το πτυχίο σου. Το όνομα του κεντρικού ήρωα μπορεί να είναι Ηρακλής, αλλά κατά τα άλλα, το σενάριο έχει τόση σχέση με τη μυθολογία, όση ο Ρένι Χάρλιν με τη nouvelle vague. Παρατήρηση δεύτερη: Οι μόνοι που πρέπει να είναι πραγματικά ευτυχείς με το αποτέλεσμα αυτής της ταινίας, είναι ο Μπρετ Ράτνερ και ο Ντουέιν Τζόνσον, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του δεύτερου «Ηρακλή» που θα δούμε φέτος, με έξοδο το καλοκαίρι. Όταν δύο ταινίες με παρόμοιο θέμα βγαίνουν με μικρή χρονική απόσταση στις αίθουσες, συνήθως είναι η πρώτη εκείνη που επικρατεί στο box-office, έστω κι αν δεν είναι καλύτερη. Στην περίπτωση του «Ηρακλή», ωστόσο, με τέτοια φλόπα σε κάθε επίπεδο, δύσκολα η δεύτερη ταινία θα είναι πιο… τέρας ή θα κάνει λιγότερα εισιτήρια.

Δε χρειάζεται να πούμε πολλές λεπτομέρειες για το σενάριο και τις ερμηνείες. Το σινεμά δεν είναι Ακαδημία Αθηνών και κάθε ελευθερία θα ήταν δικαιολογημένη, αν είχε την παραμικρή αξία ως αποτέλεσμα. Στον «Ηρακλή», όμως, η ιστορία όπως την ξέρουμε γίνεται μαλλιά-κουβάρια και απλώς καταλήγει σε ένα υπεραπλουστευμένο story πορείας προς την εκδίκηση και τη δικαίωση με λίγο συμβατικό έρωτα. Όσο για τους ηθοποιούς, τι να πούνε κι αυτοί με τους ρόλους που είχαν να παίξουν. Ακόμη και έτσι όμως, ο Κέλαν Λατς θα μπορούσε να ξεστομίσει μια «δραματική» ατάκα χωρίς να δίνει την εντύπωση ότι πάσχει από ευερέθιστο έντερο. Όποια προετοιμασία έγινε για το ρόλο εξαντλήθηκε… στο γυμναστήριο.

Σε ό,τι αφορά τη σκηνοθεσία, η βασική απορία είναι μία: Ποιος θυμήθηκε το Ρένι Χάρλιν και του ανέθεσε το project; Με τελευταίες ταινίες του σε ευρεία διανομή το «Driven» τού 2001 και το remake τού «Εξορκιστή» του 2004 (αξιολησμόνητες και οι δύο), ο Χάρλιν πασχίζει να αποδείξει ότι εξακολουθεί να είναι action σκηνοθέτης. Και για να το καταφέρει, κοπιάρει ξεδιάντροπα ό,τι θυμάται από το «Μονομάχο», το «Σπάρτακο», τον «Μπεν Χουρ», τους «300», σε ψεύτικο, φτηνό CGI περιβάλλον και διαρκές slow motion που δίνει την εντύπωση ότι κάποιος ξέχασε να βάλει τη σωστή ταχύτητα. Το 3D το μάρανε.