του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ένα ενδιαφέρον πείραμα επιχειρεί ο Νεντ Μπένσον με την «Εξαφάνιση της Eleanor Rigby». Να αφηγηθεί σε διαφορετικές ταινίες τα ίδια γεγονότα και στην πραγματικότητα με εν πολλοίς τις ίδιες σκηνές μονταρισμένες με άλλον τρόπο, τη διαφορετική προσέγγιση δύο ανθρώπων που μοιράζονται τη ζωή τους. Αφορμή είναι ένα τραυματικό γεγονός, η απώλεια ενός παιδιού. Κι αν δεν αποτελεί την πιο πρωτότυπη σεναριακή ιδέα (υπάρχουν και τα σχετικά πρόσφατα «Απώλεια» και «Αντίχριστος»), η ιδέα του Μπένσον δείχνει αποτελεσματική, τουλάχιστον στην εκδοχή «Εκείνης». Υπάρχει επίσης η version «Εκείνος», όπως και το «Εκείνοι», μια ταινία που συνδέει τις δύο διαφορετικές εκδοχές. Ο σκηνοθέτης λέει ότι μπορεί κανείς να τις δει με οποιαδήποτε σειρά. Η διαδοχή των γεγονότων δεν αλλάζει. Αλλάζει μόνο η αντιμετώπισή τους.

Στο «Εκείνη», η ιστορία παρουσιάζεται από την πλευρά της συντετριμμένης Έλενορ. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, βλέπουμε μια γυναίκα απελπισμένη, που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα με την πραγματικότητα και πηδάει προς τον θάνατο. Επιβιώνει, όμως, και τη φροντίδα της αναλαμβάνουν οι γονείς της. Στο προστατευμένο τους περιβάλλον, η Έλενορ θα προσπαθήσει να κερδίσει ξανά δυνάμεις, θα αρχίσει να σπουδάζει ξανά και θα αποκτήσει μια σχέση φιλίας με την καθηγήτριά της, και θα σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας νέας ζωής στο Παρίσι. Μέσα από τις σχέσεις της με τους άλλους, τον πατέρα της, τη μητέρα της, την αδελφή της και την καθηγήτριά της, θα επιχειρήσει να βάλει σε σειρά τις σκέψεις της για τη ζωή με τον σύντροφό της.

Το πιο δυνατό κομμάτι της ταινίας είναι το εξαιρετικό καστ. Τυχερός ο Μπένσον που κατάφερε να έχει τόσους καλούς ηθοποιούς και στα υπέρ του η πειθώς του, να τους κερδίσει και να συνεργαστούν μαζί του. Όπως και η ικανότητά του να παρουσιάζει χαρακτήρες και καταστάσεις με τέτοιον τρόπο που στα χέρια άλλου σκηνοθέτη θα έμοιαζαν τραγικά, χιλιοειπωμένα κλισέ ή ασκήσεις επιτήδευσης, όπως οι διάλογοι θυμοσοφίας που ξεστομίζονται στο σπίτι των γονιών και η Γαλλίδα μητέρα με την παραμελημένη μουσική καριέρα και το μόνιμο ποτήρι κρασί στο χέρι. Με κάποιον τρόπο, ο Μπένσον καταφέρνει να τα κάνει όλα αυτά πειστικά, έστω κι αν όταν τα ξανασκεφτείς, θα χάσουν κάτι από την αρχική, καλύτερη εντύπωση.