του Ηλία Φραγκούλη

Για ακόμη μία φόρα, η DC μας δείχνει πώς (πρέπει να) γίνεται! Το «The Flash», πέρα από μία σχεδόν (θα εξηγηθώ παρακάτω) υποδειγματική κομιξάδικη ταινία, προσφέρει άπειρες συγκινήσεις στους θεατές που αγαπούν το κινηματογραφικό format, στήνοντας ένα trivial game θέασης το οποίο επιφυλάσσει εκπλήξεις που θ’ αφήσουν πολλά στόματα ανοιχτά, στιγμές που προφανώς προδιαθέτουν… χειροκρότημα, έως και δάκρυα (!) ενθουσιασμού ή χαράς, σαν να βρίσκεσαι σ’ ένα memorabilia joyride υπερηρώων που φτάνει έως και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 (με ταύτιση στη συγκεκριμένη εταιρεία πάντοτε)!

Σε αντίθεση με τα στερεότυπα του genre (και δη την πλειονότητα των παραγωγών της Marvel), το βασικό ζητούμενο εδώ δεν είναι η ανατροπή των σατανικών σχεδίων ενός super villain που απειλεί να καταστρέψει τον πλανήτη μας (αυτό το καταφέρνουμε κι από μόνοι μας, στη ρεαλιστική πραγματικότητα!), αλλά… η γονική καθοδήγηση, τα τραύματα που μπορεί να προκαλέσει η απουσία της (ή η βίαιη διακοπή αυτής) και μία (ελαφρώς) ψυχαναλυτική προσέγγιση θεραπείας και λύτρωσης από όλα αυτά. Διόλου τυχαία, τα τρία κομβικά πρόσωπα αναφοράς στην ταινία του Άντι Μουσιέτι, ο Flash, ο Batman και ο Superman, έχουν χάσει τα αγαπημένα τους οικογενειακά πρότυπα σε παιδική (έως και βρεφική…) ηλικία και βασανίζονται από μία ενοχική ψυχικά «μαυρίλα» που τους καθιστά σε «καταραμένα» πρόσωπα με διπλή ζωή / ταυτότητα, την οποία χρησιμοποιούν ως μέσο φυγής.

Όχι ότι στο «The Flash» ο θεατής είναι υποχρεωμένος να αισθάνεται πως παρακολουθεί session ψυχανάλυσης, όμως, είναι θετικότατο το στοιχείο μιας κάποιας ωριμότητας στην αντίληψη της σκιαγράφησης των superheroes ως «ατελών» προσωπικοτήτων, δίπλα στην ασάφεια της απλοϊκότητας (εδώ τουλάχιστον) των κακών, οι οποίοι δεν φέρουν γερές βάσεις κινήτρων γύρω από τις πράξεις τους. Με αυτόν τον τρόπο, το σενάριο δεν αναλώνεται σε διαδοχικές σεκάνς CGI μαχών (που έχουν καταντήσει να μην απέχουν ιδιαίτερα από το είδος του animation…), αλλά στηρίζεται σε μία ανθρωποκεντρική ιστορία με πλοκή και εξέλιξη που χαίρεσαι να παρακολουθείς σαν κανονικό σινεμά (αρκεί να μην απαξιώνεις εντελώς τα έργα του φανταστικού).

Λεπτομερώς, λίγο πριν την κρίσιμη δίκη του πατέρα του, ο οποίος κατηγορείται άδικα για τον φόνο της συζύγου του, ο Μπάρι Άλεν / Flash μπαίνει στον πειρασμό να… τρέξει πίσω στον χρόνο, ώστε ν’ αλλάξει την τροπή των γεγονότων και να σώσει την αγαπημένη του μητέρα (σαφές ενδιαφέρον παρουσιάζει ο σχετικός και αρκετά προσωπικός διάλογος με τον Μπρους Γουέιν / Batman, ο οποίος διαφωνεί με τέτοια χρονικά «μπαλώματα», διότι ενέχουν σοβαρούς κινδύνους αλλοίωσης του μέλλοντος). Το όλο concept είναι σαν να τρώει το φιλμ… τρικλοποδιά στα χνάρια του «Επιστροφή στο Μέλλον» (1985), κάτι που (ευφυώς) ποτέ δεν επιχειρεί να κρύψει, όπως αποδεικνύει και η εξωφρενικά αστεία σεκάνς παρεξήγησης για το ποιος ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο νεανικό classic του Ρόμπερτ Ζεμέκις. Ατυχώς, η πρώτη «ζημιά» που κάνει ο Μπάρι είναι να «κολλήσει» στο σύμπαν των ‘80s και να συναντήσει τον 18χρονο εαυτό του, ο οποίος κάποια στιγμή αποκτά (αντ’ αυτού) τις υπερ-δυνάμεις του Flash και η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.

Πιστό στην pop κουλτούρα της δεκαετίας του ’80, το φιλμ επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη τον Batman εκείνης της περιόδου, με το «ξύπνημα» του παραιτημένου από την ενεργό δράση Μπρους στο πρόσωπο του Μάικλ Κίτον να δίνει το πρώτο έναυσμα για να λειτουργήσουν οι δακρυϊκοί αδένες. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη «επιθέσεις» στο μνημονικό του θεατή, με κορύφωση αποθεωτική σε μία σεκάνς σύγκρουσης των multiverse δράσης ηρώων της DC, το οποίο έχει σχεδιαστεί με σεβασμό και γνώση (έως και… παρασκηνίων του Χόλιγουντ!), φτάνοντας και πίσω στην ασπρόμαυρη εποχή του Τζορτζ Ριβς (οι πλέον παρατηρητικοί και γνώστες θα νιώσουν κανονική ανατριχίλα)!

Ισορροπώντας με θαυμάσιο τρόπο ανάμεσα στην ουσιαστικά δραματική υποπλοκή της δολοφονίας της μητέρας του Μπάρι / Flash και σε δόσεις χιούμορ που δεν ευτελίζουν το «προϊόν» (η σεκάνς της διάσωσης αμέτρητων… βρεφών κατά τη διάρκεια κατάρρευσης νοσοκομειακής κτηριακής εγκατάστασης, κοντά στην έναρξη της ταινίας, προκαλεί τόσο δυνατά γέλια που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι θα υπάρξει επόμενη η οποία θα την ξεπεράσει!), τούτο το «The Flash» χωλαίνει μονάχα στο σημείο της «υποχρεωτικής» μονομαχίας / αναμέτρησης με τον («αναγκαία») κακό Zod (από το σύμπαν του Superman, you know), η οποία και ξεφεύγει λίγο σε διάρκεια και θα μπορούσε να προσφέρει κάτι πιο δημιουργικό σε θέαμα, πριν οδηγηθούμε στην καταληκτική απόφαση του Μπάρι / Flash, η οποία έχει μια τόσο ειλικρινή ένταση συναισθήματος, ικανή να βγάλει ανθρώπους κάθε φύλου και ηλικίας από τα σινεμά με δάκρυα στα μάτια.

«Let’s get nuts!», φωνασκεί ενθουσιωδώς ο Κίτον, καθώς ο πάλαι ποτέ Batman του ετοιμάζεται να σώσει (ξανά) το ανθρώπινο είδος, όσο και την τιμή της Justice League. Και δεν βάζει ιδιαίτερο κόπο για να πείσει. Διότι, πριν καν εμφανιστεί φορώντας την περίφημη στολή του, το «The Flash» είχε ήδη φροντίσει ν’ ανεβάσει ψηλά τον πήχη της ψυχαγωγίας. Απογειωθείτε μαζί του.