του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ένας Βέλγος σκηνοθέτης, ένας Βρετανός πρωταγωνιστής και μια Σουηδέζα πρωταγωνίστρια, με μόνο τον Τζέιμς Γκαντολφίνι, στον τελευταίο του ρόλο, να είναι… βετεράνος στον υπόκοσμο του Μπρούκλιν. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαν να είναι εντελώς λάθος σε αυτή τη μεταφορά της ιστορίας τού Ντένις Λεχέιν, του συγγραφέα του «Σκοτεινού Ποταμιού» και του «Gone Baby Gone». Το αποτέλεσμα, όμως, είναι γοητευτικό, σε παίρνει μαζί του, σε κάνει να παρακολουθείς την εξέλιξη της πλοκής, έστω κι αν δεν έχει την τυπική φόρμα του «αστυνομικού».

Τα στοιχεία τού story σε ετοιμάζουν για μια περιπέτεια με ληστείες, κυνηγητά και άσκηση βίας. Υπάρχουν όλα αυτά, αλλά υποτονικά. Δεν είναι ο στόχος της ταινίας αυτός. Είναι περισσότερο η δημιουργία ενός σύνθετου ψυχολογικού προφίλ, του κεντρικού ήρωα, του Μπομπ, τον οποίο ερμηνεύει εξαιρετικά ο Τομ Χάρντι. Ο Μπομπ είναι ο κλασικός λιγομίλητος barman. Ακούει πολλά, λέει πολύ λιγότερα. Κοιτάζει τη δουλειά του και θέλει να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο, χωρίς να τον ενοχλούν. Ζει μέσα στη νύχτα, αλλά είναι θρήσκος και φαίνεται ότι δεν έχει ξεπεράσει κάτι από το παρελθόν του.

Η ησυχία της ρουτίνας τού Μπομπ θα ταραχθεί όταν στο bar θα γίνει μια ληστεία και θα κλαπούν μαφιόζικα χρήματα. Παράλληλα, θα βρει στα σκουπίδια μιας γκαρσόνας, της Νάντια, ένα χτυπημένο κουτάβι και εκείνη θα προθυμοποιηθεί να τον βοηθήσει να το μεγαλώσει. Μόνο που εξαιτίας του ακόμη ένα παράξενο πρόσωπο θα κάνει την εμφάνισή του.

Από εκεί και πέρα, ο Μπομπ θα αρχίσει να γίνεται λιγότερο μοναχικός, αλλά η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως ένα κομμένο χέρι, αφήνουν περιθώρια για την αποκάλυψη ενός λιγότερο ήρεμου παρελθόντος, ενώ ο Μαρβ θα εκτονώσει την πίκρα του για το χαμένο bar, με «μελετημένες», αλλά άστοχες κινήσεις. Το πιο αδύναμο κομμάτι της ταινίας είναι η ιστορία του ανισόρροπου πρώην γκόμενου της Νάντια και stalker του Μπομπ. Ωστόσο, «Η Συγκάλυψη» είναι μια ταινία με θαυμάσιες ερμηνείες, σωστά φτιαγμένη ατμόσφαιρα και έναν ρυθμό που μπορεί να μην είναι ταχύς ή έντονος, αλλά είναι απόλυτα δικαιολογημένος από τους χαρακτήρες.