του Ηλία Φραγκούλη

Πολλές φορές έχω υποστηρίξει την banalité ως πρωταγωνιστικό στοιχείο της φαρσοκωμωδίας, ειδικά όταν αυτή βάζει στο στόχαστρο την (σχεδόν λογοκριτική) καταπίεση της «πολιτικής ορθότητας» του σήμερα. Στους «Επίδοξους Κληρονόμους», δεν τίθεται λόγος συμπόρευσης ή «προστασίας» ενός σεναρίου που εκπροσωπεί μία άσχημη μορφή του κοινωνικού λουμπεναριού της Αμερικής (και όχι μόνο…), όσο εμπνευσμένο (και εντελώς λάθος σκηνοθετημένο!) κι αν είναι το καστ της ταινίας.

Αρχικά, θέλει… κότσια για να δεχτείς πως η (πάντοτε αξιοπρεπής και ενίοτε εξαιρετική) Τόνι Κολέτ υποδύεται την αδελφή της (πάντοτε εκνευριστικής, ακόμη και στο άκουσμα της φωνής της) Άννα Φάρις. Χτυπημένες από τη μοίρα και οι δύο, μαθαίνουν πως μία ιδιαιτέρως ευκατάστατη θεία τους βρίσκεται στα τελευταία της και αντιμετωπίζουν το θέμα σαν ευκαιρία για τη δική τους σωτηρία, αρκεί να φροντίσουν να γίνουν ξανά συμπαθείς στον… ανθρωποδιώχτη που ήταν ανέκαθεν η αδελφή της μάνας τους. Δυστυχώς, παρόμοιες ιδέες κουβαλάνε και κάμποσα ξαδέλφια ακόμη, τα οποία «μετακομίζουν» στην έπαυλη της θείας Χίλντα (η Κάθλιν Τέρνερ σε μία πραγματικά δυσάρεστη εμφάνιση, η οποία σε κάνει να τρομάζεις για τις φθορές που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου) και ξεκινούν έναν κυριολεκτικό μαραθώνιο… καλοσύνης, ελπίζοντας να επιβραβευθεί (μέσω της επερχόμενης διαθήκης) ο καλύτερος.

Τα χειρότερα έρχονται όταν η (άγνωστον για πόσα χρόνια) αγάμητη θεία νοσταλγεί συμμαθητή της από την εποχή του Γυμνασίου και οι δύο ανιψιές σκαρφίζονται να τον εντοπίσουν και να της τον κουβαλήσουν στο σπίτι για να την ευχαριστήσουν, χωρίς να γνωρίζουν πως ο πιθανότατα γοητευτικός στο παρελθόν Ντάνι, σήμερα είναι ένας λεχρίτης με πλούσιο μητρώο σεξουαλικών παραβάσεων!

Βρισκόμαστε ήδη στα μισά του έργου και το γέλιο… παγώνει στα χείλη, με τον Ντιν Κρεγκ (πιο γνωστός ως σεναριογράφος του παρόμοια… άγαρμπου «Ένας Θάνατος σε μια Κηδεία» του 2007, το οποίο είχε ένα πολύ χειρότερο remake το 2010) να μην αντιλαμβάνεται με σαφήνεια τους κώδικες της κωμωδίας, πόσω μάλλον στις υποχρεώσεις της σκηνοθετικής καθοδήγησης των πρωταγωνιστών του, που κάνουν αξιέπαινες προσπάθειες να μη γίνουν «ρόμπες» σε σεκάνς όπως η απόπειρα να τραβήξουν με κινητό μία… dick pic του Ντάνι.

Ίσως όλα αυτά να γίνονταν πιο ανεκτά εάν το tempo και η διάθεση του φιλμ προσέγγιζαν με τιμιότητα το ύφος που μετέτρεψε σε τεράστιες φίρμες τους αδελφούς Φαρέλι, ακόμη και στις… χειρότερες στιγμές της φιλμογραφίας τους. Ο Κρεγκ, όμως, δεν έχει το θάρρος να κανιβαλίσει όπως / όσο θα έπρεπε το σεναριακό του υλικό, οι ήρωές του αποτελούν μονάχα στερεότυπα βάναυσα άξεστης και κακόγουστης συμπεριφοράς, με τους ερμηνευτές τους ν’ αρνούνται να υποστηρίξουν κάτι αντίστοιχο και να περιορίζονται στο να φωνασκούν ή να γουρλώνουν με υπερβολή μπροστά στην άσχημη έκπληξη του… που έχουν μπλέξει!